چه کسی حق تعیین قانونی جنسیت افراد را دارد؟

چه کسی حق تعیین قانونی جنسیت افراد را دارد؟
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button
لینک کپی پیست کد امبد ویدیو:Copy to clipboardCopied

سَم بِلَکنِس، با جنسیت زنانه به دنیا آمده است اما جنسیتِ این دانش آموز بیست و یک ساله ایرلندی از نظر خودش همیشه مذکر بوده است. او می گوید: «در کودکی

سَم بِلَکنِس، با جنسیت زنانه به دنیا آمده است اما جنسیتِ این دانش آموز بیست و یک ساله ایرلندی از نظر خودش همیشه مذکر بوده است.

او می گوید: «در کودکی احساس متفاوت بودن داشتم اما نمی دانستم معنی این احساس درباره جنسیتِ خودم را چطور توصیف کنم. خوب همیشه با پسرها همذات پنداری می کردم اما حتی فکرش را هم نمی کردم که احساسی که دارم می تواند امکان پذیر باشد. بااینکه بیشتر با پسرها در ارتباط بودم تا دخترها، کلمات کافی را در اختیار نداشتم که متوجه شوم می توانم یک پسر باشم.»

سم در هجده سالگی فرآیندِ تغییرِ جنسیت را که شامل استفاده از هورمون تستوسترون و عمل جراحی بود، شروع کرد. اما می گوید که فرآیند تغییرهویتِ اجتماعی که شامل در میان گذاشتنِ موضوع با خانواده و دوستان می شود، بخش سخت ترِ ماجرا بوده است اما امروز والدینش از او حمایت می کنند.

مادر او در این باره می گوید: «می شد ازخیلی وقت پیش موضوع را فهمید، وقتی به گذشته نگاه می کنم می بینم نشانه های زیادی بوده که می توانسته موضوع را به ما بفهماند. من آن وقتها درباره تراجنسیت چیزی نمی دانستم بنابراین امکان نداشت که حدس بزنم که سَم متفاوت است. بیشتر جزو دخترهای «پسرمانند» به حساب می آمد، خوب، با اسباب بازیهای پسرانه بازی می کرد و در هالوین لباس شخصیت های پسرانه مثل هری پاتر را می پوشید. هیچوقت لباس زنانه انتخاب نمی کرد. اینکه همیشه هویت پسرانه را انتخاب می کرد، لزوماً باعث نمی شد به این فکر کنم که یک تراجنس است، چون اصلاً چنین کلمه ای را نمی شناختم.»

بیانِ هویت جنسی و به خصوص تعیین قانونیِ آن، برای جامعه تراجنسی های جهان نبردی طولانی بوده است. بخصوص در ایرلند.کِلِر فارِل هفتاد و یک ساله است. او در دورانی بزرگ شده که طلاق در ایرلند غیرقانونی بوده و همجنسگرایی جُرم تلقی می شده است.برای او حقِ تعیین اعلام جنسیتِ خود، تقریباً غیرممکن بوده است.

او می گوید: «در دهه پنجاه تقلّا می کردم که بفهمم کی هستم. در ذهنم می دانستم که زن هستم اما درباره اش صحبت نمی کردم. این موضوع را به خانواده ام و دیگران نگفتم چون احساس می کردم که محیط آن را نمی پذیرد. قبول نمی کردند. فکر می کنم خیلی برایشان سخت بود. اوضاع، در دهه شصت هم همچنان بد بود. پدر و مادرم به موضوع پی بردند وقتی گفتم: چطور است لباس دخترانه بپوشم و این حرفها، نتوانستند با این موضوع کنار بیایند. به همین سادگی نتوانستند. بنابراین در تمام دوران کاری ام نقشِ یک مرد را بازی کردم. رفتارم را اینطور توصیف می کنم. بله تا پایان دوران کاری ام یعنی تا همین دو سال پیش که بازنشسته شدم این کار را ادامه دادم.»

ایرلند تنها کشور اروپایی است که هیچ تبصره ای برای تعیین قانونی جنسیت ندارد اما این وضعیت بزودی تغییر خواهد کرد. در چند هفته آینده، مجلس ایرلند باید لایحه بازشناسیِ جنسیت را تصویب کند. این قانون به تراجنس های بزرگتر ازهجده سال اجازه خواهد داد که هویت جنسی خود را به شکلِ قانونی تعیین کنند. این قانون در ادامه همه پرسیِ تاریخی ایرلند درباره همجنسگرایان قرار می گیرد، همه پرسی ای که در آن، اکثریت مردم این کشور به برابری در ازدواج رأی مثبت دادند.

این لایحه تعیینِ جنسیت برای تراجنس ها سبب خوشحالی و دست کم برگزار کردن یک پیک نیک توسطِ آنان شده است. سارا فیلیپس به عنوان یک تراجنس، سی سال پیش تصمیم به تعیینِ جنسیتِ خود گرفت. او این قانون جدید را کمکی برای پایان دادن به تبعیض و بخصوص به رسمیت شناختن حقوقِ اساسی می داند. سارا می گوید: «این کار برای من، یعنی داشتنِ این قدرت که بتوانم خودم باشم. یعنی کشورم من را یک شهروند کامل و برابر (با دیگران) در نظر می گیرد. برای اینکه این قانون جدید عملی بشود باید یک «الگوی تعیین جنسیت از سوی خود فرد» وجود داشته باشد. شما جنسیت خود را تعیین می کنید و این جنسیت را در یک اداره ثبت می کنید. و بعد آنها این مدرک را به اداره ثبت احوال می فرستند و شما می توانید تقاضای یک شناسنامه جدید کنید. این شناسنامه جدید تنها جنسیتِ فعلیِ شما را نشان می دهد. شناسنامه قبلی شما هم محفوظ می ماند و فقط خودتان به آن دسترسی خواهید داشت.»

یک شناسنامه جدید که تغییردادنِ مدارک دیگری نظیر گذرنامه و گواهینامه رانندگی و کارت بیمه را آسانتر می کند. این کار از چهار سال پیش، برنامه جامعه تراجنس های ایرلند بوده است. اما قانون تازه تعیین جنسیت، یک گام از این هم جلوتر می رود و تصریح می کند که برای تصدیقِ هویت جنسی، به هیچ معاینه و یا تأییدِ پزشکی نیاز نیست.

بوردن گیامبون که یک تراجنس جوان است در این باره می گوید: «در خیلی از کشورها یک روانشناس یا روانپزشک یا یک متخصص در زمینه پزشکی باید پای برگه هویت جنسی شما را امضا کند تا اعتبار داشته باشد، در ایرلند ما به این کار نیازی نخواهیم داشت. و این برای حقوق تراجنس ها بسیار مهم است چون می گوید که ما می توانیم خودمان تعیین کننده باشیم. من می توانم بگویم که یک مرد هستم. نیازی به یک روانشناس ندارم که بگوید من یک مرد هستم.»

دونالد اُشیا، دکتر فوق تخصص غدد است و بیست سال است که به درمانِ تراجنس ها در ایرلند می پردازد. او همواره از افزایش بودجه برای تراجنس ها که تنها یک تا دو درصد از کل جمعیت را تشکیل می دهند، دفاع کرده است. او درباره این قانون تازه می گوید: «من درباره این که یک فرد بالغ نیازی به تأیید پزشکی برای تعیین هویت نداشته باشد، شروطی دارم. نگرانی من درباره تراجنس های واقعی نیست، بیشتر نگرانی من درباره اقلیت بسیار کوچکی است که دچار یک اختلال شخصیتی با تأکید بر جنسیت هستند، این افراد نباید به دنبال انتقال و یا تغییر جنسیت باشند زیرا برای آنها زیانبار است.»

علیرغم اینها، پروفسور اُشیا حامیِ لایحه تعیین قانونی جنسیت است. با وجود آنکه تراجنس های ایرلند می گویند برای تعیین جنسیت از سوی خودِ فرد، نباید محدودیتِ جنسی وجود داشته باشد، او معتقد است که این بحثی حساس است، و اضافه می کند: «تراجنس های واقعی، تا آنجا که به یاد می آورند و قطعاً از پیش از پنج سالگی شان، همواره احساس کرده اند که در بدنی اشتباه قرار دارند. اما مشکل اینجاست که پنج درصد از افرادی که تراجنس بودنشان پیش از بلوغ تشخیص داده می شود تغییر عقیده می دهند. اما این میزان در آنهایی که تراجنس بودنشان، بعد از بلوغ تأیید می شود، یک درصد است، پس باید واقعاً دراین زمینه از کودکان خردسال محافظت کرد.»

لایحه تعیینِ جنسیت از سوی خودِ فرد، برای سم و دیگر تراجنس های ایرلند، دستِ کمی از یک انقلاب تمام عیار در زمینه حقوقِ جنسی ندارد اما وقتی در خانه از سم خواستیم که عکسهای پیش از تغییر جنسیتش را به ما نشان بدهد، فقط عکس دوران نوزادی خود را به ما نشان داد.

او گفت: «برای من، جنسیتِ بچه ها همان چیزی نیست که مردم به آنها نسبت می دهند. شما ممکن است هرگز متوجه نشوید که یک کودک خردسال، پسر است یا دختر. چیزی نیست که بتوانید حدس بزنید، مگر اینکه کسی لباس خاصی به آنها بپوشاند. برای همین با عکسهای نوزادی ام راحت تر کنار می آیم درحالیکه کنار آمدن با بقیه عکسهایم برایم سخت تر است. خوب، یادآوری آن دوران عالی است، اما نشان دادن آن عکسها به دیگران موضوعِ حساسی است، چون شخصیتِ الآنِ من را نشان نمی دهند.»

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

کارگران نامرئی در مزارع اروپا؛ حقوق کم، استثمار و در معرض خطر سلامت

زغال‌سنگ، طلای سیاه یا بلای جان لهستان؟

مسیر بالکان غربی، دروازه جدید مرگ برای پناهجوها