جو بایدن در میان جمعیت حدودا ۲ میلیون نفری کوزوو، به دلیل حمایتش از بمباران مواضع نیروهای صرب توسط ناتو در سال ۱۹۹۹ میلادی از احترام زیادی برخوردار است.
آگهیبسیاری از مردم کوزوو امیدوارند که با آغاز ریاست جمهوری جو بایدن در ایالات متحده آمریکا و کمکهای او، راه برای عضویت این کشور کوچک منطقه بالکان در سازمان ملل متحد هموار شود.
جو بایدن در میان جمعیت حدودا ۲ میلیون نفری کوزوو، به دلیل حمایتش از بمباران مواضع نیروهای صرب توسط ناتو در سال ۱۹۹۹ میلادی (که با هدف توقف کشتار و اخراج آلبانیایی‌ها انجام شد) از احترام زیادی برخوردار است.
این حمایتها درنهایت باعث شد که کوزوو بتواند در سال ۲۰۰۸ میلادی اعلام استقلال کند؛ استقلالی که از سوی صربستان به رسمیت شناخته نشد.
ترستینا، از دامداران اهل کوزوو می‌گوید: «برای مردم آلبانی اول خداست و بعد آمریکا.» این زبان حالِ بسیاری از مردم این کشور است که واشنگتن را همچنان بزرگترین حامی مالی و سیاسی خود می‌دانند.
آنها امیدوارند دولت جو بایدن، که سعی دارد از مسیرهای دیپلماتیک و گفتگوهای چندجانبه روابط مخدوش واشنگتن با متحدان کلیدی ناتو در اروپا را بهبود بخشد، فعالانه در راه عضویت کوزوو در سازمان ملل متحد نیز قدم بردارد.
با این حال تحلیلگران معتقدند که نباید انتظار زیادی در این باره داشت؛ زیرا متحدان سنتی صربستان یعنی روسیه و چین، راه عضویت کوزوو در سازمان ملل متحد را مسدود کرده‌اند.
آگن مالکی، تحلیلگر سیاسی می‌گوید: «همه چیز بستگی به این دارد كه ایالات متحده با توجه به سایر بحرانهایی که با آنها روبروست، قصد دارد چقدر برای حمایت از کوزوو سرمایه‌گذاری سیاسی کند.»
جو بایدن آخرین بار در سال ۲۰۱۶ میلادی هنگامی که معاون رئیس جمهور بود از کوزوو دیدن کرد تا در مراسم رونمایی از یادبود پسرش «بو بایدن» که پس از پایان جنگ ۱۹۹۸-۱۹۹۹ میلادی در این کشور در زمینه آموزش دادستان‌ها و قضات محلی فعالیت کرده بود، شرکت کند.
بو بایدن که به شغل وکالت و سپس دادستانی کل در ایالت دلاور مشغول بود و در گارد ملی دلاور نیز به درجه سرگردی رسیده بود، در سال ۲۰۱۵ میلادی در پی ابتلا به سرطان مغز درگذشت.
بنای یادبود او در مقابل پایگاه نظامی ایالات متحده در بوندستیل کوزوو ساخته شده است؛ جایی که محل زندگی حدود ۷۰۰ سرباز آمریکایی است که به حفظ صلح شکننده در کوزوو کمک می‌کنند.
در کوزوو نامگذاری خیابان‌ها به نام مقامات آمریکایی یک سنت است. در پریشتینا، پایتخت نیز بزرگترین بلوار شهر «بیل کلینتون» نام دارد که به جاده‌ای به نام جانشین وی جورج دبلیو بوش منتهی می‌شود.
پیش از این حتی صحبت از نامگذاری دریاچه‌ای به نام ترامپ بود.