موسیقی کودوروی آنگولا؛ سبکی با الهام از فیلم ژان کلود ون دام
در این برنامهٔ آشنایی با آنگولا، با خالق کودورو آشنا می‌شویم؛ کودورو، موسیقی و رقصی است که در خیابان‌های آنگولا زاده شده، کودورو حالا در این کشور و در دنیا شناخته شده است.
تونی آمادو ستارهٔ محله‌های لواندا، پایتخت آنگولاست. ما برای درک ریشه‌های این نوع موسیقی و رقص، که در دههٔ نود میلادی شکوفا شده، با او همراه شده‌ایم.
آقای آمادو، که حضورش در هر محله شور و هیجان خاصی میان جوانان ایجاد می‌کند دربارهٔ خواستگاه و انگیزهٔ ابداع این موسیقی می‌گوید: «از یک فیلم ژان‌کلود ون دام الهام گرفتم که در آن او حین مستی مبارزه می‌کند و بعد یک قطعه موسیقی ساختم که بعد تبدیل شد به یک پروژه و از دیگران دعوت کردیم با ما همکاری کنند.»
بیشتر بخوانید: رقص کیزومبای آنگولا؛ شعر گامها
در زانگو، یکی دیگر از حومه‌های پایتخت همان شور و شوق هست و هر کسی می‌خواهد نسخهٔ خودش از کودورو را ارائه کند. هنرمندان کودورو، حومه‌نشین‌هایی هستند که برای بالا کشیدن خودشان در اجتماع، کودورو می‌خوانند. کودورو برای این مردم چیزی بیشتر از نوعی رقص و موسیقی است کودورو برای آنها نوعی سبک زندگی است.
هنرمندانی نظیر کارلیتریا، که نسل جوان سازنده و نوازندهٔ این سبک موسیقی است معتقد اند که محبوبیت کودورو بیشتر به‌خاطر انرژی مثبت آن است.
کارلیتریا می‌گوید: «کودورو سبکی است که درد را درمان می‌کند، هر مشکلی داشته باشید، این خاصیت روحیهٔ مثبت کودورو است.»
نونو تلو، یکی دیگر از آهنگسازان این سبک می‌گوید: «واقعا نمی‌توان برای موسیقی کودورو ساز خاصی تعریف کرد. نوازندهٔ سازهای کوبه‌ای نداشتیم پس خودمان با سینتی‌سایزر ریتم‌ها را ساختیم و حاصل کار چیزی شد شبیه آنچه در کارناوال می‌شنویم، که جوهر سنت ماست.»
کودورو با ترانه‌های مختصر و رقص فی‌البداهه‌اش، برای آنگولایی‌ها، جان‌مایهٔ فرهنگ، و مایهٔ افتخار و خوشبینی آنهاست، موسیقی‌ای که حالا در دنیا هم طنین‌انداز شده است.
پترو، هنرمند کودورو به تازگی از اجرایی در هلند برگشته است و می‌گوید: «انتظار چنین استقبال و توجهی را نداشتم ... فکر نمی‌کردم این ریتم‌های آنگولایی برای مردم دیگر تا این حد جذاب باشد. حالا می‌شود گفت که داریم مرحله به مرحله رشد می‌کنیم و این سبک، یعنی سبک ملی‌مان را به کشورهای دیگر می‌بریم.»