هدف از این بنای یادبود «گرامیداشت شرافتمندانه» یاد زنان سنت پائولی است. این زنان در دوران حکومت نازیها تحت عناوینی همچون منحرفان جنسی تحت بازداشت و آزار قرار میگرفتند.
آگهیقرار است کارگران جنسی محله تاریخی «رِد لایت» یا اصطلاحا محله چراغ قرمز هامبورگ که تحت آزار و اذیت آدولف هیتلر بودند، در خیابان «هربرت» در دومین شهر بزرگ آلمان یادوارهای داشته باشند.
رفت و آمد در این خیابان، به دلیل دیوارهای آهنینی که یادگار دوران نازیهاست، هنوز هم برای عموم مسدود است و تنها کارگران جنسی و مشتریان آنها امکان تردد به آنجا را دارند.
تنها تعداد کمی از افراد، از جمله مردم محلی میدانند که دیوارهای آهنینی که دور تا دور «روسپیخانهها» را احاطه کردهاند توسط نازیها ساخته شدهاند. هدف آنها رسوایی علنی کارگران جنسی و در عین حال حفظ بی سر و صدای تجارت آنها بود.
شورای منطقه سنت پائولی به درخواست رهبران کلیسا، فعالان اجتماعی و زنان محلی شاغل در صنعت سکس پاسخ داده است تا یاد برخی از شخصیتهای تاریخی مربوط به آن دوران زنده نگه داشته شود.
سوفی گوتارد یکی از افرادی بود که به دلیل «انحراف جنسی» دستگیر شد؛ وی که به سختی از اردوگاه آشویتس جان سالم به در برد، از جمله زنانی است که داستانهایش اکنون در این روایت گسترده گنجانده شده است.
بنای یادبود به یاد زنان سنت پائولی
این بنای یادبود، که برگزارکنندگان آن امیدوارند تا ماه نوامبر افتتاح شود، از «سنگهای سکندری» الگوبرداری شده است. این سنگها پلاکهای کوچک برنجی هستند که در شهرها و شهرستانهای سراسر اروپا برای احترام به قربانیان هولوکاست گذاشته شدهاند.
قرار است آنها روی زمین و در ورودی خیابان «هربرت» که هنوز یک گذرگاه شلوغ برای روسپیخانهها و فروشگاههای جنسی است نصب شوند و شامل «کیوآر» کدهایی باشد تا به یاد زنان سنت پائولی سرنوشت آنها را بازگو کند.
سیگارد ویلم، کشیش کلیسای لوتری (پیروان مارتین لوتر) در این باره میگوید: «میلیونها نفر از سنت پائولی بازدید میکنند و تعداد زیادی گردشگر هر روز در مقابل هربرتاشتراسه میایستند و عکس میگیرند. اما من همیشه نسبت به آن بدبین بودم زیرا میدانستم که نازیها این دروازهها را گذاشتهاند.»
این کشیش نادیدهانگاری این کارگران جنسی را به عنوان گروهی از قربانیان نازی آنهم توسط این منطقه لیبرال، «وحشتناک» و «متناقض» توصیف میکند. او قصد دارد از انگ این زنان «فراموش شده» بکاهد و دیده شدن آنها را برای همه تضمین کند.
حصارهای نازیها
خیابان «هربرت» کوچهای باریک در نزدیکی ریپربان است که در قرن نوزدهم بهعنوان مکانی پرجنبوجوش برای مردان محلی و ملوانان و بهخاطر فضای پرمخاطرهاش معروف بود. این خیابان علیرغم اینکه تنها ۶۰ متر طول دارد، همچنان یکی از مکانهای قابل توجه برای جمع شدن در میخانهها و مهمانیهای مجردی است.
دروازههای فلزی بزرگی که از دهه ۱۹۷۰ با تابلوهایی به زبان آلمانی و انگلیسی تزئین شدهاند، صراحتاً ورود زنان و افراد زیر ۱۸ سال را ممنوع میکنند. این دروازهها این منطقه را در برابر چشمهای کنجکاو محافظت میکنند.
این حصارها در سال ۱۹۳۳ توسط هامبورگ گاولایتر، رهبر منطقهای حزب نازی نصب شدند، آن هم در زمانی که تجارت جنسی در خیابان هربرت به عنوان «انحراف اخلاقی و ننگ در جامعه» تلقی میشد.
دستگیری زنان
علیرغم ممنوعیت رسمی فحشا در آن زمان، صنعت پررونق سکس در سنت پائولی در برابر بسته شدن مقاومت نشان داد و مقامات را بر آن داشت تا آن را کمتر در معرض دید عموم قرار دهند.
زنان محصور در «هربرت» در طول دهههای ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ همچنان توسط نازیها به عنوان «عناصر زنانه ضداجتماعی» مورد هدف قرار گرفتند. به گفته محققان، بسیاری از آنها با زندان، تبعید به اردوگاههای کار اجباری، عقیم سازی اجباری یا سوق دادن به خودکشی مواجه شدند.
سرنوشت سوفی گوتارد
فراکه اشتاینهاوزر، مورخ آلمانی، به چالشهایی اشاره میکند که در راه آشکارسازی داستانهای فردی به دلیل تابوهای پایدار پیرامون تجارت جنسی وجود داشته است. او تلاش کرده است تا روایت افرادی مانند گوتارد را که در فقر بزرگ شده و در نوجوانی به فحشا روی آوردهاند، بازگو کند.
آگهیگوتارد به دلیل طفره رفتن از بررسیهای اجباری بهداشت توسط گشتاپو دستگیر شد و متعاقبا به راونسبروک و سپس آشویتس فرستاده شد. او زمانی که در این کمپها بود، بارها اقدام به خودکشی کرد و پس از جنگ نیز توسط زندانیان یهودی به بدرفتاری متهم و در لهستان با محاکمه و محکومیت روبرو شد.
او پس از آزادیاش نیز دریافت که معشوق او، یوهانا که پیشتر در «هربرت» با هم ملاقات کرده بود، درگذشته است.
ساخت یادوارهای برای این زنان، با حمایت هر دو حزب در آلمان و تخصیص بودجهای ۵۰۰۰ یورویی به این طرح ممکن شده است و تلاش برای جمعآوری ۱۵هزار یوروی دیگر برای تکمیل این پروژه و انجام تحقیقات تاریخی بیشتر ادامه دارد.
«بزرگترین روسپیخانه اروپا»
برآورد میشود که در حال حاضر حدود ۲۵۰ نفر در ازای پول در خیابان «هربرت» به کار جنسی مشغول باشند.
آگهیروسپیگری در آلمان قانونی است و کمپینهای تبلیغاتی میگویند از زمانی که این تجارت در سال ۲۰۰۲ میلادی آزاد شد، پیشنهادات برای کاهش قیمت و رونق گردشگری جنسی، به قاچاق افسارگسیخته آن دامن زد و باعث شد که آلمان به عنوان «بزرگترین فاحشهخانه اروپا» شناخته شود.