به گزارش «واشنگتن‌پست»، حملات ماه ژوئن آمریکا به تاسیسات هسته‌ای ایران، اگرچه پیام بازدارندگی برای دشمنان آمریکا بود، اما توان هسته‌ای ایران را به طور کامل نابود نکرد و با توجه به تحولات اخیر، به نظر می‌رسد که تهدید این برنامه همچنان پابرجاست. در نتیجه، آیا حملات دوباره به ایران اجتناب‌ناپذیر است؟
«واشنگتن‌پست» در مقاله‌ای با عنوان «راهبرد گم‌شده آمریکا در قبال ایران» با اشاره به گزارش محرمانه آژانس بین‌المللی انرژی اتمی که روز چهارشنبه منتشر شد، نوشت که تحولات اخیر درباره برنامه هسته‌ای ایران این موضوع را یادآوری می‌کند که کارزار نظامی به تنهایی نمی‌تواند به طور دائمی به تلاش ایران برای دستیابی به بمب هسته‌ای پایان دهد و گزارش آژانس نشان می‌دهد که این مساله تا چه حد پیچیده است.
بنابر این گزارش، جمهوری اسلامی ایران پس از حملات ماه ژوئن آمریکا و اسرائیل به بازرسان اجازه دسترسی به تاسیسات هسته‌ای آسیب‌دیده را نداده است. همچنین، تهران حاضر نیست مطابق تعهدات خود در چارچوب پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای (NPT)، وضعیت اورانیوم با غنای ۶۰ درصد خود را به آژانس اعلام کند. ضمنا، تصاویر ماهواره‌ای حاکی از آن است که تهران در اطراف تاسیسات هسته‌ای جدیدی در «کوه کلنگ»، در فاصله حدود دو کیلومتری تاسیسات هسته‌ای نطنز که در جریان حملات ماه ژوئن هدف قرار گرفت، در حال انجام فعالیت‌های عمرانی جدیدی است.
در مقاله «واشنگتن‌پست» آمده است که رفتار تهاجمی ایران همچنین نشان می‌دهد که رویدادهای خاورمیانه در خلا اتفاق نمی‌افتد و دشمنان آمریکا همواره در پی پیدا کردن فرصت‌های تازه برای همکاری با یکدیگر هستند.
در حالی که روسیه در جنگ اوکراین گیر افتاده، چین تلاش کرده است حضور خود در تعامل با ایران را تعمیق کند. بنابر گزارش‌های منتشر شده، تهران در تلاش است نفت خود را در ازای دریافت سامانه‌های موشکی پدافند هوایی، رادارهای دوربرد و جنگنده‌های چینی معامله کند.
بنابر این مقاله، چنین دادوستدی می‌تواند حکومت متزلزل در ایران را تثبیت کند، اما در مقابل، کل منطقه را بی‌ثبات‌تر خواهد کرد.
از سوی دیگر، به‌رغم اظهارات مقامات جمهوری اسلامی مبنی بر ردوبدل‌شدن پیام‌ها برای ازسرگیری مذاکرات هسته‌ای با واشنگتن، پس از حملات ماه ژوئن اسرائیل و آمریکا هنوز گفتگوها از سر گرفته نشده است.
فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت مسعود پزشکیان، رئیس‌جمهوری ایران روز شنبه ۱۵ نوامبر در گفتگو با المیادین گفت که جمهوری اسلامی ایران از سوی میانجی‌گران پیام‌هایی را دریافت کرده است. او همچنین افزود که تقویت توان موشکی کشور بخشی طبیعی از توسعه ظرفیت‌های دفاعی به شمار می‌رود و تهران در حال برطرف کردن ضعف‌هایی است که در حمله اخیر نمایان شده بود.
امید به سقوط رژیم در نتیجه بحران‌های داخلی
به گزارش «واشنگتن‌پست»، بازگشت تحریم‌های سازمان ملل علیه جمهوری اسلامی ایران در پی فعال‌سازی مکانیسم ماشه از جانب تروئيکای اروپایی، بیش‌از‌پیش اقتصاد رو به احتضار ایران را در تنگنا قرار داده است. ریال در حال سقوط است و کسب‌و‌کارهای ایرانی مدام تعطیل می‌شوند.
اتاق بازرگانی در نتیجه پیمایش مشترک با «ایران‌تلنت» که پاسخ‌های ۷۳۵ مدیر و مالک کسب‌و‌کار را جمع‌آوری کرده است، اعلام کرد که در نتیجه پیامد‌های جنگ ۱۲ روزه، ۳۳ درصد از کسب‌و‌کارها قصد تعدیل نیرو دارند.
همچنین خشکسالی بی‌سابقه‌ای که پس از دهه‌ها سوء‌مدیریت در کشور رخ داده است، تهران را با کمبود شدید آب روبرو کرده و رئیس‌جمهوری هشدار داده که ممکن است حتی نیاز به تخلیه شهر وجود داشته باشد.
به گزارش «واشنگتن‌پست»، این وضعیت فلاکت‌بار ممکن است آتش اعتراضات گسترده را شعله‌ور سازد و به آن دامن بزند. با این‌حال باید دید که رژیم تا چه حد حاضر به تحمل مخالفت‌هاست.
به نظر می‌رسد که جمهوری اسلامی فعلا تصمیم گرفته با تساهل در مقابل مسائلی چون حجاب اجباری و موتورسواری خانم‌ها، مقداری از فشار را کاهش دهد. با این حال، بنابر این مقاله، این نشانه‌های کوچک از گشایش تنها سرپوشی بر سرکوب خونین مخالفان است.
«واشنگتن‌پست» نوشت: «امید به سقوط یک رژیم فاسد به خودی خود مشکلی ندارد، اما امید راهبرد نیست. با وجود اصرار دونالد ترامپ بر این‌که حملات هوایی برنامه هسته‌ای ایران را به‌طور کامل نابود کرده است، بمباران در عمل فقط برای دولت او زمان خرید.»
این روزنامه آمریکایی افزود: «بهترین راهِ پیشِ رو آن است که تهدید معتبر استفاده از نیروی نظامی حفظ شود، فشار اقتصادی شدید ادامه یابد و هم‌زمان آمادگی برای مذاکره نیز مخابره شود. چین هم باید بفهمد فروش سلاح‌های پیشرفته به ایران نه‌فقط روابط پکن با آمریکا و اسراییل، بلکه مناسباتش با کشورهای عربی خلیج فارس را نیز برهم خواهد زد.»
بنابر مقاله «واشنگتن‌پست»، جنگ دیگر با ایران اجتناب‌ناپذیر نیست، اما برای پرهیز از آن دولت آمریکا باید بپذیرد که مشکل همچنان وجود دارد و تنها با دیپلماسی، آن هم با پشتیبانی تهدید معتبر به استفاده از نیروی نظامی، قابل حل است.