حلیمه* در افغانستان برای نظامیان آلمانی کار می‌کرد، اما امروز زیر ترس از طالبان زندگی می‌کند و از برلین پاسخی دریافت نکرده است.
او که به مدت پنج سال در افغانستان برای نیروی هوایی آلمان در بخش امنیتی کار می‌کرد، اکنون در افغانستان از جان خود بیمناک است.
در طول دوران همکاری او با شاخه هوایی بوندس‌وِر (ارتش آلمان)، اطلاعات شخصی و داده‌های بیومتریک چهره او جمع‌آوری و ذخیره شد. در سال ۲۰۱۲، مشکلات سلامتی او را مجبور به ترک این سمت کرد. سپس طالبان بازگشتند و همراه با آنها، ترس و وحشت دوباره آمد.
حلیمه به دلیل همکاری پیشینش با دولت آلمان، تبدیل به هدفی برای گروه تندرو اسلامی طالبان شد.
به اینستاگرام یورونیوز فارسی بپیوندید
کارکنان محلی فراموش‌شده
دولت آلمان از همان سال ۲۰۱۳ به حلیمه وعده حمایت داده بود. به او یک آدرس ایمیل در وزارت امور خارجه داده شد که از زمان خروج نیروها چندین بار تلاش کرده با آن تماس بگیرد، تلاشی که بی‌نتیجه بوده است.
برای حلیمه که اکنون ۶۳ سال دارد، سکوت دولت آلمان بسیار ویرانگر بوده است. او با وجود سال‌ها خدمت، هیچ کمکی از آلمان دریافت نکرده است. در عوض، او در ترس دائمی از جان خود زندگی می‌کند و احساس می‌کند که رها شده و ناتوان است.
بر اساس اعلام وزارت امور خارجه آلمان، دولت این کشور در سال‌های اخیر بیش از ۳۳ هزار افغان به‌ویژه افراد آسیب‌پذیر را از طریق برنامه‌های مختلف پذیرش به آلمان منتقل کرده است. علاوه بر این، نهاد ارائه‌دهنده خدمات دولت با همه افراد ذی‌حق در افغانستان در تماس است.
در بیانیه این وزارتخانه آمده است: «در صورت نیاز و درخواست، اقامت، غذا و مراقبت‌های پزشکی ضروری فراهم می‌شود. ارائه‌دهنده خدمات دولت تمام تلاش خود را برای تضمین امنیت افراد مربوطه انجام می‌دهد.»
هنوز مشخص نیست که آیا کارکنان محلی که پیش از سال ۲۰۲۱ کار خود را برای دولت ترک کرده‌اند، شامل این برنامه می‌شوند یا نه.
حلیمه همزمان متحیر و خشمگین است. علاوه بر قربانی تبعیض جنسی بودن، کار او با نیروی هوایی آلمان هم او را به هدف طالبان تبدیل کرده است. بدون هیچ حمایتی از بیرون، او نمی‌تواند کشور را ترک کند، زیرا زنان بدون همراه مرد اجازه خروج یا سفر ندارند.
او به یورونیوز گفت: «برای زندگی، به‌ویژه برای زنان، هیچ امیدی نمی‌بینم. ما کاملاً منزوی شده‌ایم.» سال‌ها او به افغانستانی عادلانه باور داشت و برای آن می‌جنگید، اما اکنون باید بهای آن را با خطر برای امنیت خود بپردازد.
زندگی دختران او نیز از زمان خروج نیروهای آمریکایی دگرگون شده است. امیره (۴۵)، مریم (۴۳) و یاسمین (۲۸)* همگی تحصیلات عالی خود را تکمیل کرده‌اند، زیرا در شرایط عادی، دنیا به روی آنها باز بود. اما تحت حکومت طالبان، دیگر نمی‌توانند حرفه خود را دنبال کنند و آزادی واژه‌ای است که دیگر شامل حال آنها نمی‌شود.
حلیمه توضیح داد: «یکی از دخترانم در دادگاه تجدیدنظر سمت خوبی داشت، دیگری در وزارت دارایی کار می‌کرد و سومی تازه مدرک مهندسی خود را تمام کرده است.»
امیره و مریم به دلیل اشتغال گذشته‌شان، تحت نظارت طالبان هستند. هرگاه خانه را ترک کنند، این خطر وجود دارد که تلفن‌هایشان توسط مأموران بازرسی شود.
اکنون زندگی این چهار زن کاملاً محدود به خانه‌شان است و در چهار دیواری خود گرفتار شده‌اند.
انزوا، خشونت و آینده‌ای نامعلوم
از اوت ۲۰۲۱، یعنی از زمانی که طالبان بنیادگرا با نام امارت اسلامی افغانستان به قدرت رسیدند، زنان و دختران در افغانستان تقریباً از تمام عرصه‌های زندگی عمومی به‌طور سیستماتیک محروم شده‌اند.
دختران پس از کلاس ششم از مدرسه منع می‌شوند و از دانشگاه‌ها و دوره‌هایی مانند پزشکی یا مامایی محرومند. تنها تعداد کمی از طریق برنامه‌های غیررسمی یا آنلاین به آموزش دسترسی دارند.
فضاهای عمومی مانند پارک‌ها یا باشگاه‌های ورزشی فقط برای مردان است. زنان تنها با همراهی یک خویشاوند مرد می‌توانند از خانه خارج شوند، حتی برای مراقبت‌های پزشکی. تنها کادر پزشکی زن حق دارند آنها را درمان کنند و با وجود شمار اندک کم زنان شاغل، بسیاری از زنان بیمار بدون مراقبت و درمان می‌مانند.
فشار روانی ناشی از انزوا، ترس و فقدان چشم‌انداز باعث ایجاد بحران شدید سلامت روان در میان زنان افغان شده است. از زمان بازگشت طالبان به قدرت در اوت ۲۰۲۱، گزارش‌ها نشان می‌دهد که موارد خودکشی و تلاش برای خودکشی به‌ویژه در میان جوانان به‌شدت افزایش یافته است.
طالبان آمار رسمی در این زمینه ارائه نداده‌اند، اما گزارش‌های رسانه‌ای، از جمله «اطلاعات روز»، روزنامه تحقیقی افغان در تبعید، حداقل ۲۱۳ خودکشی بین آوریل ۲۰۲۲ تا آوریل ۲۰۲۳ را مستند کرده‌اند.
سال بعد، وزارت کشور تحت کنترل طالبان ۳۶۰ مورد گزارش داد که نشان‌دهنده افزایش آمار است. یورونیوز نتوانست این اعداد را به‌طور مستقل تأیید کند.
زنان افغان چگونه می توانند از حمایت برخوردار شوند؟
در پایان سال ۲۰۲۴، دادگاه عدالت اروپا حکم داد که زنان افغانستان صرفاً به دلیل جنسیت خود در معرض آزار و اذیت بوده و بنابراین مستحق حمایت هستند.
زنان افغان نیازی به اثبات دلایل اضافی برای فرار ندارند.
بنابراین زنانی مانند حلیمه و دخترانش واجد شرایط حمایت هستند. با این حال، برای دسترسی به این حمایت، باید به آلمان سفر کنند، امری که تحت حکومت طالبان غیرممکن است.
*نام زنان افغان ذکرشده در مقاله برای دلایل امنیتی تغییر داده شده است.