امضای توافق نامه صلح میان دولت کلمبیا و شورشیان فارک به بیش از نیم قرن درگیری پایان داد.
آگهیامضای توافق نامه صلح میان دولت کلمبیا و شورشیان فارک به بیش از نیم قرن درگیری پایان داد. اکنون و پس از امضای پیمان صلح، کلمبیا در چه وضعیتی است؟ چه کارهایی بشردوستانه ای برای کمک به آوارگان تاکنون انجام شده و چه نتایجی برای مردم محلی داشته است؟
پیمان آتش بسی که در ماه اوت گذشته در هاوانا، میان دولت کلمبیا و شورشیان فارک امضا شد، آغازی بود برای پایان بخشیدن به پنج دهه درگیری مسلحانه. این توافق تاریخی در همه پرسی ماه اکتبر از سوی مردم رد شد. درگیریهای خشونت آمیز طی ۲۰ سال گذشته، بیش از ۲۰۰ هزار کشته برجای گذاشته و بیش از ۷میلیون نفر را آواره کرد.
وضعیت اسف بار آوارگان
برغم امضای توافقنامه صلح میان دولت کلمبیا و شبه نظامیان فارک، درگیری هنوز در مناطق مختلف کشور در جریان است. بی ثباتی و جنگ داخلی تنها سال گذشته، دستکم ۵۸ هزار نفر را از خانه و کاشانه شان آواره کرده است.
پوتومایو در جنوب غرب کشور یکی از مناطقی است که آوارگان زیادی در آن اسکان گزیده اند. در این محل با زنی ملاقات می کنیم که مادر ۱۰ فرزند است او چهار تن از فرزندانش را از دست داده و یکی از آنها پنج سال پیش توسط شبه نظامیان کشته شد. این زن که او را لوسیا می نامیم تابستان گذشته به شهر «پورتو آسیس» در این منطقه آمده است.
لوسیای ۶۷ ساله می گوید: «من دو بار تا به حال فرار کرده ام. یک بار الان و یک بار هم در سال ۲۰۰۲ میلادی. همه چیزم را از دست دادم. گروههای مسلح به ازای هر روز از ما پنج هزار پزو (یک یورو و ۵۰ سانتیم) باج می گرفتند و وقتی دیگر نمی توانستیم این پول را به آنها بدهیم، ما را تهدید کردند.
برای دریافت کمکهای دولتی در پوتومایو، لوسیا باید بطور رسمی در فهرست آوارگان ثبت نام می کرد. روند قانونی ثبت نام سه ماه طول می کشد. طی این مدت آوارگانی که در شرایط بدی هستند، از کمکهای بین المللی بهره مند می شوند.
My #photo of the day – Indigenous reserve #Colombia#Cofan – During the shoot on the effects of armed conflict in post-peace-deal #colombiapic.twitter.com/cOMwo7a5aw
— Monica Pinna (@_MonicaPinna) 1 February 2017
کمکهای اولیه توسط سازمانهای غیر دولتی تامین می شود
لوسیا هر ماه با سازمان غیردولتی موسوم به «مبارزه علیه گرسنگی» ملاقات می کند. این سازمان به خانواده ها کمکهای اضطراری مثل پول، سرپناه، مراقبتهای بهداشتی، و لوازمی برای تصفیه آب، و از همه مهتر غذا می دهد.
یکی از مسئولان سازمان می گوید: «به اعضای هر خانواده یکصد هزار پزو پول می دهیم که معادل ۳۰ یور در ماه است. برای مراقبتهای بهداشتی هم، به هر خانوار ۱۸ یورو کمک مالی می کنیم.»
لوسیا پس از گذشت پنج ماه از درخواست ثبت نام در فهرست رسمی آوارگان، از کمکهای این سازمان بهره مند شد. برخی ازخانواده ها مجبورند یکسال در لیست انتظار بمانند.
او می گوید: «وقتی کمکهای سازمان تمام شود باید به همان برنج و سوپ سابق قناعت کنیم.»
My #photo of the day – Indigenous reserve #Colombia#Cofan – During the shoot on the effects of armed conflict in post-peace-deal #colombiapic.twitter.com/cOMwo7a5aw
— Monica Pinna (@_MonicaPinna) 1 February 2017
مزارع کوکا در مناطق روستایی، منبع درآمد شبه نظامیان فارک
لوسیا به استانی رفته است که پایگاه فارک بوده و به جبهه ۴۸ معروف است. بیشتر پول فارک برای ادامه جنگ از تجارت مواد مخدر در این ناحیه به دست می آمد.
پس از پیمان صلح، شورشیان فارک باید از اینجا بروند و اوضاع در حال تغییر است. اتحادیه اروپا که یکی از تأمین کنندگان کمک های بشردوستانه برای کلمبیاست و اوضاع را از نزدیک زیر نظر دارد.
هیلاری آوریل، از بخش کمکهای بشردوستانه کمیسیون اروپا می گوید: «در کشور هنوز گروههای مسلحی هستند که نه تنها توافقنامه صلح را امضا نکرده اند، بلکه می خواهند مناطق بیشتری را تحت کنترل خود درآورند. این مسئله پیامدهایی داشته و بویژه در مناطق روستایی عده ای را وادار کرده که خانه و کاشانه شان را رها کنند.»
این نواحی پر از مزارع درختان کوکاست. مواد غذایی و برنامه های کشاورزی باید طوری بین ساکنان این مناطق روستایی توزیع بشود که تعداد افراد کمتری از اینجا فرار کنند.
روستایی ها آسیبهای جدی تری دیده اند
آثار نبرد مسلحانه در مناطق روستایی و برای بومیان منطقه مشهودتر است.
گروه بومی موسوم به «کوفان» سالها بین گروههای مسلح و دولت به دام افتاده بودند. تعدادی از افراد محلی کشته شده و عده ای جانشان را از دست داده اند. به خاطر درگیری ها، خودکفایی و تجارت برای مردم این روستا غیر ممکن شده است. دولت کلمبیا برای جلوگیری از کشت کوکا زمینها را سم پاشی کرد.
یکی از بومیا کوفان درباره عواقب این کار می گوید: «سم پاشی، برای پایان دادن به کشت کوکا، آغاز شد. سال ۲۰۰۵ شروع کردند و سال ۲۰۱۳ میلادی پایان گرفت. اما سم پاشی فقط بر کشت غیرقانونی تأثیر نگذاشت، بلکه کشت مواد غذایی هم زیان دید. اینجا امکان تجارت نیست و ضمانتی هم در کار نیست. ما کشاورز بومی هستیم و می خواهیم در تمام مزارع کوکا، محصول دیگری بکاریم.»
سازمان جهانی غذا و خواربار (فائو) سال گذشته میلادی، پروژه ای را برای تأمین غذای بومیان کلمبیا آغاز کرد: به روستاییان بذر برای کشاورزی داد و روشهای جدید زراعت را به آنها آموخت. نتایجی که به دست آمد دلگرم کننده است.
آگهییکی از مسئولان این طرح می گوید: «مردم این روستا کارهایی را که از مسئولان سازمان جهانی غذا و خواربار یاد گرفته اند، ادامه می دهند اما به ابتکار خودشان. بذرها را خودشان انتخاب می کنند و روشهایی را که آموخته اند در این باغ میوه مشترک و همینطور در باغ های خودشان به کار می گیرند.»
