مدینه عزیزی، بازیکن سابق تیم ملی فوتبال زنان افغانستان این روزها فعالانه در حال تلاش است تا ورزشکاران زن را از طریق نهادهای بینالمللی مانند فیفا از افغانستان خارج کند. گفتوگوی یورونیوز با این ورزشکار افغان را درباره آینده ورزش زنان، مهاجرت، حکومت طالبان و تلاشهای روزهای اخیرش بخوانید.
آگهیمدینه عزیزی، بازیکن سابق تیم ملی فوتبال زنان افغانستان این روزها فعالانه در حال تلاش است تا ورزشکاران زن را از طریق نهادهای بینالمللی مانند فیفا از افغانستان خارج کند. با این حال او در گفتوگو با یورونیوز میگوید که فیفا روی خروج بازیکنان فوتبال زنان متمرکز بود اما او از این نهاد در نامهای خواست تا علاوه بر بازیکنان، مربیان، داوران و حتی بازیکنان مشهور ولایتها را نیز کمک کنند. او خود نیز کمک کرد تا برخی از این ورزشکاران با خانوادههایشان از افغانستان خارج شوند. او که خود مهاجر است درباره آینده ورزش زنان افغانستان، مهاجرت، تهدیدها و … با یورونیوز سخن گفته است.
این گفتوگو پیش روی شما است:
یورونیوز: آینده ورزش زنان افغانستان را با روی کار آمد طالبان چگونه میبینید؟ آیا مرگ ورزش زنان افغانستان نزدیک است؟
مدینه عزیزی: ابتدا درباره حالت روحی زنان میخواهم حرف بزنم. زنان افغانستان در شرایط روحی وخیمی هستند . هیچ کسی نمیتواند آنها را درک کند. خصوصا نسلهایی که ما بودیم. ما آرزو داشتیم که برای کشورمان خدمت کنیم و به جایی برسیم و آهسته آهسته کشور را متمدنتر بسازیم. تصمیم داشتیم خیلی کارها انجام دهیم. تمام آرزوهایمان با خاک یکسان شد . ورزش افغانستان، مخصوصا ورزش زنان را مرده حساب کنید چون طالبان هیچ وقت تغییر نمیکنند. افکار طالبان در چهل سال اخیر برای ما مشخص شده است و هیچ حرف آنها قابل اعتماد نیست. گرچه شعار میدهند که ما این کار را نمیکنیم. سخنگوی آنها میگوید که ما چنین کاری نمیکنیم. با این حال زنان دلیل قابل قبول میخواهند اما آنها چیزی نمیگویند. و این یعنی اینها فعلا میخواهند مقابل پرده تلویزیونهای جهانی خودشان را خوب جلوه دهند که ما خوب شدهایم. اما به نظرم اینها مدرن نشدهاند. هنوز تشنه خون مردم افغانستان هستند.
یورونیوز: یعنی به نظر شما هیچ روزنه امیدی نیست؟
داشتن امید همیشه عالی است. یک نوع انرژی مثبت است. اما با حکومت طالبان هیچ امیدی نیست. اگر بررسی چندین سال گذشته را داشته باشیم باید بگویم که بار قبل افغانستان را به ۶۰۰ سال قبل بردند اگر اینبار حکومت کنند، افغانستان را هزار سال به عقب میبرند.
این روزها میبینید که مردان افغانستان به میدان هوایی هجوم میبرند که نشان میدهد که مردها هم به این حکومت راضی نیستند.
یورونیوز: شما که در خارج از افغانستان هستید در روزهای اخیر چه اقداماتی کردهاید؟
من برای فیفا نامه نوشتم به خاطر بازیکنان تیم ملی، به خاطر مربیان، داوران و ورزشکارانی که در ولایتها هستند. درخواست کردم که اینها از کشور خارج شوند. برخی بازیکنان در ولایتها بودند که چون شهرت داشتند باید بیرون می آمدند. به فیفا درباره این افراد نامه نوشتم. به سختی اجازه از خانوادههایشان گرفتیم و بعضیها قبول نکردند. من شخصا ۳۳ نفر را کمک کردم که بیرون بیایند و بابت این کار خیلی خوشحالم.
تمام خانواده خودم در افغانستان هستند. حتی یک نفر از اعضای خانواده من بیرون نیامده است و من فقط توانستهام ورزشکاران را بیرون بیاورم. اصولم خیلی پابرجاست. به اصولم خیلی احترام میگذارم و اولویت را برای ورزشکاران گذاشتهام.
یورونیوز: به نظر شما فشارهای بینالملل روی طالبان اثری ندارد؟
فشارهای بینالمللی هیچ تاثیری ندارد. تاکید و فشار جامعه بینالمللی بر حکومت طالبان تاثیری ندارد. در چهل سال گذشته تاثیری نداشتند. وقتی نتوانستند اینها را قانع کنند. وقتی نتوانستند بفهمانند که این مردم هم حق زندگی دارند. حتی اگر جامعه اسلامی باشد باید رو به پیشرفت باشد. آنها هرگز این موضوع را قبول نمیکنند و طرز تفکر آنها طوری است که پیشرفت را قبول نمیکنند و هیچ وقت اجازه نمیدهند زنان یک قدم پیش بروند و احترامی داشته باشند.
یورونیوز: آیا ورزشکاران زن در روزهای اخیر از سوی طالبان تهدید شدهاند؟
یک مورد را در جریان قرار گرفتم که خانوادهاش از سوی طالبان ضرب و جرح شد و تصاویری را که از فوتبال داشت، پاره کرده بودند و فامیل این دختر را کتک زده بودند. این دختر توانست روز گذشته خارج شود. اما نمیدانیم سرنوشت خانوادهاش چه میشود.
چند روز پیش هم یک خانمی به خانه ما آمدند و به خانه ما پناه آورد. طالبان بخشهایی از افغانستان را خانه به خانه میگشت. این دختر از ترس به خانه ما پناه آورده بود. ما خودمان هم ترسیده بودیم و حیران مانده بودیم که چه کاری انجام دهیم.
آگهی
یورونیوز: حال بسیاری از این ورزشکاران مهاجرت کردهاند. مهاجرت از نظر شما چه معنایی دارد؟
مهاجرت کلمه بسیار سنگینی است. بیش از حد سنگین است. یعنی بخواهی مهاجرت کنی با فرهنگ و زبانت باید خداحافظی کنی و آدمی شوی که کنجکاو باشی و چیزهای جدید یاد بگیری. با مردم کشور میزبان ادغام شوی. خلاصه اینکه با یک فرهنگ دیگر آشنا شوی و زبانی که شاید اصلا بلد نباشی و باید کلنجار بروی و آن را یاد بگیری و شاید آن احترامی که در کشور خودت داشتی هرگز در کشوری که کشور خودت نیست نداشته باشی و این خودش زجرآور است. من الان به این فکر میکنم که این مردم الان کل رسانهها روی افغانستان متمرکز شدهاند. فکر کنید هر مهاجری که بیرون بیاید میگویند تو مهاجر فلان کشور بودی که اینطوری مردمش فرار میکردند. این خودش یک طعنه میشود و خودش دردی است برای مهاجران. حتی درد شرمآوری است ولی زندگی با طالبان هم مرگ تدریجی است
یورونیوز: چند سال پیش موضوع آزار و اذیت جنسی در فدراسیون فوتبال افغانستان سر و صدای زیادی کرد. هم اکنون وضع دخترانی که شکایت و اعتراض کردند چگونه است؟
من پیامی از دوستانم دریافت کردند و آنها گفتند که هیچ کسی به آنها توجه نکرده است و وقتی این قضیه [موضوع آزار و اذیت جنسی] خوابید هیچ نهاد حقوق بشری، هیچ نهادی که حامی زنان باشد به آنها کمکی نکردند. آنها نیاز به کمک دارند. افرادی که صدای خود را بلند کردند و کمک کردند چنین موضوعاتی پاک شود خواستهاند تا صدای آنها شنیده شود.
آگهی