نرگس که خود دانشجوی علوم سیاسی است می‌گوید که من دخترانی زیادی را می‌شناسم که می‌گویند اگر طالبان آن گونه که قبلا به شهر کابل حمله کرده بود، سر برسد سلاح بر می دارند و در مقابلشان می‌جنگند.
آگهیگزارش از فریبا پژوه
زندگی روزمره در کابل زودتر از تهران شروع می‌شود. اینجا در باشگاه ورزشی بیتا در مرکز کابل، زنان تمرین ورزشی خود را ازساعت شش صبح آغاز کرده‌اند.
در کشوری که حتی پیاده روی در خیابان برای زنان با موانع و مشکلاتی رو به رو است، حضور و فعالیت زنان در باشگاه‌های ورزشی برای تمرین ورزش‌های رزمی قابل توجه به‌نظر می‌رسد. برخی از زنان برای آنکه کمتر شناخته شوند از ماسک‌های پزشکی استفاده می‌کنند و برخی روی خود را به‌طور کامل می‌پوشانند تا از برخی آسیب‌های اجتماعی به دور بمانند.
مهلا دختر ۲۱ ساله‌ای که برای تمرین تکواندو به این باشگاه آمده به یورونیوز می‌گوید: «بیشتر اعضای خانواده من از تمرین هایم در رشته تکواندو خبر ندارند. چرا که کاری که من انجام می‌دهم نه تنها باعث غرور فامیل ما نیست بلکه پدر و برادرانم را در میان خانواده بزرگ ما سر افکنده می‌کند. به همین دلیل من رویم را کاملا می‌پوشانم و حتی گاهی برقع می‌پوشم تا همسایه‌ها و فامیل نفهمند که برای تمرین به باشگاه ورزشی می‌روم.»
علاقه زنان به ورزش‌های رزمی در افغانستان، دلایل خاص خود را دارد. شرایط امنیتی افغانستان در چند سال اخیر رو به وخامت گذاشته است. ادامه یک جنگ طولانی در این کشور بر رفتار مردم تاثیر گذاشته و در میان بسیاری از طبقات اجتماعی، خشونت و رفتارهای خشونت آمیز به بخشی از روابط روزمره تبدیل شده است. به این ترتیب و با توجه به فرهنگ مرد سالار و سنی حاکم در افغانستان وضعیت برای زنان نامناسب‌تر است. به همین دلیل برخی از زنان جوان برای ایجاد حداقل امنیت برای خود و دفاع شخصی در مقابل حملات و آزارهای خیابانی به تمرین ورزش‌های رزمی روی آورده‌اند.
بیشتر بخوانید:
یک دختر تکواندوکار: وقتی با مزاحمت‌های خیابانی مواجه می‌شدم فرار می‌کردم
نیلاب علی یکی از این دختران جوان است. نیلاب دانشجوی رشته حقوق در دانشگاه کابل است. او به یورونیوزمی‌گوید: «برای یک زن زندگی در افغانستان آسان نیست. ما در روز با مشکلات زیاد از سوی مردان مواجه هستیم. من پیشتر وقتی با مزاحمت‌های خیابانی مواجه می‌شدم، فرار می‌کردم ولی حالا می‌توانم از خودم دفاع کنم و اگر کسی به من حمله کند یا بخواهد به من دست بزند چاره‌ای نیست، من مجبورم به او حمله کنم.»
او می‌گوید: «پدر و برادرانم در ابتدا اجازه ورزش کردن را به من نمی دادند چون در خانواده ما دخترها ورزش نمی‌کنند و فعالیت در باشگاه ورزشی یک مساله نو، یک نوع تابو و سنت شکنی بود. من ابتدا با پدرم صحبت کردم و بعد، او برادرانم را قانع کرد و حالا سخت گیری های گذشته کمتر شده است.»
ولی سوال اینجاست که این روش‌ها تا چه حدی می‌تواند از مشکلات زنان در افغانستان بکاهد و آیا شرایط کشور دست کم در میان مدت رو به بهبودی است.
نرگس آذریون، فعال جامعه مدنی این احتمال را رد می کند. او به یورونیوز می گوید: «جنگ در این کشور با طالبان ادامه دارد و به همین دلیل از نظر من شرایط کنونی در افغانستان و به‌ویژه در کابل برای همه نگران کننده است: هم برای زنان و هم مردان.»
آذریون با اشاره به برخی تلاش‌ها برای صلح با طالبان می‌گوید: «صلح با طالبان برای بسیاری از مردم افغانستان به معنی برگشت تاریکی و بدبختی است. طالبان هر روز ده‌ها مرد و زن این سرزمین را می‌کشد. از سوی دیگر زنان در روند اداره کشور نقش مهمی ندارند. در حالیکه بیشتر از نیمی از جمعیت افغانستان زنان هستند. همه این ها دست به دست هم می‌دهد و مردم را سراسیمه و نگران می‌کند. به همین دلیلی زنان برای دفاع از خود به راه حل‌های فوری و موقت روی می آورند که یکی از آن‌ها فرا گرفتن ورزش های رزمی است.»
نرگس که خود دانشجوی علوم سیاسی است می‌گوید که من دخترانی زیادی را می‌شناسم که می‌گویند اگر طالبان آن گونه که قبلا به شهر کابل حمله کرده بود، سر برسد سلاح بر می دارند و در مقابل شان می‌جنگند.
این فعال جامعه مدنی می گوید که هیچ تصویری از آینده کوتاه مدت در افغانستان ندارد وتاکید می‌کند که این روزها هر اتفاقی ممکن است بیافتد.
اینجا در باشگاه ورزشی، مارینا رحمانی همراه با سه فرزندش تکواندو تمرین می‌کنند. مارینا پزشک است و در ارتش افغانستان خدمت می‌کند. او و خانواده اش بیش از ۱۰ سال درایران زندگی کرده‌اند و حالا چند سالی است که به افغانستان بازگشته‌اند.
مارینا می‌گوید : «من خود یک پزشک نظامی هستم و دوره‌های دفاع شخصی را آموزش دیده‌ام و می‌توانم از خود دفاع کنم اما خواستم فرزندانم، به‌خصوص دخترم مبارزه را یاد بگیرد. افغانستان در جنگ است و به نظرم باید فرزندانم بتوانند از خود دفاع کنند.»
جنگ در افغانستان همچنان ادامه دارد. دولت مرکزی بدون کمک های بین المللی توانایی اداره کشور را ندارد. به گزارش بازرس ویژه امریکا برای بازسازی افغانستان «سیگار» ، دولت افغانستان تنها بر ۵۶ درصد خاک این کشور تسلط دارد و شاید همین آمار نشان دهنده تزلزل وضعیت امنیتی در این کشور باشد. وضعیتی که شهروندان را مجبور می‌کند تا به هر طریقی راهی برای حفظ امنیت خود پیدا کنند و به نظر می رسد گرایش روز افزون زنان به ورزش‌های رزمی می‌تواند روزنه‌ای برای تامین حداقلی امنیت فردی باشد.
مطالب یورونیوز را در واتس‌اپ دریافت کنید
