خانواده براون روز ۹ اکتبر، هنگام پاکسازی ساحل، یک بطری شویپس را در ساحل وارتون نزدیک اسپرانس در ایالت استرالیای غربی پیدا کردند. داخل بطری نامه‌هایی که با مداد نوشته شده بود از سوی دو سرباز، مالکوم نویلِ ۲۷ ساله و ویلیام هارلیِ ۳۷ ساله، به تاریخ ۱۵ اوت ۱۹۱۶ قرار داشت.
کشتی حامل سربازان، HMAT A70 Ballarat، سه روز پیش‌تر آدلاید را ترک کرده بود و راهی جبهه غربی بود. نویل یک سال بعد در نبرد کشته شد؛ هارلی از جنگ جان سالم به‌در برد اما در سال ۱۹۳۴ بر اثر سرطان درگذشت؛ سرطانی که خانواده‌اش آن را ناشی از قرار گرفتن در معرض گازهای شیمیایی در سنگرها می‌دانستند.
نویل از یابنده خواسته بود یادداشتش را به مادرش در ویلکاوات، در ایالت استرالیای جنوبی، برساند. هارلی که مادرش درگذشته بود، نوشته بود یابنده می‌تواند یادداشت او را برای خودش نگه دارد. او نوشت: «امید که حال یابنده به خوبیِ حال ما باشد.» نویل به مادرش نوشته بود «سخت به ما خوش می‌گذرد» و افزوده بود: «کشتی بالا و پایین می‌رود و تاب می‌خورد، اما ما از خوشی در پوست نمی‌گنجیم.»
دب براون بر این باور است که این بطری بیش از یک قرن در تپه‌های شنی مدفون مانده بود تا اینکه فرسایش ساحلی آن را نمایان کرد. با وجود خیس بودن، نوشته‌ها خوانا بود و همین به او امکان داد با خانواده‌های هر دو سرباز تماس بگیرد.
