یک مطالعهٔ بین‌المللی تازه نشان داد پرتودرمانی بر بقای ۱۰ ساله زنانی که به سرطان پستان در مرحلهٔ اولیه مبتلا هستند و «خطر متوسط» تلقی می‌شوند، تأثیری ندارد.
با وجود اینکه پرتودرمانی از اوایل قرن بیستم درمان استاندارد بیماران مبتلا به سرطان پستان بوده است، یک مطالعه تازه نشان می‌دهد برای زنانی که در مراحل اولیه و در سطح خطر متوسط قرار دارند، بقا را به طور معناداری بهبود نمی‌دهد.
در یک کارآزمایی بین‌المللی در مراحل پایانی، نرخ‌های بقا طی یک دهه برای بیش از ۱۶۰۰ بیمار سرطان پستان بررسی شد؛ بیمارانی که ماستکتومی، جراحی غدد لنفاوی و درمان سیستمیک از جمله شیمی‌درمانی انجام داده بودند.
پژوهشگران دریافتند شرکت‌کنندگانی با خطر متوسطِ عود بیماری، یعنی کسانی که سرطان مرحله دوم با درگیری ۱ تا ۳ غده لنفاوی داشتند یا تومورهای تهاجمی بدون درگیری غدد لنفاوی، چه پرتودرمانی دیواره سینه انجام داده باشند چه نه، نرخ‌های بقایی تقریبا یکسان داشتند.
پس از پیگیری با میانه ۹.۶ سال، پژوهشگران دریافتند نرخ بقا در بیمارانِ تحت پرتودرمانی ۸۱.۴ درصد و در کسانی که پرتودرمانی نشدند ۸۱.۹ درصد بود.
در مجموع تنها ۲۹ بیمار دچار عود شدند: ۹ نفر (۱.۱ درصد) در گروه پرتودرمانی در مقایسه با ۲۰ نفر (۲.۵ درصد) در گروهی که پرتودرمانی انجام ندادند.
جان سیمپسون، که ریاست یک گروه دولتی در بریتانیا برای ارزیابی کارآزمایی‌های بالینی را بر عهده دارد، در بیانیه‌ای گفت: «این یافته‌ها بالقوه به بیماران اجازه می‌دهد از درمان‌های غیرضروری پرهیز کنند و به استفاده مؤثرتر و کارآمدتر از منابع سلامت و درمان بینجامد.»
نتایج این کارآزمایی روز چهارشنبه در نشریه پزشکی نیو انگلند، یکی از برترین نشریات پزشکی، منتشر شد. این مطالعه شامل بیمارانی از بریتانیا، هفت کشور اروپای قاره‌ای، اسرائیل و ترکیه بود.
تغییر در توصیه‌های درمانی
به گفته نویسندگان، این یافته‌ها این تصور را به چالش می‌کشد که پرتودرمانی باید همچنان جزء کلیدی درمان پس از ماستکتومی باقی بماند. در عوض، روند دور شدن از پرتودرمانی برای بیماران کم‌خطر را تقویت می‌کند.
نویسندگان خاطرنشان کردند که از زمان آغاز این کارآزمایی، مرگ‌ومیر ناشی از سرطان پستان به طور قابل‌توجهی کاهش یافته و پیشرفت‌های پزشکی در درمان‌های سیستمیک سرطان به افزایش نرخ بقا کمک کرده است.
برآوردهای امسال نشان می‌دهد که مرگ‌ومیر ناشی از سرطان پستان در اروپا در همه گروه‌های سنی کاهش خواهد یافت، به جز زنان بالای ۸۰ سال که در مورد آن‌ها، کاهش تنها در بریتانیا و اسپانیا رخ خواهد داد.
پرتودرمانی از پیش نیز از محبوبیت به عنوان درمان پیش‌فرض برای بیماران کم‌خطر افتاده بود، اما این یافته‌های جدید به روشن‌تر شدن توصیه‌ها برای زنانی با سطح خطر متوسط نیز کمک می‌کند.
پرتودرمانی عوارض قابل‌توجهی دارد که برخی از آن‌ها ممکن است ماه‌ها یا حتی سال‌ها پس از پایان درمان بروز کنند.
از عوارض کوتاه‌مدت پرتودرمانی می‌توان به ریزش مو، درد و حساسیت، تورم و تحریکات پوستی شبیه آفتاب‌سوختگی اشاره کرد. در موارد نادر التهاب ریه نیز رخ می‌دهد، همچنین آسیب عصبی در شانه‌ها و بازوها که می‌تواند به بی‌حسی، مورمور، درد و ضعف منجر شود.
دکتر نیکولا راسل، یکی از نویسندگان این مطالعه و متخصص پرتودرمانی در مؤسسه سرطان هلند، در بیانیه‌ای گفت پرهیز از این عوارض می‌تواند روند بهبود بیماران مبتلا به سرطان پستان را آسان‌تر کند.
راسل گفت: «پرهیز از پرتودهیِ غیرضروری هم بار درمان را کاهش می‌دهد و هم، برای نمونه، آثار نامطلوب بر بازسازی پستان در این بیمارانِ ماستکتومی‌شده را کم می‌کند.»