«تا کنون دولت‌ها به جای ایمن سازی جهانی، صرفا بر مقابله با این ویروس در سطح ملی و ایجاد بالاترین سطح واکسیناسیون در داخل مرزهای خود تمرکز داشته‌اند که همین موضوع باعث شکست تلاش‌های جهانی در مقابله با این همه‌گیری شده است.»
آگهیسازمان ملل متحد بر اساس قطعنامه‌ای که در ۲۲ دسامبر سال ۲۰۰۵ میلادی در مجمع عمومی به تصویب رسید، روز ۲۰ دسامبر را که امسال با ۲۹ آذر ۱۴۰۰ مصادف شده است «روز جهانی همبستگی بشر» نامید و در توضیح این نامگذاری اعلام کرد که برای رسیدن به توسعه پایدار در سراسر کره زمین و تضمین حقوق بشر همه ساکنان آن، رسیدن به سطحی از مشارکت و همبستگی جهانی ضروری است؛ مشارکتی که به همه مردم برای رهایی از فقر، گرسنگی و بیماری کمک کند.
سازمان ملل تاکید دارد که این نامگذاری، در کنار گوشزد کردن موضوع «وحدت در عین تنوع» به همه، بهانه‌ای است تا بار دیگر به دولت‌ها تعهداتشان در قبال توافقات بین‌المللی یادآوری شود و همگان را تشویق به ارائه ابتکاراتی برای ریشه‌کنی فقر کند.
امسال تقویم جهانی در حالی به این روز می‌رسد که نزدیک به دو سال از انتشار اولین گزارش ابتلا به کووید۱۹ در جهان و حدود یک سال نیز از تایید اولین واکسن‌های ضد کووید در سراسر جهان می‌گذرد. با این وجود این بیماری و سویه‌ها جدید آن همچنان سلامت افراد را تهدید می‌کند و تاثیرات بی‌سابقه‌ای بر فعالیتهای اقتصادی و اجتماعی گذاشته است.
شیوع سویه‌های دلتا و اومیکرون در حالی سلامت جهانی را تهدید می‌کند که سازمان جهانی بهداشت صریحا اعلام کرده که پدیدار شدن این سویه‌ها، ناشی از توزیع ناعادلانه واکسن‌های کووید در سراسر جهان و شکاف عمیقی است که در امر واکسیناسیون عمومی میان کشورهای ثروتمند و فقیر وجود دارد.
بر همین اساس این سازمان بار دیگر در «روز جهانی همبستگی بشر» بر رساندن سریع‌تر واکسن‌ها به مردم سراسر جهان تاکید کرده است.
بنا بر گزارش سازمان بین‌المللی «اتحاد جهانی برای واکسن‌ها و ایمن‌سازی» (Gavi) که در سال ۲۰۰۱ میلادی با همکاری سازمان ملل و بانک جهانی و با هدف تسریع ایمن سازی جهانی و کمک به کشورهای فقیر تاسیس شده، با وجود آنکه در حال حاضر ۲۱ واکسن ضدکرونا در سراسر جهان تولید و ۶.۳ میلیارد دُز از این واکسن‌ها تجویز شده، اما تنها حدود ۲۶٪ از مردم کشورهای کم درآمد موفق شده‌اند اولین دُز از این واکسن‌ها را دریافت کنند.
این سازمان در گزارش اخیر خود به چالش‌هایی پرداخته که ابتکار جهانی «کوواکس» برای تهیه واکسن‌های ضدکرونا و توزیع آنها میان کشورهای کم‌درآمد یا فقیر داشته است؛ از احتکار واکسن و محدودیت‌های صادراتی توسط کشورهای ثروتمند گرفته تا تاخیر در دریافت واکسن‌های سفارش داده شده از تولیدکنندگان.
با این وجود «کوواکس» موفق شده است که تا کنون بیش از ۳۴۴ میلیون دُز از انواع این واکسن‌ها را میان ۱۴۴ کشور و منطقه که عمدتا جزو فقیرترین کشورها و مناطق جهان هستند توزیع کند.
این سازمان خواستار آن است که کشورهای ثروتمند عضو «گروه ۲۰» برای سرعت بخشیدن به واکسیناسیون جهانی با امید پایان دادن به شیوع این ویروس و پدیدار شدن سویه‌های جدید آن کمک کنند و در گزارش اخیر خود هشدار می‌دهد که عدم دریافت سریع‌تر واکسن‌ها برای واکسیناسیون بیشترین شمار ممکن از ساکنان زمین، دلیل اصلی برنده شدن ویروس است.
چراکه تاکنون دولت‌ها به جای ایمن سازی جهانی، صرفا بر مقابله با این ویروس در سطح ملی و ایجاد بالاترین سطح واکسیناسیون در داخل مرزهای خود تمرکز داشته‌اند که همین موضوع باعث شکست تلاش‌های جهانی در مقابله با این همه‌گیری شده است.
این سازمان با تاکید بر ضرورت شکل گیری همبستگی جهانی تاکید دارد که همه‌گیری را «باید به طور همزمان در سراسر جهان از بین برد» در غیر این صورت ویروس به حیات خود و گسترش دامنه عفونت‌ها با خلق سویه‌های جدید و حتی خطرناکتر ادامه می‌دهد.
این سازمان غیردولتی خواستار ایجاد یک «استراتژی مشترک جهانی» و یک «واکنش هوشمندانه و واقعاً جهانی» برای مقابله با ویرس کرونا شده است و تحویل دُزهای بیشتری از این واکسن به برنامه «کوواکس» همچنین رفع ممنوعیت‌های صادراتی را، تنها راه ممکن برای توقف آثار مخرب این همه‌گیری بر فعالیتهای اقتصادی در سطح جهان دانسته است.
«اتحاد جهانی برای واکسن‌ها و ایمن‌سازی» اعلام می‌دارد: «تا پایان سال جاری میلادی بیش از ۱۲ میلیارد دُز دیگر از انواع واکسن‌های ضدکرونا تولید می‌شود که برای محافظت از همه بزرگسالان در این سیاره کافی است. بسیاری از کشورهای ثروتمند در حال حاضر بیش از نیاز خود برای واکسینه کردن کامل همه بزرگسالان و حتی نوجوانانشان در اختیار دارند و ما به آن دوزهای اضافی نیاز داریم و اکنون به آنها نیاز داریم.»
این سازمان در انتها با اشاره به ضرورت دسترسی سریع و عادلانه به واکسن در سطح جهان، هشدار می‌دهد که اگر از ابتدا دسترسی عادلانه‌ای به این واکسن‌ها وجود داشت، بسیاری از اقدامات اجباری به اجرا گذاشته شده غیرضروری می‌شد. باید از آنچه تا کنون روی داده درس گرفت و برای جلوگیری از تکرار این بحران، این موضوع را به خاطر داشت که «هیچ‌کس تا زمانی که همه در امان نباشند، در امان نیست».