مارتین فروست، رهبر ارکستری که آرام و قرار ندارد
نظرها
مارتین فروست، نوازنده کلارینت هنرمندی خوش ذوق است که سفری جسورانه را برای کشف مرزهای جدید در دنیای موسیقی آغاز کرده است. آهنگساز و رهبر ارکستر سوئدی به خاطر اجراهای عجیب و بی قید و بندش مشهور است.
برنامه موسوم به «رترواتوپیا»، برنامه جدید مارتین فروست برای اولین بار در «کنسرت‌هوست»، سالن کنسرت استکلهم برگزار شد. در این برنامه ارکستر سلطنتی فیلارمونیک استکهلم مارتین فورست را همراهی کرد. یورونیوز درباره خلاقیت در موسیقی با آهنگساز سوئدی در استکهلم، پایتخت سوئد گفتگو کرده است.
رفتن به فراسوی مرزهای موسیقی کلاسیک
مارتین فروست می‌گوید: «من به عنوان نوازنده کلارینت جزء آن دسته از موسیقیدان‌هایی هستم که دنبال یک زندگی سنتی است. اما به عنوان رهبر ارکستر آرام و قرار ندارم. کل سیستمی که در موسیقی کلاسیک وجود دارد من را عصبانی می‌کند. بعد از مدتی می‌خواهم هم در بدن خودم و در بدن مخاطب حرکت و تکاپو ایجاد کنم . بعد از انجام این کار می خواهم به موزارت و تمام رپرتوارهای موسیقی کلاسیک برگردم. اما آنچه واقعا دوست دارم همین ترکیب است.»
به تلگرام یورونیوز فارسی بپیوندید
«خلق کردن به من نیروی فوق العاده ای می‌بخشد»
پرسشی که آهنگساز جسور سوئدی در «رتورتوپیا» مطرح می‌کند، این است: «اگر سکوت حکمفرما شود بر سر موسیقی چه می آید؟»
او می‌گوید: «من با این لحظات جادویی در موسیقی احساس زنده بودن می‌کنم، اما خلق کردن و آفریدن هم به من نیروی فوق العاده ای می‌دهد. این سوالها را می پرسم: به کجا می رویم؟ به گذشته نگاه می‌کنیم و از آینده می‌ترسیم. من از یک چیز دیگر هم می ترسم: اینکه موسیقی بمیرد و زنده نماند.»
فروست می‌خواهد درهای جدیدی را به‌روی دنیای موسیقی کلاسیک بگشاید. او در ادامه می‌گوید: «موسیقی کلاسیک اینگونه است که مثلا سمفونی چهار بتهوون باید همانگونه که ساخته شده است، اجرا شود. حالا اگر بخواهید کمی ضرباهنگ را تغییر دهید صدای مردم در می‌آید که نه این ضرباهنگ درست نیست باید اینطور باشد. ما را آموزش می دهند که درستش این است و ما قربانی این وضعیت هستیم و گاهی با این تربیت خلاقیت را در خودمان می کشیم. یعنی از خطر اشتباه کردن پرهیز می کنیم. وقتی خودتان را با موسیقیدان جاز مقایسه کنید، می‌بینید که حس آزادی ندارید. در موسیقی جاز تا چهار می شمارید و بعد خیلی حسی خوبی دارید. هروقت با موسیقیدانهای جاز ساز می‌زنم به خودم می‌گویم: ببین که چقدر راحت و آسود ساز می‌نوازند.»
بیشتر بخوانید: روایتی نو از «خفاش» اثر یوهان اشتراوس؛ از قرن نوزدهم تا سفر به فضا