مسیر ردپایی که به تازگی در پرتغال کشف شده، نشان می‌دهد که ۷۸ هزار سال پیش یک مرد بالغ نئاندرتال همراه با دو کودک برای یافتن غذا در این منطقه ساحلی حرکت می‌کرده‌اند.
آگهی
در مارس ۲۰۲۰، درست پیش از آغاز قرنطینه کرونا، کارلوس نتو ده کاروالیو، زمین‌شناس، و همسرش یِیلو ژانگ، جغرافی‌دان، در حال پیاده‌روی در ساحل «مونته کلریگو» در جنوب پرتغال بودند که به‌طور اتفاقی با مجموعه‌ای از ردپاهای باستانی نئاندرتال برخورد کردند.
نِتو ده کاروالیو در این باره می‌گوید: «صبح زود یک روز آفتابی بود و نوری عالی برای دیدن ردپاها وجود داشت. اما وقتی با همکارانمان برای عکس‌برداری برگشتیم، ناگهان با بالا آمدن سریع آب دریا مواجه شدیم و مجبور شدیم همراه با تجهیزاتمان از صخره‌ای تقریبا ۱۵ متری بالا برویم یا شنا کنیم تا نجات پیدا کنیم.»
ماجراجویی خطرناک آن‌ها نتیجه داد و این پژوهشگران موفق به کشف ۵ مسیر متفاوت شامل ۲۶ ردپا در ساحل مونته کلریگو شدند.
کشفی که درک دانشمندان از فعالیت‌های نئاندرتال‌ها در سواحل اقیانوس اطلس در حدود ۷۸ هزار سال پیش را به‌طور چشمگیری افزایش داد.
به کانال تلگرام یورونیوز فارسی بپیوندید
نادر بودن این نوع یافته‌ها
نِتو ده کاروالیو و همکارانش در مقاله خود نوشته‌اند: «فسیل‌های به‌جا مانده از ردپای گونه‌های انسانی، به‌ویژه نئاندرتال‌ها، فوق‌العاده نادرند چرا که ردپای آن‌ها تقریبا با انسان مدرن تفاوتی ندارد.»
در این مورد به دلیل آن‌که انسان مدرن در آن دوره هنوز به اروپا نرسیده بود، پژوهشگران ردپاها را به نئاندرتال‌ها نسبت داده‌اند.
شواهد نشان می‌دهد که انسان مدرن (هومو ساپینس) تنها حدود ۵۰ هزار سال قبل و پس از بارها شکست موفق شد از آفریقا مهاجرت کند.
پیش از این فقط شش مجموعه ردپای نئاندرتال در اروپا کشف شده بود. با احتساب کشفیات مونته کلریگو و همچنین ردپای مجزایی که در ساحل «پرایا دو تلهیرو» در جنوب پرتغال به‌دست آمد، مجموع مسیرهای کشف‌شده نئاندرتال‌ها در اروپا به عدد ۸ می‌رسد.
قدم زدن در تپه‌های شنی با کودکان
در مونته کلریگو، ردپاها در نزدیکی خط ساحلی روی تپه‌ای شنی باقی مانده‌اند. بر اساس آزمایش های علمی، که آخرین زمان قرار گرفتن دانه‌های معدنی در معرض نور خورشید را تعیین می‌کند، قدمت این ردپاها بین ۸۳ تا ۷۳ هزار سال تخمین زده شده است.
پژوهشگران با بررسی اندازه و شکل ردپاها نتیجه گرفتند که یک مرد بالغ نئاندرتال همراه با کودکی ۷ تا ۹ ساله و یک خردسال زیر ۲ سال، در حال بالا و پایین رفتن از این تپه شنی بوده‌اند.
آن‌ها نوشتند: «این‌که در کنار ردپای بزرگسالان ردپای نوزاد نیز وجود دارد، نشان می‌دهد که کودکان در زمان انجام فعالیت‌های روزمره همراه با بزرگ‌ترها حضور داشتند.»
از آن‌جا که ردپاها به هر دو سمت ساحل (به‌طرف دریا و برگشتی) هستند، پژوهشگران احتمال می‌دهند که این گروه نئاندرتال برای جمع‌آوری غذا، مانند صدف، در حال جست‌وجو بوده‌اند.
هرچند احتمال دیگر نیز این است که آن‌ها در حال کمین یا تعقیب شکارهایی مانند اسب، گوزن یا خرگوش بوده‌اند، زیرا بعضی از ردپاهای نئاندرتال با ردپای پستانداران بزرگ تداخل داشتند.
زندگی موقت یا شکار فصلی
پژوهشگران نوشتند: «در سایت مونته کلریگو، حضور همزمان ردپای دست‌کم یک مرد، یک کودک و یک نوپا در شیب تند تپه‌های شنی، ما را به این احتمال می‌رساند که آن‌ها به کمپ خود در نزدیکی همین محل بازمی‌گشتند.»
با این حال، هیچ نشانه‌ای از وجود کمپ یا اقامتگاه دائمی در این محل باقی نمانده است.
آن‌ها در ادامه افزودند: «حضور نئاندرتال‌ها در چنین محیط‌هایی عامدانه بوده، حتی اگر به‌صورت فصلی صورت گرفته باشد. آن‌ها از مزایای شکار در کمین یا تعقیب طعمه در این چشم‌اندازهای شنی ناهموار بهره می‌گرفتند.»
نتایج مطالعات تازه در نشریه علمی «Scientific Reports» منتشر شده است.