ارسلان عزالدین ۴۰ سال پیش از کردستان عراق به لهستان آمد و هم‌اکنون پزشک است. او می‌گوید پناهجویان سرمازده‌ای که به اینجا می‌رسند، معمولا یک تا دو هفته بدون آب و غذا در جنگل راه رفته‌اند.
آگهیشمار قابل توجهی از مهاجران گرفتار در مرز بلاروس و لهستان، اگر موفق به عبور از سیم خاردارها و موانع مرزی شوند، احتمالا برای درمان زخم‌های سفر باید به یکی از بیمارستان‌های لهستان بروند.
ارسلان عزالدین، پزشک کُرد عراقی-لهستانی ۴۰ سال پیش به لهستان آمد و رویای پزشک شدنش را عملی کرد. او در بیمارستان بیِلسک پولداسکی در ۴۵ کیلومتری مرز با بلاروس کار می‌کند. او حالا باید تیماردار هموطنانی باشد که احتمالا با رویای مشابه یک زندگی آرام در اروپا به مرز رسیده‌اند.
دکتر عزالدین می‌گوید: «وقتی به اینجا می‌رسند، وضع خرابی دارند. می‌توانید تصور کنید. بدن همه‌یشان لای درخت‌ها زخم برداشته. معمولا یک یا دو هفته در راه بودند، بدون غذا، بدون نوشیدن. پاهایشان شکسته و بریده است. سرمازده و تشنه‌اند.»
او درباره مهاجرانی که توانسته‌اند از مرز بگذرند و بخت تا ۴۵ کیلومتری عمق خاک لهستان یارشان بوده نیز می‌گوید: «تا الان حدود چند ده تایی بوده‌اند. بیشترشان کودک و زن بودند. چند مرد جوان خانواده را هم دیده‌ام.»
وقتی بیماران ارسلان عزالدین درمان می‌شوند، او باید با پلیس مرزی لهستان تماس بگیرد و اطلاع بدهد که «مهاجران غیرقانونی» می‌توانند بیمارستان را ترک کنند. ماموران می‌آیند و افراد قانون‌شکن را دستگیر می‌کنند. معلوم نیست آن‌ها به کجا برده می‌شوند.
دکتر عزالدین می‌گوید: «بنابر اطلاعات مدارک رسمی، هیچکدام از بیماران من به بلاروس پس فرستاده نشدند. آن‌ها یک‌جایی در همین لهستان هستند. اما خیلی ها را بر می‌گردانند. این وضعیت عذابم می‌دهد.»
گریه به دکتر ارسلان عزالدین امان نمی‌دهد گفت‌وگو با خبرنگار تلویزیون دولتی هلند را به پایان برساند.