هنوز خانواده های کنیایی از شوک حمله خونین افراط گرایان الشباب به دانشگاه گاریسا به خود نیامده اند که غم و درد تازه ای گریبانشان را می فشارد؛ درد
آگهیهنوز خانواده های کنیایی از شوک حمله خونین افراط گرایان الشباب به دانشگاه گاریسا به خود نیامده اند که غم و درد تازه ای گریبانشان را می فشارد؛ درد تردید و یا ناتوانی در شناسایی هویت فرزندانشان.
شدت جراجات و آسیب وارده به پیکر برخی از دانشجویان شناسایی هویت آنان را دشوار و یا ناممکن کرده است.
پدری در برابر سردخانه می گوید:«دیروز پیکر دخترم را شناسایی کردم، اما متوجه شدم که کس دیگری نیز چنین کرده است. امروز آمده ام تا معلوم کنم که آیا پیکر دختر من است یا پیکر فرزند کس دیگری است.»
گیتونگا نگانگا از جمله صدها دانشجویی بود که در روز حادثه از رگبار گلوله و کمربندهای انفجاری مهاجمان انتحاری جان به در برد.
وی به حکم غریزه بشر و مثل هر انسان دیگر در آن لحظه به فکر نجات دادن جان خود بود.
گیتونگا می گوید:« دانشجویان فریاد می کشیدند و تعدادی دیگر گریه می کردند. مهاجمان ابتداء هیچ سخنی نمی گفتند اما وقتی خوابگاهی را که در آن در خواب بودیم به کنترل گرفتند فریادشان را بلند کردند و گفتند آمده ایم تا بکشیم و کشته شویم.»
وی می افزاید:« برای زنده ماندن و مخفی شدن از دید مهاجمان باید روی خون و پیکر بیجان نزدیکترین و بهترین دوستانم پا می گذاشتم. تلخ بود و یادآوری آن امروز تلخ تر است.»
شبه نظامیان الشباب پنج شنبه گذشته در مجتمع دانشگاهی گاریسا بی هدف به روی هر جنبده و انسانی که می دیدند آتش گشودند و وقتی فرصت یافتند دانشجویان مسیحی را یافتند و کشتند و تا زمانی که خود از پای در آیند ۱۴۸ نفر را به خاک و خون غلطاندند.