در حالی که مهاجران در اکثر کشورهای اروپایی برای دریافت مدارک اقامت قانونی خود با درهای بسته و یک مسیر بازدارنده عمدی مواجه هستند و بعضا مجبور می‌شوند به اشتغال غیرقانونی روی آوردند، اما به نظر می‌رسد شرایط در پرتغال به گونه‌ای کاملا برعکس است.
آگهیدر کشور پرتغال، مهاجران خیلی سریع و به طور قانونی وارد چرخه اقتصادی می‌شوند و مالیات و هزینه‌های خدمات اجتماعی را بلافاصله پرداخت می‌کنند.
برای مثال، در حالی که چندین دهه است که منطقه حاصلخیز «آلنتیژو» مردم بومی خودش را از دست داده است، اما آمار شهرداری‌های آن از رشد ۱۳ درصدی جمعیت حکایت دارد. در حقیقت، این کارگرهای مهاجر هستند که زندگی دوباره را به مزارع منطقه بازگردانده‌اند.
پرتغال با داشتن یکی از سخاوتمندانه‌ترین رژیم‌های مهاجرتی اروپا، ظرف مدت پنج سال گذشته شاهد دو برابر شدن جمعیت تازه متولدین از والدین خارجی بوده است که بخشی از آن به دلیل اتباع تازه‌وارد از کشورهای جنوب آسیا است که برای کار در حوزه‌های کشاورزی، ماهیگیری و رستوران به پرتغال عظیمت کرده‌اند.
در شهر لیسبون، پایتخت پرتغال مهاجران آسیای جنوبی در مشاغلی همچون پیک‌‌های دوچرخه‌سوار نیز به طور قابل توجهی بیشتر از قبل شده‌اند.
دولت سوسیالیست‌ها در پرتغال که از اواخر سال ۲۰۱۵ تا کنون در قدرت است، نسبت به سراریز شدن مهاجران نظر مثبت دارد؛ اما اگر این کشور پس از انتخابات عمومی ۱۰ مارس (۲۰ اسفند) به سمت گرایشات راست و مهاجرستیز حرکت کند، همه این‌ها می‌تواند تغییر کند.
چرا پرتغال به مهاجران نیاز دارد؟
بر اساس آمار و ارقام کلی سازمانمهاجرت و پناهندگی در پرتغال، جمعیت مهاجران در این کشور تا سال ۲۰۱۸ چیزی کمتر از نیم میلیون نفر بود، حال آنکه در سال گذشته میلادی (۲۰۲۳) جمعیت خارجی‌ها از یک میلیون نفر هم تجاوز کرد. این یعنی اینکه از هر ۱۰ نفر در پرتغال یک نفر خارجی است.
با توجه به پیوندهای تاریخی و دیرینه‌ای که بین پرتغال و برزیل وجود دارد، برزیلی‌ها با حدود ۴۰۰ هزار نفر همچنان بزرگترین گروه مهاجران در پرتغال را تشکیل می‌دهند و بعد از آن بریتانیایی‌ها و سایر اروپایی‌ها قرار دارند.
اما ۵۸ هزار هندی و ۴۰ هزار نپالی که در پرتغال هستند حتی از مهاجران ورودی از مستعمره‌های سابق پرتغال در آفریقا همچون آنگولا و دماغه سبز هم بیشتر است.
مهاجران بنگلادشی و پاکستانی نیز به جمع ده کشور بالای فهرست مهاجران تازه‌وارد در پرتغال پیوسته‌اند.
لوئیس گوس پینیرو، رئیس سازمان مهاجرت پرتغال ضمن اشاره به جایگاه دوم کشور پرتغال در فهرست سالخورده‌ترین مردمان اروپا گفت: «دلیل اصلی افزایش تعداد مهاجران پرتغال از این بابت است که به آن‌ها نیاز است.»
کشور سخاوتمند
پرتغال در قرن بیستم کشوری مهاجرفرست محسوب می‌شد ولی از آغاز قرن بیست و یکم شرایط برعکس شد و به مقصدی برای مهاجران ورودی تبدیل شده است.
پرتغال از سال ۲۰۰۷ به همه کسانی که درآمد خود را اعلام کردند، جواز اقامتی اعطا کرده است. تا اینکه روی کار آمدن دولت سوسیالیستی باعث شد که در سال ۲۰۱۸ این مجوزهای اقامتی به تمام کسانی که به طور غیرقانونی وارد کشور شده بودند نیز تعمیم داده شود.
در سال ۲۰۲۲ نیز یک اصلاحیه جدید به خارجیانی که در جستجوی کار در پرتغال باشند اجازه دریافت یک ویزای موقت شش ماهه می‌دهد.
قوانین الحاق خانواده
تیموتئو ماسدو، از گروه همبستگی مهاجران می‌گوید: «قوانین پرتغال کامل نیستند، اما از بسیاری از کشورهایی که سیاست‌های واپس‌گرایانه دارند، بهتر هستند.»
این قوانین مانع از قاچاق انسان و تراژدی‌هایی که در جاهای دیگر اتفاق می‌افتد شده است،. مضافا اینکه مانع پول در آوردن مهاجرانی که در ترس دائمی از اخراج زندگی می‌کنند، نشده است.
قوانین پرتغال به گونه‌ای است که اتحاد مجدد و الحاق اعضای خانواده مهاجران به یکدیگر را ممکن می‌سازد.