آيا بلاروس از ترس اینکه به سرنوشت اوکراین دچار شود، به تدریج به سوی دموکراسی می رود یا همچنان روشهای استبداد آهنین لوکاشنکو را دنبال خواهد کرد؟
بلاروس کشوراروپایی با سه کشور عضو اتحادیه اروپا مرز مشترک دارد اما خودش عضو اتحادیه نیست.
بهتازگی نشانههایی دیده میشود که این کشور که یکی از اقمار اتحاد جماهیر شوروی سابق بود، میخواهد به اتحادیه اروپا نزدیکتر شود.
پس از الحاق کریمه به روسیه در سال ۲۰۱۴ میلادی، بلاروس شروع کرده به فاصله گرفتن از روسیه و تلاش میکند مواضع سیاسی نرم تری اتخاذ کند.
دولت الکساندر لاکاشنکو، رییس جمهور بالاروس، امسال برای نخستین بار به شهروندان اجازه داده تا روز استقلال تشکیل جمهوری خلق بلاروس را جشن بگیرند.
این دولت همچنین قانونی بحث انگیز را که به قوانین شوروی شبیه بود، لغو کرد. طبق این قانون بیکاران و کسانی که کمتر از ۶ ماه در سال کار میکنند و «انگل (سربار جامعه)» خوانده می شدند، باید مالیات میدانند. مردم در اعتراض به این قانون به خیابان ها آمده بودند.
**بیشتر بخوانید: **
آزاد کردن زندانیهای سیاسی و محدودیت آزادی مطبوعات
اقدام دیگر دولت بالاروس،آزاد کردن زندانیان سیاسی بود که باعث شد اتحادیه اروپا بیشتر تحریمها علیه این کشور را در سال ۲۰۱۶ لغو کند. بهدنبال آن، برخی محدودیتها بر صادرات کالای بلاروس نیز برداشته شد و در عوض بسته مشوقهای اقتصادی و دسترسی به بازارهای مالی برای بلاروس برقرار شد.
با این حال بلاروس مخالفان سیاسی را بهدقت زیر نظر دارد و آزادی مطبوعات را بهشدت محدود می کند و آخرین کشور اروپایی است که در آن هنوز مجازات اعدام اجرا میشود.
رابطه بلاروس با روسیه گرچه نه به اندازه سابق، اما همچنان قوی است. این کشور عضو سازمان پیمان امنیتی مشترک و اتحادیه اقتصادی اوراسیا به رهبری روسیه است.
بلاروس کشوری است که درآمد عمده اش نفت و گاز است و بسیار وابسته به شریک تجاری اصلی خود یعنی روسیه است. از نظر تجارت، اروپا در درجه دوم اهمیت برای بلاروس قرار دارد.
این سوال مطرح میشود که نگاه بلاروس به سمت غرب است یا به سمت شرق؟ آیا به تدریج به سوی دموکراسی می رود یا همچنان روش های استبداد آهنین لوکاشنکو را دنبال خواهد کرد، کسی که ۲۲ سال رئیس جمهور بلاروس بوده است؟