آگهیموناکویی ها در سرزمین خودشان در اقلیتند اما هویت قدرتمندی دارند. حدود ۹ هزار نفر از ۳۷ هزار ساکن موناکو، ملیت موناکویی دارند. احساس تعلق به یک خانواده بزرگ است که آنها را متحد نگه داشته است.
وانتوری شرکت موناکویی ساخت خودرهای الکترونیکی و همچنین خودرهای ویژه مسابقات قهرمانی بین المللی فرمولِ E است. وانتوری در ماه سپتامبر در پکن راه اندازی شده و در ماه مه آینده در موناکو آغاز به کار می کند. موضوعی که مورد علاقه میشل فری مدیر جایزه بزرگ اتومبیلرانی موناکواست.
میشل فری می گوید: «بیشتر از پانزده سال است که ما مسابقات اتومبیلرانی مونت کارلو را با انرژی های جدید برای خودرهای هیبریدی، برقی و هیدروژنی راه اندازی کرده ایم. وقتی فدراسیون بین المللی اتومبیلرانی تصمیم گرفت مسابقاتی قهرمانی خودرهای صد در صد برقی را برگزار کند، ما گفتیم: ما انجامش می دهیم، ما خواهانش هستیم.»
با متوسط سرعت ۴۹۷ کیلومتر بر ساعت، وانتوری رکورد دار بیشترین سرعت در روی پیست، برای خودرهای برقی است. افتخاری برای موناکو که بیش از یک قرن است با ریتم مسابقات اتومبیلرانی زندگی می کند.
میشل فری می افزاید: «وقتی اصالتا موناکویی هستید، نمی توانید از اتومبیلرانی چشم پوشی کنید، این نوعی تعهد برای شماست.»
بارباجوان؛ خاص موناکو
از نگاه به آینده و اتومبیل های آینده به گذشته می رویم تا اسرار تنقلات سنتی موناکو را کشف کنیم. مارک کوستا متخصص نوعی غذای موناکویی با نام «بارباجوان» است.
مارک کوستا می گوید: «بارباجوان، از اقلام ناب موناکویی است و همانطور که مادرم به ما یاد داد، هنوز هم با دست درست می کنیم.»
این محصول در هشت نانوایی بفروش می رسد اما بارباجوان کوستا از نظر کیفیت بی همتاست. اما این محصول با چه موادی درست می شود؟ الن سزفلیک، مدیر تولید می گوید: «در اصل با برگ چغندر، ژامبون، برنج، پیاز، پنیر و تخم مرغ.»
مواد مخلوط شده با لایه ای از خمیر نازک پوشانده می شود و سپس با روغن سرخ می شود. مارک و الن، به مدت ۳۵ سال است با هم کار می کنند.
مارک کوستا می گوید: «در این عکس، مادرم، پدرم، الن که همین جا کنار من است و سال ۱۹۷۹ کارش را اینجا شروع کرد و مرا می بینید که در حال درست کردن کروسان (نوعی نان کره ای فرانسوی) با دست هستیم.»
او می افزاید: «ویژگی موناکویی ها آرامش و ثبات است. تغییرات سیاسی یا تغییر دولت وجود ندارد و نوعی آرامش عمومی برقرار است. همه شرکت های موناکویی اصیل، عمر طولانیی دارند.»
زبان موناکویی
دومینیک سالوو، عاشق کلمات است. او در تنها کالج عمومی در موناکو، زبان موناکویی تدریس می کند. از ۱۹۷۶ میلادی تاکنون زبان موناکویی تا مقطع دوم راهنمایی درسی اجباری است و بعنوان درسی انتخابی در دوره لیسانس ارائه می شود.
دومینیک سالوو می گوید: «من عاشق زبان موناکویی ام. واژه های این زبان را دوست دارم. به نظر من زبان شیرینی است.»
برای دانش آموزان در موناکو، آموختن زبان موناکویی راهی برای برسمیت شناختن تفاوت هایشان با کشور همسایه فرانسوی زبانشان است.
دومینیک سالوو، معلم زبان موناکویی می گوید: «همینکه کمی این زبان را آموختید، حس می کنید که شما موناکویی هستید. برای خارجی هایی که اینجا می آیند هم آموختن آن راهی برای ادغام در جامعه است.»
از نظر دومینیک سالوو، استمرار زبان موناکویی به شکل گیری هویت ملی کمک می کند. او می افزاید: «این زبان در ابتدا زبان مردم جنوا در ایتالیا بود اما اکنون فقط در اینجا به این زبان صحبت می کنند. بهمین خاطر اگر اجازه بدهیم که این زبان بمیرد یعنی یک ملت زبانشان را از دست داده اند که فقط به این معنی نیست که واژه ها را از دست داده اند بلکه سبک زندگی و شیوه تفکرشان را از دست خواهند داد.»