پس از دهه های متمادی از تصرف اراضی فلسطینی توسط اسرائیلیان، سال های خشونت بار انتفاضه و تلاش های ناموفق صلح، فلسطینی ها خود را برای به رسمیت شناختن کشورشان توسط سازمان ملل آماده می کنند.
فلسطینی ها از نظر زمانی در مضیقه هستند، چون اسرائیلی ها با شهرک سازی های بیشتر در کرانه باختری، یکپارچگی کشور آینده فلسطینی را در خطر می اندازند.
اسرائیلی ها نیز محدودیت زمانی دارند چرا که با ازدیاد جمعیت فلسطینی ها، خطر اینکه دولت یهودی تبدیل به دولت آپارتاید شود، وجود دارد.
اسرائیل توانست با ایجاد حصار، از بمب گذاری های انتحاری جلوگیری کند. اکنون اسرائیل ادعا می کند که با تقسیم سرزمین بین حماس و فتح، شریک معتبری برای مذاکره وجود ندارد.
در حالیکه پرتاب موشک ها از غزه همچنان ادامه دارد، آیا به رسمیت شناخته شدن یک کشور فلسطینی توسط سازمان ملل، باعث از سر گرفته شدن مذاکرات صلح یا برعکس، باعث پیچیده تر شدن وضعیت خواهد شد؟
نقش اروپا چیست؟ مخصوصا هنگامی که ایالات متحده آمریکا خود را برای انتخابات ریاست جمهوری آماده می کند و این احتمالا باعث انجماد هرگونه تلاش برای صلح خواهد شد. برنامه بیست و پنج ثانیه این هفته به موضوع اختصاص دارد.
کریس برنز، مجری برنامه: “با مهمانان این برنامه که از پارلمان اروپا پخش می شود آشنا شوید: لیلا شهید، نماینده فلسطینیان در اتحادیه اروپا، مارک رگو، سخنگوی بنیامین ناتانیاهو نخست وزیر اسرائیل از بیت المقدس، و کریستیان مالارد، مفسر خاورمیانه و گزارشگر تلویزیون فرانسه از پاریس.”
کریس برنز: “با خانم شهید آغاز می کنیم. تاثیر به رسمیت شناختن فلسطین به عنوان یک کشور مستقل توسط سازمان ملل چه خواهد بود؟ آیا آن به سود یا به ضرر روند صلح است“؟
لیلا شهید: “به نظر من این تنها راه حمایت از روند صلح است. شما خودتان در مقدمه تان به آن اشاره کردید، ما در محدودیت زمانی قرار داریم، چون در واقع شهرک سازی، دور زدن جاده ها و دیوار جداکننده، پس از چهل و چهار سال تصرف نظامی سرزمین های اشغالی، قسمتی از سرزمینی را که یک روز باید کشور فلسطین نامیده شود، از آن خود کرده است. پس فکر می کنم این بهترین راه برای حفاظت از راه حل دو کشور است”.
کریس برنز: “آقای رگو نظر شما چیست؟”
مارک رگو: “فکر می کنم تنها راه برای پیشرفت در صلح و مصالحه، مذاکره مستقیم است. مشکل پیشنهاد رهبران فلسطینی به سازمان ملل این است که آن باعث انحراف توجه از راه حل واقعی، یعنی مذاکره رو در روی فلسطینیان و اسرائیلی ها می شود”.
کریس برنز: “آقای مالارد، اروپاییان درباره این موضوع چه می کنند؟ آیا از وقوع آن جلوگیری می کنند یا اجازه می دهند تا اتفاق بیفتد؟”
کریستیان مالارد: “فکر می کنم سارکوزی (رییس جمهوریفرانسه) اجازه وقوع آن را می دهد چون او مانند بیشتر مردم فکر می کند که زمان تغییر وضع کنونی آمده است. وضعیت غیرقابل تحمل است و زمان آن رسیده که فلسطینی ها و اسرائیلی ها اراده و شجاعت سیاسی خود را نشان داده و به جلو بروند و به این منازعه که به سرطان خاورمیانه تبدیل شده و غده های هشدار دهنده حماس و حزب الله را ایجاد کرده، پایان دهند.”
کریس برنز: “نقش بهار عربی چیست؟ آیا به رسمیت شناختن سازمان ملل، باعث ناآرامی علیه دولت فلسطینی یا برضد اشغال اسرائیلی نخواهد شد؟”
لیلا شهید: “غیر قابل تصور است که بتوان روابط جدید با جهان عرب برقرار کرد در حالیکه فلسطینی ها تنها ملتی هستند که از آزادی بهره نمی برند. من می خواهم به آقای رگو بگویم، ما در طول بیست سالی که با دولت های مختلف اسرائیلی بر سر میز مذاکره نشسته ایم، وضعیت بدتر شده است و نه بهتر. به این دلیل ما به سازمان ملل رجوع می کنیم تا بتوانیم مذاکرات بهتری را دنبال کنیم.”
کریس برنز: “متشکرم خانم شهید. آقای رگو شما تا چه حدی نگران انقلاب هستید؟”
مارک رگو: “من به خانم شهید بگویم که بعد از بیست سال مذاکره، همه ما از اینکه هیچ تغییری ایجاد نشده، ناامید شده ایم، ولی آیا واقعا تقصیر ماست؟ آیا در کمپ دیوید، اسرائیل به پیشنهادهای نخست وزیر باراک، نه گفت؟ آیا اسرائیل بود که در سال 2008 به پیشنهاد نخست وزیر اولمرت برای اصل قرار دادن مرزهای 1967، معاوضه زندانیان و تقسیم بیت المقدس نه گفت؟ فکر می کنم باید لااقل بخشی از مسئولیت ناموفق بودن مسیر فلسطینی را برعهده بگیرید.”
لیلا شهید: “بله ولی اشغال نظامی هم تاثیر داشته است.”
مارک رگو: “من می گویم ما از دو سال و نیم پیش تاکنون آماده ایم تا مذاکرات را بلافاصله شروع کنیم تا بتوانیم برای مشکلات اصلی منازعه، راه حل پیدا کنیم، مانند: شهرک سازی ها، پناهندگان، امنیت و حقانیت… مشکل، رهبران فلسطینی هستند که صحبت با اسرائیل را رد می کنند. من به آن ها می گویم: چگونه می خواهید به صلح دست یابید اگر نمی خواهید با اسرائیل صحبت کنید؟”
لیلا شهید: “متاسفانه آقای رگو این عین حقیقت نیست. ولی ما به آقای مالارد فرصت صحبت می دهیم سپس به آن برمی گردم”.
کریس برنز: “آقای مالارد، شما تا چه حدی نگران این هستید که به رسمیت شناختن سازمان ملل به مشکلات بیشتر خواهد انجامید؟”
کریستیان مالارد: “می تواند مشکل ساز باشد، ولی ضمنا به نظر من همه باید به فکر بازگرداندن طرح صلح عرب بیروت، در سال 2002 باشند. فکر می کنم آنچنان هم بد نیست. وقتی تمام جهان عرب، یعنی بیست و سه کشور بالاخره حق وجود کشور اسرائیل را به رسمیت می شناسند، همه چیز را می توان بر سر میز مذاکره آورد و حل کرد. فکر می کنم باید به آن رجوع کنیم.”
کریس براون: “آقای رگو، فکر نمی کنید که اسرائیل باید با حماس نیز گفتگو کند، همچنان که قبلا با سازمان آزادیبخش فلسطین که به عنوان یک سازمان تروریستی شناخته شده بود، بر سر میز مذاکره نشست.”
مارک رگو: “ما خواهان مذاکره با هر کسی که می خواهد با ما در صلح زندگی کند هستیم. همچنانکه می دانید حماس نه تنها توسط اسرائیل، بلکه توسط اتحادیه اروپا، کانادایی ها، آمریکایی ها، ژاپنی ها و استرالیایی ها سازمان تروریستی غیر قانونی شناخته شده است. حتی ایالات متحده با حماس گفتگوی سیاسی نمی کند. مگر اینکه حماس خود را تغییر دهد و اصلاح کند و مدافع صلح شود.”
کریس برنز: “خانم شهید این سوال را از شما می پرسم. چگونه آقای عباس مذاکرات صلح را در غیاب حماس انجام می دهد؟”
لیلا شهید: “متاسفانه آقای نتانیاهو علاقمند مذاکره نیست. من پاسخ این پرسش را بعد از اعلام نتایج همه پرسی می دهم. حماس نظر خود را خواهد داد و ما اکنون در حال مصالحه با حماس هستیم. آنچه ما در سازمان ملل انجام می دهیم گزینه دیگری برای مذاکرات نیست. فقط راهی است برای حفاظت از حقوقمان در مورد مرزها، یک کشور و بیت المقدس است.”
کریس برنز: “آقای مالارد، اروپاییان برای بازگشت دوطرف به میز مذاکره چه باید بکنند؟ برای گذشت از موانع چه باید کرد؟”
کریستیان مالارد: “می دانم که آقای سارکوزی سعی می کند بیست و هفت شریک خود در اتحادیه اروپا را قانع کند تا یک موضع یگانه اتخاذ کنند، چون این رای گیری چهارشنبه آینده برگزار خواهد شد. می خواهم نکته دیگری اضافه کنم. من به آقای عباس برای مذاکره با اسرائیل اعتماد می کنم. تا زمانیکه حماس این بازی بسیار خطرناک را با ایران می کند، اصلا خوب نیست. فکر می کنم ما احتیاج به یک فلسطینی قوی در کنار آقای عباس داریم. همه باید به آقای عباس کمک کنند و بر روی مذاکرات با آقای ناتانیاهو کار کنند. پس از آن می بینیم حماس چه می کند.”
کریس برنز: “خیلی سریع برای هر سه شما، آیا شما آقای نتانیاهو و آقای عباس را به عنوان شرکای بالقوه صلح قبول دارید؟ آقای مالارد”.
کریستیان مالارد: “بله من موافقم. سریعا اضافه کنم، هرچه زمان بیشتری را بدون مذاکره بگذرانیم، در همین مدت زمان عناصر لازم برای یک منازعه وسیع تر را فراهم می کنیم، جاییکه افراد دیگری که هیچ ربطی با مشکل اسرائیلی و فلسطینی ندارند، حضور دارند. پس زمان آن رسیده که اسرائیل و فلسطینی ها به میز مذاکره برگردند.”
کریس برنز: “ متشکرم آقای مالارد. آقای رگو؟”
مارک رگو: “نخست وزیر ما خواهان یک توافق صلح است، او خواهان مصالحه ای تاریخی با فلسطینی ها است. از روز اول او فراخوان از سرگیری گفتگوهای صلح بوده است. فکر می کنم زمان آن رسیده که فلسطینی ها به میز مذاکره برگردند. آن ها همواره می توانند بهانه ای برای مذاکره نکردن، بیایند. من از آن ها دعوت می کنم تا برای مذاکره بیایند. آن ها چگونه انتظار دارند بدون گفتگو راه حلی برای موضوعات بسیار مشکل پیدا کنند؟”
کریس برنز: “متشکرم آقای رگو. و اکنون خانم شهید؟”
لیلا شهید: “فکر می کنم قبل از این گفتم که ما پیش از این، به مدت بیست سال مذاکره کرده ایم. اگر ما به سازمان ملل مراجعه می کنیم و از اعضای سازمان ملل و اتحادیه اروپا تقاضای کمک می کنیم، به خاطر این است که بعد از بیست سال مذاکره، به هیچ نتیجه ای دست نیافته ایم. منظورم بیست سال با هفت نخست وزیر اسرائیل است. زمان آن رسیده که جامعه بین المللی مسئولیت خود را قبول کند. مواضع رسمی موجود در اتحادیه اروپا، یعنی مواضع 27 کشور عضو، تاکید بر به رسمیت شناختن مرزها و بیت المقدس شرقی و غیرقانونی بودن شهرک سازی دارد. زمان به رسمیت شناختن کشور فلسطین رسیده و این لحظه مهمی برای همه است.”
کریس برنز: “لحظه مهم. از همگی برای همراهی متشکرم. دیگر وقت نداریم. مایلم از مهمانانمان خانم لیلا شهید، مارک رگو و کریستیان مالارد تشکر کنم.”