در این گزارش ویدئویی، مجموعه‌ای از مهم‌ترین مطالب منتشرشده در رسانه‌ها و اندیشکده‌های بین‌المللی طی ۲۴ ساعت منتهی به نیمروز چهارشنبه ۶ اوت ۲۰۲۵ (۱۵ مرداد ۱۴۰۴) گردآوری شده است. نسخه کامل‌تر این مرور را می‌توانید در متن تفصیلی زیر دنبال کنید.
شورای آتلانتیک: آیا جنگ ایران و اسرائیل سیاست خاورمیانه‌ای چین را برملا کرد؟
آگهی
اندیشکده آمریکایی شورای آتلانتیک، تحلیلی به قلم آندره‌آ گیسلی (Andrea Ghiselli) در مورد نقش چین در سیاست خاورمیانه منتشر کرد که خلاصه آن را می‌خوانید: «جنگ ایران و اسرائیل نشان داد که چین در مواقع بحرانی نمی‌تواند نقش جدی و مؤثری در خاورمیانه ایفا کند. گرچه قدرت چین در صحنه جهانی پابرجاست، اما سیاست آن در منطقه منا (MENA) بیشتر تاکتیکی و منفعل است تا راهبردی و پایدار.
تا زمانی که بحران بزرگی مستقیماً به منافع چین لطمه نزند (مثل بسته‌شدن تنگه هرمز یا فروپاشی ایران)، سیاست چین در منطقه همچنان منفعل، پراکنده و کوتاه‌مدت خواهد بود.
با این حال چین همچنان به دلیل قدرت اقتصادی و جایگاهش در شورای امنیت، بازیگری مهم باقی می‌ماند.
نقش چین در موفقیت‌های دیپلماتیکِ اخیر نمایشی بوده است؛ چنان که در توافق ایران-عربستان، چین فقط یک حضور نمادین داشت چون که دو کشور پیش‌تر برای عادی‌سازی روابط به توافق رسیده بودند. چین در سال ۲۰۲۳ همچنین نمایندگان گرو‌ه‌های فلسطینی را در پکن گرد آورد اما با وجود این اقدامات، نه غزه آزاد شد، نه فلسطینی‌ها متحد شدند، و «محور مقاومت» پس از حمله چندجانبه اسرائیل و سقوط رژیم اسد در ۲۰۲۴ عملاً فروپاشید. درنتیجه: دستاوردهای چین سطحی و ناپایدار بوده‌اند.»
فارن افرز: درماندگی خطرناک ایران: پس از جنگ ۱۲ روزه چه در پیش است؟
مجله آمریکایی فارن افرز که توسط اندیشکده شورای روابط خارجی منتشر می‌شود، تحلیل سوزان مالونی، معاون مؤسسه بروکینگز را در مورد آینده تحولات ایران منتشر کرد که چکیده آن بدین شرح است: «تضعیف ایران که برای رقبای تاریخی این کشور دستاوردی بزرگ محسوب می‌شود، با وجود رفع چالش‌های قدیمی، ریسک‌های جدیدی را ایجاد کرده است.
با این حال، ممکن است اسرائیل وارد یک عملیات نیمه‌دائمی برای تضعیف مستمر توان ایران شود، همان‌گونه که در لبنان و سوریه دنبال کرده است.
اما واشنگتن قصد ندارد مسئولیت کامل مدیریت نظم جدید را بپذیرد. رؤیای نظم منطقه‌ای تحت سلطه اسرائیل، با اهداف کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس نیز همسو نیست.
در واقع، جهان در آستانه دوره‌ای خطرناک از اشاعه هسته‌ای قرار گرفته و ضروری است مسیر دیپلماتیکی برای شفاف‌سازی و کاهش تنش‌ها ایجاد شود.»
مرکز سیاست انرژی جهانی: بازگشت به اصول: تحریم‌های ایران پس از درگیری ژوئن ۲۰۲۵
پژوهشکده آمریکاییِ مرکز سیاست انرژی جهانی (Center on Global Energy Policy) در دانشگاه کلمبیا، تحلیلی به قلم ریچارد نفیو (Richard Nephew) در مورد سرنوشت تحریم‌ها علیه ایران منتشر کرد که خلاصه آن را می‌خوانید: «تحریم‌ها همچنان ابزار مهمی هستند، هم از نظر تاکتیکی برای جلوگیری از بازسازی برنامه هسته‌ای، و هم از نظر استراتژیک برای واداشتن ایران به بازنگری در مسیر خود.
در واقع، پایان دادن به تحریم‌ها در این مقطع، می‌تواند تمام دستاوردهای نظامی اخیر را بی‌اثر کند. پس با فعال شدن مکانیسم ماشه باید تحریم‌های شورای امنیت سازمان ملل متحد علیه ایران احیا شود تا به ایران نشان داده شود که بازگشت به مسیر هسته‌ای پرهزینه خواهد بود.»
مرکز مطالعات قدرت هوایی و مطالعات استراتژیک: دیپلماسی هسته‌ای ایران: مذاکرات تحت ضرب‌الاجل
اندیشکده مستقر در دهلی‌نو به نام مرکز مطالعات قدرت هوایی و مطالعات استراتژیک، مقاله‌ای به نوشته پرالاد کومار سینگ (Prahlad Kumar Singh) منتشر کرد که چکیده آن بدین شرح است: «آخرین تلاش‌های دیپلماتیک درباره برنامه هسته‌ای ایران پیامدهای مهمی برای نظم منطقه‌ای دارد.
از یک سو، نشست اخیر ایران و اتحادیه اروپا نشانه‌ای از بازگشت به دیپلماسی پس از شکست گزینه نظامی است. از سوی دیگر، هماهنگی ایران با روسیه و چین نشان‌دهنده تغییرات در توازن قدرت منطقه‌ای است؛ تلاشی برای مقابله با نفوذ غرب.
هرچند روسیه به دلیل جنگ اوکراین و چین به‌دلیل رویکرد اقتصادی خود احتمالاً مستقیماً درگیر تنش‌های ایران با غرب نخواهند شد، اما ایران می‌تواند از آن‌ها انتظار حمایت مالی، تسلیحاتی و سیاسی در سازمان‌های بین‌المللی را داشته باشد.
از دید راهبردی، اگر اقدام یک قدرت باعث نزدیکی رقبای آن شود، این یک شکست استراتژیک است. اقدام آمریکا باعث نزدیکی چین و روسیه شده است. در این میان، قدرت‌های اروپایی باید نقش خود را بازتعریف کنند.
برای هند، این تحولات چالشی دیگر در مسیر حفظ استقلال راهبردی است. امنیت انرژی هند به ثبات منطقه گره خورده است. ایران برای ارتباط هند با افغانستان و آسیای مرکزی حیاتی است. در عین حال، همکاری با آمریکا و اروپا در زمینه فناوری نیز برای دهلی‌نو مهم است. بنابراین، هند باید به سیاست چندجانبه‌گرایی خود برای تأمین منافعش ادامه دهد.»