انسان خردمند احتمالا برای نخستین بار قبل از رسیدن به ساهول از والاسیا عبور کرده است که نخستین تاریخ قطعی آن ۴۷ هزار سال پیش است.
آگهیجزایر والاسیا با آب‌های پرعمق از آسیا و اقیانوسیه منفک شده است. با این حال این جزایر گرمسیری مسیری برای مهاجرت انسان خردمند (Early modern human) به ناحیه پلیستوسن استرالیا- گینه‌نو یا ساهول [یک قاره پیشاتاریخی که سرزمین‌های امروزی استرالیا، گینه نو، تاسمانی و جزایر آرو را در بر می‌گرفت] بوده است و دست کم ۴۷ هزار سال است که خانه گروه‌های انسان خردمند محسوب می‌شود.
انسان خردمند احتمالا برای نخستین بار قبل از رسیدن به ساهول از والاسیا عبور کرده است که نخستین تاریخ قطعی آن ۴۷ سال پیش تخمین زده می‌شود.
سوابق باستان‌شناسی نشان دهنده یک گذار فرهنگی عظیم در سراسر والاسیا است که از حدود ۳ هزار و ۵۰۰ سال پیش آغاز شد و با گسترش کشاورزان آسترونزیایی زبان که با گروه‌های شکارچی محلی در آمیختند، مرتبط است. این اتفاق پس از یک دوره طولانی انزوای انسان خردمند رخ داد. با این حال مطالعات ژنتیکی قبلی که روی ساکنان امروزی انجام گرفت تاریخ‌های متناقضی را برای این در‌آمیختگی به‌دست آورده که از ۱۱۰۰ تا نزدیک به ۵ هزار سال پیش متغیر است.
گروه‌های آسترونزیایی زبان با تجهیز به فن‌آوری‌های جدید دریانوردی و کشاورزی احتمالا بین ۴ هزار تا ۴۵۰۰ سال پیش گسترش یافتند.
برای روشن کردن جزییات این گسترش و فعل و انفعالات انسانی ناشی از آن، یک تیم بین‌المللی از محققان، دی‌ان‌ای ۱۶ فرد باستانی از جزایر مختلف در والاسیا را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند که میزان داده‌های ژنومی باستانی این منطقه را به میزان زیادی افزایش داد.
ساندرا اولیویرا، یکی از نویسندگان اصلی این مطالعه می‌گوید: «ما تفاوت‌های قابل توجهی را بین مناطق والاسیا یافتیم و به طور شگفت‌انگیزی فهمیدم تبار افراد باستانی جزایر جنوبی را نمی‌توان به سادگی با آمیختگی بین گروه‌های مرتبط با آسترونزی و پاپوآ توضیح داد.»
توضیح مترجم: آسترونزی اشاره به سرزمین مادری مردمان آسترونزیایی دارد که در جنوب شرقی آسیا و اقیانوسیه ساکن هستند و ویژگی آن‌ها صحبت کردن به خانواده‌ای از زبان‌های آسترونزیایی است.
سهم تبار اولیه از سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی
این گروه تحقیقاتی معتقدند که آمیختگی ابتدا بین اجداد آسیای جنوب شرقی و مربوط منطقه پاپوآ رخ داد و جریان ژنی از گروه‌های مرتبط با استرونزی بعدا ایجاد شد.
پیتر بلوود، یکی دیگر از نویسندگان این تحقیق که چندین دهه کار باستان‌شناسی در جزایر جنوب شرقی آسیا انجام داده است می‌گوید: «این بخش از سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی برای من یک راز بزرگ است. گمان می‌کنم که باید به گروه‌های کوچک نگاه کنیم، شاید کشاورزان اولیه که مسیری طولانی را طی کردند. هیچ اثر باستان‌شناسی یا زبان‌شناختی در طول مسیر از خود برجای نگذاشتند اما جمعیت خود را پس از ورود افزایش دادند.»
در حالی که هویت افرادی که این اصل و نسب را گسترش دادند هنوز نامشخص است کشف تبار افراد سرزمین اصلی آسیای جنوب شرقی و قدمت احتمالی آن در جزایر جنوبی والاسیا باعث درک پراکندگی دوران نوسنگی در جزیره جنوب شرقی آسیا می‌شود.
توئتیک کوئسباردیاتی، انسان شناس اندونزیایی که در این مطالعه شرکت دارد می‌گوید: «این یافته برای باستان‌شناسان منطقه بسیار مهم است.» او اضافه می‌کند: «ما قطعا تلاش‌های خود را برای بررسی این مهاجرت با مدارک دیگری افزایش می‌دهیم.»
رویدادهای ترکیبی متعدد در سراسر والاسیا
این مطالعه همچنین رابطه نزدیک‌تری را بین تبار آسترونزی افراد باستانی از والاسیای شمالی و اقیانوس آرام در مقایسه با افراد والاسیای جنوبی نشان داد. الگویی که با شواهد زبانی مطابقت دارد. علاوه بر این زمان آمیختگی ژنتیکی آسیایی-پاپوایی را روشن کرد.
این گروه تحقیقاتی به شباهت‌های ژنتیکی بین والاسیان‌های باستانی تازه گزارش شده و افرادی که قبل از دوران پیش از نوسنگی در سولاوسی جزیره دیگری در والاسیا ساکن بودند پرداختند.
کوزیمو پست یکی دیگر از نویسنده‌های ارشد این مطالعه می‌گوید: «همه افراد والاسیایی که در این مطالعه توالی‌یابی شدند بیشتر شبیه به گروه‌های گینه‌نو امروزی هستند. این موضوع نشان می‌دهد که این دو منطقه در دوران باستان بیشتر از آنچه قبلا تصور می‌شد به هم مرتبط بودند.»
نتایج این تحقیق در مجله نیچر اکولوژی اند اوولوشن (اکولوژی و تکامل طبیعت) منشر شده است.