فرمانده پیشین نیروهای آمریکایی در عراق از نتیجه بخش بودن توافق صلح واشنگتن با طالبان ابراز تردید میکند.
آگهیدر حالی که تبادل زندانیان میان دولت افغانستان و گروه طالبان آغاز شده است، انتقادها و تردیدها در خصوص نتیجه بخش بودن این اقدامات برای فرآیند صلح این کشور و تقسیم قدرت میان طالبان و دیگر جریانهای سیاسی افزایش یافته است.
ژنرال دیوید پترائوس، رئيس پیشین آژانس اطلاعات مرکزی آمریکا ( سیا) در مقالهای در نشریه فارن افرز توافق دولت آمریکا با گروه طالبان را بیشتر به سود طالبان دانست. فرمانده پیشین نیروهای آمریکایی در عراق در این مقاله مشترک که با وانس سرچک، تحلیلگر امریکایی نوشته است این توافق را یک «قمار» دانست. قماری که از نظر ژنرال بازنشسته آمریکایی احتمال شکست آن بسیار بیشتر از پیروزی است.
پترائوس همچنین با اشاره به اینکه قرار بود ۱۰ مارس گفتگوهای میان دولت افغانستان و طالبان آغاز شود میافزاید: «برای نخستین بار از زمان حضور ما در این کشور، کابل دچار دولت ضعیفی شده است که حتی در درون این کشور هم به رسمیت شناخته نمیشود. اختلافات میان دو نامزد انتخابات و برگزاری دو مراسم تحلیف سبب شده تا تردیدها در خصوص کارآمدی دولت مرکزی در این کشور بیش از همیشه نمود یابد. در چنین شرایطی طبیعی است که گروهی مانند طالبان که منافع آمریکا را در منطقه تهدید میکند میتواند دست برتر را در معادلات این کشور داشته باشد.»
بعد از چندین دور مذاکره میان دولت مرکزی افغانستان و گروه طالبان بالاخره از روز پنجشنبه ۲ آوریل روند آزادی زندانیان دو طرف آغاز شد. مسالهای که از پیششرطهای اجرای طرح توافق میان طالبان و واشنگتن به شمار میرفت.
این ژنرال بازنشسته و ۴ ستاره آمریکایی همچنین با اشاره به اختلافات میان عبدالله و اشرف غنی خطر فروپاشی از درون دولت افغانستان را جدی میداند و میافزاید: «مایک پمپئو برای اینکه بین دو رهبر افغان مصالحهای صورت دهد راهی این کشور شد و در دیدارهایش با دو طرف تلاش کرد به یک روند مسالمت آمیزی برای آینده قدرت در این کشور دست یابد. این در حالیست که دو سیاستمدار در یک روز مراسم تحلیف برگزار کردند و هر یک خود را رئيس جمهوری کشور میدانند. در نتیجه پمپئو با دست خالی به آمریکا بازگشت و حالا به تهدید افغانستان متوسل شده و کابل را تهدید کرده در صورتی که یک روند سازش درون قدرت میان اشرف غنی و عبدالله حاصل نشود، واشنگتن کمکهای ۱ میلیارد دلاری خود را به این کشور لغو خواهد کرد.»
رئيس پیشین سازمان سیا همچنین استدلال میکند: «در حالی که دو سیاستمدار نمیتوانند یکدیگر را بپذیرند و در چارچوب قانونی دولت در این کشور به یک مصالحه دست یابند، چطور میتوان انتظار داشت که دولت افغانستان بتواند با طالبان به آشتی و صلح برسد؟ با این وجود پیامدهای این توافق برای منافع استراتژیک ایالات متحده بسیار بیشتر از فتنههای داخلی افغانستان است که باید بر آن غلبه کرد.»
آقای پترائوس در ادامه این مقاله مفصل میگوید: «تردیدهای بسیاری وجود دارد که طالبان از سر حسن نیت پای میز مذاکره حاضر شده باشد. محققان سازمان ملل در ماه ژانویه اعلام کردند که روابط میان طالبان و القاعده همچنان بسیار گرم و نزدیک است. هیچ گزارشی مبنی بر اینکه طالبان با امضای این توافق تعهد داده باشد از همکاریهای خود با القاعده دست بکشد یا دستکم آنرا کاهش دهد وجود ندارد. بنابراین آمریکا هیچ اطمینانی از اینکه طالبان به تلاشهای واشنگتن علیه شبکه بینالمللی تروریسم در منطقه کمک میکند وجود ندارد.»
او همچنین با ابراز نگرانی از تخلفات طالبان در اجرای این توافق مینویسد: «با خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان شانس ما برای یافتن موارد نقض توافق از سوی طالبان کمتر میشود. ما حتی این امکان را نخواهیم داشت که بدانیم روابط میان طالبان و القاعده به چه سمتی حرکت میکند.»
فرمانده پیشین نیروهای آمریکایی در عراق در ادامه این توافق را معادلهای نامتقارن و نامتوازن میخواند و میافزاید: «بعد از اینکه آمریکا بخشی از این توافق را اجرا کرد و نیروهایش را از افغانستان خارج کرد، واشنگتن دیگر نمیتواند به سادگی به شرایط پیش از توافق بازگردد. به این معنا که اگر طالبان در ادامه از اجرای تعهدات خود در این توافق سرباز بزند، واشنگتن باید هزینه سنگینتری را برای بازگشت به افغانستان و تغییر اوضاع به سمت نظم پیشین بپردازد.»
پترائوس همچنین با ضعیف خواندن این توافق میافزاید: «اساسا هیچ چیزی در این توافق وجود ندارد که طالبان را از همکاری با گروههای تروریستی و رادیکال بازدارد. میتوان تصور کرد که با خروج آمریکا از افغانستان، روابط این گروهها در منطقه با طالبان تا چه اندازه تقویت خواهد شد. ضمن اینکه با توجه به دولت ضعیف و درمانده در درون افغانستان، طالبان هم انگیزه چندانی برای آشتی و صلح با کابل نخواهد داشت.»
این ژنرال بازنشسته در پایان نتیجه میگیرد: «این توافق انگیزه چندانی به طالبان برای همکاری با دولت افغانستان نمیدهد. چرا که از یکسو بحران در درون ساختار قدرت دولت افغانستان جدی است و از سوی دیگر ما هیچ اقدامی برای محدود کردن قدرت طالبان انجام ندادهایم. بنابراین میتوان پیشبینی کرد که طالبان یکبار دیگر قدرت را در کشور به دست بگیرند. چیزی که از سال ۲۰۰۱ به بعد همیشه اعلام کردهاند.»