در این گزارش ویدئویی، مجموعه‌ای از مهم‌ترین مطالب منتشرشده در رسانه‌ها و اندیشکده‌های بین‌المللی طی ۲۴ ساعت منتهی به نیمروز سه‌شنبه ۱۲ اوت ۲۰۲۵ (۲۱ مرداد ۱۴۰۴) گردآوری شده است. نسخه کامل‌تر این مرور را می‌توانید در متن تفصیلی زیر دنبال کنید.
کاتیمرینی: توافق پنهان اردوغان با حوثی‌های ایران
آگهی
روزنامه یونانی کاتیمرینی گزارشی افشاگرانه به قلم شای گال، معاون سابق روابط خارجی در صنایع هوافضای اسرائیل (IAI) در مورد رابطه دولت رجب طیب اردوغان با نیروی قدس سپاه ایران و حوثی‌ها منتشر کرد که خلاصه آن را می‌خوانید: «اردوغان سال‌ها از ابهام ژئوپلیتیکی بین متحدان ناتو و رقبایی مثل ایران بهره برده است، اما خطرناک‌ترین قمار او در دریای سرخ و باب‌المندب رخ داده است. در تیرماه ۱۴۰۴ (ژوئیه ۲۰۲۵)، حوثی‌ها دو کشتی باری یونانی (Magic Seas و Eternity C) را هدف قرار دادند که یکی از آن‌ها از چین به ترکیه بار آهن و کود شیمیایی می‌برد. تحقیقات نشان می‌دهد یک شرکت مستقر در استانبول به نام الامان کارگو (Al Aman Kargo) نقش واسطه مالی بین نیروی قدس سپاه و حوثی‌ها داشته و میلیون‌ها دلار از طریق ترکیه جابه‌جا شده است. این شبکه علاوه بر پول، خرید غلات اوکراینی سرقتی و سلاح‌های روسی را نیز برای حوثی‌ها تسهیل کرده است.
اردوغان در سال ۲۰۱۴ تحقیقات درباره فعالیت‌های نیروی قدس در ترکیه را متوقف کرد و متهمان آزاد شدند تا شرکت‌های پوششی مثل الامان (Al Aman) ایجاد کنند. او ابتدا در سال ۲۰۱۵ مخالف حوثی‌ها بود اما پس از بحران قطر در ۲۰۱۷ به موضع «بی‌طرفی فعال» رسید و عملاً روابط با تهران و گروه‌های نیابتی‌اش را تقویت کرد. حتی بعد از حمله حوثی‌ها به کشتی ترکیه‌ای آنادولو اس (Anadolu S) در سال ۲۰۲۴ واکنش آنکارا بسیار خفیف بود.
نویسنده هشدار می‌دهد این همکاری پنهان، امنیت دریایی اروپا و ناتو را تهدید می‌کند و خواستار توقف تبادل اطلاعات و همکاری‌های حساس نظامی با ترکیه تا زمان برچیده شدن شبکه‌های مرتبط با سپاه قدس می‌شود. به گفته او، ادامه سکوت ناتو و اتحادیه اروپا، ایران و نیروهای نیابتی‌اش را جسورتر کرده است.
نشنال: با عقب‌نشینی ایران، چه کسی خلاء قدرت در خاورمیانه را پر می‌کند؟
روزنامه اماراتیِ نشنال با انتشار تحلیلی به قلم عبدالخالق عبدالله، استاد بازنشسته علوم سیاسی در امارات و پژوهشگر ارشد مهمان دانشگاه هاروارد، به بررسی «عصر پساهژمونی ایران» در خاورمیانه پرداخت که چکیده آن بدین شرح است: «پس از وقایع اکتبر ۲۰۲۳ و حملات اسرائیل و آمریکا به برنامه هسته‌ای خود، به شدت از قدرت ایران در خاورمیانه کاسته شده است. محور مقاومت تهران فروپاشیده و سوریه که متحد کلیدی ایران بود، به سمت محور عربی اعتدال گرایش یافته است. مشکلات داخلی شامل تورم بالا، بیکاری، فساد و بحران آب، وضعیت ایران را وخیم‌تر کرده است. قدرت نیابتی‌های ایران مانند حزب‌الله و حماس نیز کاهش یافته است.
با عقب‌نشینی ایران، سه قدرت منطقه‌ای در حال پر کردن خلأ به جا مانده هستند: اسرائیل که برتری نظامی هوایی گسترده‌ای دارد، ترکیه که نفوذ محدودی به خصوص در شمال سوریه دارد، و کشورهای عربی خلیج فارس (عربستان، امارات و قطر) که از نظر اقتصادی و سیاسی قدرتمند و فعال هستند. این کشورها در تلاشند ثبات منطقه‌ای را افزایش دهند و در عین حال با ایران تعامل محتاطانه‌ای داشته باشند.
کاهش نفوذ ایران فرصت‌های تازه‌ای برای دیپلماسی، صلح و تمرکز بر مسائل اقتصادی در منطقه ایجاد کرده است. ایران نیز در موقعیتی است که می‌تواند از سیاست تقابل فاصله گرفته و به همکاری‌های منطقه‌ای روی آورد، اگر رویکردی مسئولانه و واقع‌بینانه اتخاذ کند.»
کوانتوم: ذخایر نفت فروخته نشده ایران در بحبوحه تحریم‌ها به ۲۲ میلیون بشکه رسید
وب‌سایت شرکت بریتانیایی کوانتوم (Quantum Commodity Intelligence) که یک مؤسسه مستقل گزارش‌دهی قیمت‌ها در بازارهای انرژی به شمار می‌رود، در مورد صدور نفت ایران نوشت: «ذخایر نفت شناور ایران که عمدتاً در نزدیکی مالزی نگهداری می‌شوند، به طور چشمگیری افزایش یافته‌اند و از ۹.۳۷ میلیون بشکه در ژانویه به بیش از ۲۲.۳۷ میلیون بشکه تا اوایل ماه اوت رسیده‌اند. طبق داده‌های شرکت کپلر (Kpler)، این بالاترین سطح ذخایر نفت شناور ایران از ژانویه ۲۰۲۳ تاکنون است.»
هفته‌نامه ارامنه: سیاست آمریکا در قفقاز جنوبی: حفظ ترکیه، تضعیف روسیه و حذف ایران
هفته‌نامه ارامنه (Armenian Weekly) مقاله‌ای به قلم یغیا تاشجیان، پژوهشگر سیاست عمومی و امور بین‌الملل در دانشگاه آمریکایی بیروت منتشر کرد که خلاصه آن را می‌خوانید: «در ۸ اوت ۲۰۲۵ میلادی ارمنستان، آذربایجان و آمریکا یادداشت تفاهمی را امضا کردند که شامل هفت بند برای پیشبرد توافق صلح در قفقاز جنوبی بود. این توافق مسیر «کریدور زنگزور» را باز می‌کند که به آذربایجان اجازه دسترسی به منطقه نخجوان از طریق ارمنستان را می‌دهد، اما کنترل عملیاتی این مسیر عمدتاً در دست آمریکا و پیمانکاران خارجی خواهد بود. این موضوع نگرانی‌هایی درباره از دست دادن بخشی از حاکمیت ارمنستان ایجاد کرده است.
ایران به شدت مخالف حضور نظامی یا تجاری خارجی در نزدیکی مرزهای خود است و این طرح را تهدیدی برای امنیت منطقه‌ای می‌داند. ایران همچنین نگران کاهش نفوذ خود در قفقاز جنوبی است.
روسیه که در حال از دست دادن نقش سنتی خود در این منطقه است، هنوز به‌طور اقتصادی در بخش راه‌آهن ارمنستان حضور دارد، اما سیاست‌های اخیر ارمنستان و آذربایجان موجب کاهش نفوذ سیاسی مسکو در این دو کشور شده است.
ترکیه به عنوان ابزار ناتو و پل نفوذ غرب در منطقه، از این توافق سود می‌برد و می‌تواند نفوذ خود را در مسیرهای حمل‌ونقل میان اروپا و آسیا گسترش دهد.
اسرائیل نیز از همکاری امنیتی با آذربایجان برای محدود کردن ایران بهره می‌برد و حضورش در منطقه تقویت می‌شود.
در نهایت، این توافق می‌تواند ارمنستان را به سمت غرب متمایل کند، روسیه و ایران را تضعیف کند و ترکیه، آذربایجان و اسرائیل را به عنوان برندگان اصلی منطقه معرفی کند. البته اجرای این توافق با چالش‌هایی مواجه است و پرسش‌های زیادی را درباره امنیت و حاکمیت ارمنستان باقی می‌گذارد.»