دو روز پس از فاجعه شیمیایی در استان ادلب سوریه، فیلمهای تکاندهنده بیشتری رنج قربانیان و ابعاد مرگبار کاربست سلاحهای شیمیایی را به نمایش می گذارد.
آگهیدو روز پس از فاجعه شیمیایی در استان ادلب سوریه، فیلمهای تکاندهنده بیشتری رنج قربانیان و ابعاد مرگبار کاربست سلاحهای شیمیایی را به نمایش می گذارد. در حالیکه قدرتهای جهانی سرگرم بررسی و مجادله درباره راههای برخورد با کاربست سلاحهای شیمایی هستند مردم شهرک خان شيخون بار فاجعه را بدوش می کشند.
این گزارش شرحی از دو شاهد عینی قربانی است.
عبدل حمید الیوسف پدر جوانی است که در گورستان و پس از خاکسپاری دوقلوهای نه ماهه اش با مویه می گوید: «بچه هایم را به خاک سپردم. احمد و عیا را همراه برادرم دفن کردم. بچه هایم را با دست خودم خاک کردم. همسرم و برادرانم را. بچه هایم را مو بور صدا می کردم، پسرم بیا بابا را ببین، عیا روح و جان من، عشق من … عیا دخترم.» او که بیست و دو نفر از اعضای خانوداه اش را در این حمله از دست داده است مبهوت و بی تاب از فاجعه ای غیرقابل باور می افزاید: «درست کنارشان بودم، آنها را همراه مادرشان بیرون بردم. بیهوش بودند. ده دقیقه بعد بوی گاز را استشمام کردیم. و بچه هایم بیشتر از این نتوانستند طاقت بیاورند. آنها را به دکترها سپردم و برگشتم تا بقیه اعضای خانواده ام را پیدا کنم.»
حمله شيميايى در شهرک خان شيخون واقع در جنوب استان ادلب كه تحت كنترل مخالفان حكومت بشار اسد قرار دارد، مرگبارترين حمله شيميايى در جنگ داخلى سوريه طى چهار سال گذشته است.
فدال ۲۵ ساله، آموزگار و یکی از مجروحان می گوید: «پسرم را برداشتم و با شوهرم از خانه خارج شدیم. در مسیر راه، یک کامیون بزرگ جلوی ما نگه داشت و راننده گفت اجساد زیادی در داخل آن است. ما جسد بستگانمان را دیدیم. همه بستگان، همسایه ها و دوستان را. نمی توانم باور کنم. ای خدا … بچه هایم … عمار … عیا، محمد و احمد … دوستتان دارم . پرنده های من. بچه هایم را دیدم. مرده بودند. همه شان مرده اند…»
حمله هوايى ۱۵ فروردین، (٤ آوريل) با گاز سارین تاكنون بیش از ۸۳ کشته و ۳۰۰ مجروح بجا گذاشته است.