دو ماه پس از آنکه طالبان قدرت را در افغانستان به دست گرفت، یکی از زنان پیشروی این کشور که هم نماینده سابق پارلمان بوده و هم نامزد ریاست جمهوری و البته نامزد جایزه صلح نوبل، به سازمان ملل سفر کرد؛ البته نه به عنوان نماینده دولتش، بلکه به عنوان یک زن در تبعید.
آگهیدو ماه پس از آنکه طالبان قدرت را در افغانستان به دست گرفت، یکی از زنان پیشروی این کشور که هم نماینده سابق پارلمان بوده و هم نامزد ریاست جمهوری و البته نامزد جایزه صلح نوبل، به سازمان ملل سفر کرد؛ البته نه به عنوان نماینده دولتش، بلکه به عنوان یک زن در تبعید.
فوزیه کوفی در گفت‌وگو با آسوشیتدپرس خواستار ارسال کمک‌های بشردوستانه به افغانستان به صورت مشروط شد. او می‌گوید باید اصل مشارکت زنان در جامعه همچنین سفر رایگان و ایمن افغان‌ها در داخل این کشور و خارج از آن، به عنوان یک پیش‌شرط مد نظر قرار بگیرد.
کوفی می‌گوید کمک‌ها نباید سیاسی شوند و زنان باید در هر مرحله از آن مشارکت داشته باشند. باید به آنها گوش داد، زن‌ها نباید تنها دریافت‌کننده باشند. کوفی که در ماه اوت از کابل فرار کرده در اروپا به همراه دو دختر خود در یک هتل زندگی می‌کند. او در این گفتگو درد جدایی از کشورش و امیدهای بر باد رفته آنهم پس از دو دهه تلاش را توصیف می‌کند.
او می‌گوید: «این افغانستانی نیست که من برای آن جنگیدم. افغانستانی که من به آن امیدوار بودم این بود که زنان به اندازه دوران کودکی‌ام و دوران نوجوانی که طالبان حکومت را به دست گرفتند، رنج نبرند. می‌خواستم دختران دیگر حداقل از آزادی انتخاب مدرسه لذت ببرند. اما اکنون انتخاب آنها محدود به این است که روز خود را در کدام اتاق خانه سپری کنند. این دلخراش است.»
طالبان پس از امضای توافق با آمریکا تندروتر شدند
کوفی، معاون پیشین پارلمان افغانستان، یکی از چهار زن مذاکره کننده‌ای بود که برای دستیابی به توافق تقسیم قدرت با طالبان گفتگو می‌کرد. مذاکراتی که البته به شکست انجامید.
او توضیح داد که شاهد تغییر تعهد طالبان به مذاکرات، پس از امضای توافقنامه صلح با ایالات متحده در فوریه سال ۲۰۲۰ میلادی بوده است.
کوفی می‌گوید: «پس از امضای توافق، آنها تندروتر شدند و بیشتر به خرید زمان علاقه داشتند و استراتژی نظامی را ترجیح می‌دادند.»
در آن زمان طالبان با پیگیری راهبرد نظامی و به صورت استان به استان مناطق بیشتری را در افغانستان به اشغال خود در می‌آوردند تا اینکه در نهایت در ماه اوت به کابل رسیدند. هنگامی که طالبان وارد پایتخت شد اشرف غنی به سرعت از کشور فرار کرد و وحشت و نگرانی کل کشور را فراگرفت.
کوفی می‌گوید که این ضربه مهلکی برای دستیابی به یک توافق سیاسی بود؛ آنهم در شرایطی که بسیاری امیدوار بودند دستاوردهایی چون دسترسی به آموزش و کار و حقوق بهتر که زنان در طول این سال‌ها به دست آورده بودند، تثبیت شود.
این فعال سیاسی زن افغان همچنین رهبران جهان را مقصر می‌داند و انگشت اتهام را به سمت جو بایدن، رئيس جمهوری آمریکا نشانه رفته و می‌گوید: «ایالات متحده به عنوان یک ابرقدرت مسئولیت بزرگی بر عهده دارد و باید پاسخگوی این وضعیت باشد.»
زمانی که بایدن برنامه‌های عقب نشینی خود را اعلام کرد، تاکید کرد که به جدول زمانی تعیین شده توسط دولت ترامپ پایبند است و ایالات متحده نمی‌تواند به تمدید حضور نظامی در افغانستان ادامه دهد. رویکردی که باعث ناامیدی افغان‌ها همچنین بسیاری از متحدان ایالات متحده شد.
کوفی از زنانی می‌گوید که پیش از این همکار او در پارلمان افغانستان بودند؛ همچنین قاضی‌های جوان و بسیاری دیگر از زنان و دختران افغان و روزنامه‌نگارانی که وضعیت نگران‌کننده‌ای در افغانستان دارند و نگران آینده و سرنوشت خود هستند.
او تاکید دارد که طالبان باید به تعهدات خود عمل کند و اجازه دهد زنان به مدارس و مکتب‌ها بروند. کوفی می‌گوید هر روز صدها پیام متنی و صوتی عمدتاً از زنانی که هنوز در افغانستان هستند دریافت می‌کند که امیدوارند کمکی به آنها برسد.
این فعال سیاسی زن افغان ادامه می‌دهد: «آنها بسیار عصبانی هستند که من در این لحظات سخت با آنها نیستم. زنان مدام برای من پیام‌هایی می‌فرستند و خشم خود را ابراز می‌کنند. به من می‌گویند که تو الان باید با ما در خیابان‌های کابل می‌بودی؛ حق با آنهاست.»
زنانی که قبلا با کوفی کار می‌کردند و نان‌آور خانواده‌هایشان بودند عکس‌های خود را به عنوان یادآوری برای او ارسال می‌کنند. او می‌گوید: «از نظر روانی درک این موضوع و توانایی سازگاری و پذیرش، آسان نیست. نه تنها برای من، برای هر زن و مردی که در دو ماه گذشته کابل را ترک کرده است.»
کوفی در حال حاضر بر حل وضعیت اقامت خود و دختران ۲۲ و ۲۳ ساله‌اش متمرکز شده است. این زن افغان به دلایل امنیتی، از گفتن محل اقامتش خودداری کرد.
به کانال تلگرام یورونیوز فارسی بپیوندید
حدود ۱۰۰ هزار افغان از زمان به قدرت رسیدن طالبان از این کشور گریخته‌اند. بسیاری نیز نتوانستند در آخرین پروازهای فرودگاه پر هرج و مرج کابل از کشور خارج شوند. سازمان ملل می‌گوید ۳۸ میلیون افغان که در کشور باقی مانده‌اند با خطر جدی فقر مطلق آنهم در طول یک سال آینده رو به رو هستند.