مطالعهای نوین تصویری شگفتانگیز از نزدیک به ۱۷هزار ردپای دایناسور در منطقهای کوهستانی در بولیوی ترسیم میکند؛ یافتهای که بزرگترین مجموعه از این دست در جهان بهشمار میرود و قرنها از فرسایش طبیعی در امان مانده است.
پژوهش تازه نشان میدهد بیشترین تعداد ردپاهای سهانگشتی شناختهشده در جهان، در نقطهای کوهستانی در بولیوی ثبت شده است.
گروهی از دیرینهشناسان که اکثر آنها از دانشگاه لوما لیندا در کالیفرنیا انتخاب شدهاند، ۱۶۶۰۰ ردپا را شناسایی و با دقت مستند کردهاند؛ ردپاهایی برجا مانده از تراپودها، تیرهای از دایناسورها که شامل تیرانوسوروس رکس نیز میشود.
پژوهشگران طی شش سال در ۹ محوطه در مرکز بولیوی کاوش کردند تا سرانجام دریافتند همه این مناطق بههم پیوستهاند و یک پهنه باستانی واحد را میسازند که بزرگترین محوطه پیشاتاریخی جهان به شمار میرود. این ردپاها ممکن است قدمتی نزدیک به ۶۰ میلیون سال داشته باشند و از گلههای کامل دایناسورها برجا مانده باشند.
سلسو آگویلار، سرپرست پارک تُرو تُرو، با هیجان میگوید: «این بزرگترین کشف در تاریخ است. ۱۷۰۰ فسیل و بیش از ۱۷هزار ردپا پیدا شده، و بسیار محتمل است که هزاران مورد دیگر نیز در این پارک ملی کشف شود.»
بر خشکی یا در آب
بر پایه این پژوهش، دایناسورهایی که زمانی بر این سرزمین حکم میراندند و در این ناحیه پرسه میزدند، تلاشهایی ناشیانه نیز برای شنا کردهاند. به همین دلیل پاهای آنها آنها بستر گِلی یک دریاچه را خراشیده و بهاینترتیب ۱۳۷۸ اثر دیگر برجا گذاشتهاند.
به گفته دانشمندان، این جانوران درست پیش از بالا آمدن سطح آب، چنگالهایشان را در گل فرو بردهاند و ردهایشان در همان هنگام مهر و محفوظ شده است؛ فرایندی که آنها را از فرسایش سدهها نجات داده است.
با وجود این نشانههای عظیم، کارگران محلی معادن در سالهای گذشته توجه چندانی به این آثار نداشتند و هنگام انفجار لایههای سنگی به دنبال استخراج سنگآهک بودند. پژوهشگران میگویند دو سال پیش نیز کارگاههای راهسازی حین احداث تونل در دل تپهها نزدیک بود یکی از مهمترین محوطههای ردپا را نابود کنند که دخالت ماموران پارک ملی مانع از آن شد.
یورونیوز فارسی را در اینستاگرام دنبال کنید
استخوانهایی که نیستند
کارشناسان میگویند اینگونه مداخلات شاید توضیحدهنده نبودِ قابلتوجه استخوان، دندان و تخم دایناسورها در این منطقه باشد. با وجود انبوه ردپاها و آثار شنا در پارک ملی تُرو تُرو، تقریباً هیچ بقایای اسکلتی در آن یافت نشده؛ در حالی که چنین بقایایی در رشتهکوهها و درههای پاتاگونیا در آرژانتین و کامپانیا در برزیل بهوفور دیده میشود.
این محوطه نخستینبار در دهه ۱۹۶۰ کشف شد؛ زمانی که مردم محلی گمان میکردند هیولاهایی در این ناحیه زندگی میکنند. کشاورزان گاهی استخوانهایی را که مییافتند خُرد میکردند یا زمین را شخم میزدند و ناخواسته آسیبهایی وارد میساختند که حتی از گذر میلیونها سال نیز بیشتر بود.
با این حال، نبود استخوانها ممکن است دلایل طبیعی نیز داشته باشد. تیم پژوهش میگوید شمار و الگوی ردپاها و این حقیقت که همگی در یک لایه رسوبی پیدا شدهاند، نشان میدهد دایناسورها در آنچه امروز بولیوی است، چندان سکونت نداشتهاند؛ بلکه بیشتر در مسیر یک «ابرراه ساحلی» باستانی از جنوب پرو تا شمالغرب آرژانتین در حرکت بودهاند.