طیفی از خطرهای سلامت حتی پنج و ۱۰ سال پس از تشخیص اختلالات خوردن در بیماران همچنان افزایش‌یافته باقی مانده بودند.
یک تحلیل تازه نشان داده است که اختلالات خوردن می‌تواند حتی سال‌ها بعد خطر ابتلا به مشکلات جدی سلامت را افزایش دهد.
طبق این مطالعه که در مجله BMJ Medicine. منتشر شده است، افراد مبتلا به اختلالات خوردن طی یک سال پس از تشخیص بیش از دیگران در معرض مشکلاتی چون بیماری‌های کبدی، دیابت، پوکی استخوان و افسردگی هستند و این خطرات تا یک دهه بعد نیز ادامه دارد.
این یافته‌ها می‌تواند برای ۱۶ میلیون نفر در سراسر جهان که به اختلالات خوردن مانند بی‌اشتهایی عصبی یا پرخوری عصبی مبتلا هستند، پیامدهایی داشته باشد؛ این شرایط پزشکی با عادات غذایی غیرطبیعی و اشتغال ذهنی نسبت به غذا و تصویر بدن شناخته می‌شوند.
تیم پژوهشی مستقر در بریتانیا داده‌های حدود ۲۴٬۷۰۰ نفر در انگلستان را که به اختلال خوردن تشخیص داده شده بودند تحلیل کرد و آن‌ها را با حدود ۴۹۳٬۰۰۰ نفر با زمینه‌های مشابه اما بدون اختلال خوردن مقایسه کرد.
دختران و زنان ۸۹ درصد افراد حاضر در این مطالعه را تشکیل می‌دادند. در میان مبتلایان به اختلالات خوردن، حدود ۱۵ درصد بی‌اشتهایی عصبی، ۲۱ درصد پرخوری عصبی و ۵ درصد اختلال پرخوری داشتند و سایر اختلالات یا موارد نامشخص ۶۰ درصد باقی‌مانده را شامل می‌شد.
در سال نخست پس از تشخیص، احتمال ابتلا به بیماری‌های کبدی، نارسایی کلیه، پوکی استخوان، دیابت، نارسایی قلبی، افسردگی، خودآسیب‌رسانی و خودکشی در افراد مبتلا به اختلالات خوردن به‌طور معناداری بیشتر از کسانی بود که چنین اختلالی نداشتند.
پس از پنج و ده سال نیز، این خطرها کاهش یافته بودند اما همچنان بالا باقی مانده بودند.
پژوهشگران نوشتند: «این یافته‌ها اهمیت پایش مستمر پیامدهای بلندمدت سلامت جسمی در افراد دارای سابقه اختلالات خوردن را برجسته می‌کند.»
این مطالعه محدودیت‌هایی دارد؛ از جمله اینکه پژوهشگران نمی‌دانند شدت اختلالات خوردن بیماران تا چه حد بوده و این شدت چگونه ممکن است بر پیامدهای سلامت آن‌ها اثر گذاشته باشد.
در مقایسه با افرادی که اختلالات خوردن ندارند، این بیماران پیش از تشخیص نیز بیشتر دچار مشکلات سلامت، به‌ویژه مسائل سلامت روان، بودند. این شرایط می‌تواند اختلالات خوردن را تشدید کند.
با این حال، پژوهشگران گفتند این داده‌ها بر بار بلندمدت اختلالات خوردن نور تازه‌ای می‌تاباند.
آن‌ها از پزشکان عمومی (GP) خواستند برای حمایت از افراد در دوره بهبودی اقدامات بیشتری انجام دهند؛ برای نمونه با هماهنگی نزدیک‌تر با متخصصان.
آن‌ها گفتند: «در ارائه خدمات شکاف بالقوه‌ای وجود دارد؛ جایی که دشواری‌های بیماران برای مداخلات کوتاه‌مدتِ کم‌شدت بیش از حد پیچیده است، اما آن‌قدر پیچیده نیست که نیازمند تیم‌های تخصصی باشد.»
اگر به فکر خودکشی هستید و نیاز دارید صحبت کنید، لطفاً با Befrienders Worldwide، یک سازمان بین‌المللی با خط‌های کمک‌رسانی در ۳۲ کشور، تماس بگیرید. برای یافتن شماره تلفن محل زندگی خود به befrienders.orgمراجعه کنید.