به شمارش معکوس بخش فرهنگ یورونیوز برای انتخاب آلبوم محبوب سال بپیوندید و همراه ما باشید. تا حالا چند آلبوم را شنیدهاید؟
دوباره به آن زمان از سال رسیدهایم؛ وقتی که محبوبهایمان را جمعبندی میکنیم و برای انتخاب بهترین آلبوم ۲۰۲۵ شمارش معکوس را شروع میکنیم.
سال پراتفاقی برای موسیقی بود؛ از تجدید دیدارهای بریتپاپ و بازگشتهای ناموفق گرفته تا درگیری دولت ترامپ با Bad Bunny و Sabrina Carpenter، بدون هیچ ترانه تابستان قابلتشخیص، و کلی آشغالِ گوشخراش به لطف «هنرمندانِ» تولیدشده با هوش مصنوعی مثل The Velvet Sundown، Xania Monet and Breaking Rust.
همچنین شاهد هجوم آلبومهای واقعاً بیمایه با عناوین به همان اندازه متوسط بودیم؛ گواهی بر اینکه نامها هنوز سرنوشت را رقم میدهند. از اصلیترین مقصرها: آلبوم پیشگویانه مورگان والن با عنوان «I’m The Problem»؛ اثر مشترک دریک و PARTYNEXTDOOR با عنوان شرمآورِ «$ome $exy $ongs 4 U»؛ «You’ll Be Alright, Kid» از الکس وارن (باشد الکس، اما شنوندهها حالشان خوب نخواهد بود، هیولا!)؛ و «Lost Americana» از MJK که کاملاً بیجان است.
اگر اضافه کنیم ارائهای بهطور غافلگیرکننده بیمزه از Tame Impala و دوازدهمین تلاش ناامیدکنندهِ تیلور سوئیفت را، که دومین سال پیاپی به جمع ۲۰ آلبوم برتر ما راه پیدا نکرده است، همهچیز تصویری از ۲۰۲۵ی چالشبرانگیز ترسیم میکند.
اما بس است از منفیبافی. اینجاییم تا بهترینهای امسال را جشن بگیریم، و آلبومهای زیادی بودند که توانستند ما را هیجانزده کنند و (حداقل) عاقل نگه دارند.
بیهیچ مقدمهای، این شما و شمارش معکوس تا آلبوم محبوب یورونیوز کالچر در ۱۲ ماه گذشته، از اینجا شروع میشود...
۲۰) Olivia Dean - The Art of Loving
این روزها زمانهِ خوبی برای خوانندههای زن بریتانیایی است؛ چارلی ایکسسیایکس، رِی و پینکپنتِرِس و دیگران فضای جدیای برای خود ساختهاند، اما اولیویا دین یکی از اثرگذارترین صداهای نوظهور امسال از آب درآمده است. دومین آلبوم بلند او کاوشی گرم و نوستالژیک در عشق در همه شکلهایش است؛ از رابطههای عاشقانه تا دوستیها، خانواده و عشق به خود. هرچند چند قطعه مثل «Baby Steps» و «Something in Between» کمی بیش از حد به قلمرو پاپِ کافهای نزدیک میشوند (امن، دلپذیر و شاید اندکی فراموششدنی)، لحظات شاخصِ آلبوم بهخوبی جبران میکنند. «Nice to Each Other» حسرتبار و بهشدت گیراب، «Man I Need» بازیگوش و پیانومحور، و کشش دودی و صمیمیِ «A Couple Minutes» هنرمندی ۲۶سالهای را نشان میدهد که استعداد روشن برای ملودیهای بهسرعت ماندگار و ترانهنویسیِ بهظاهر بیزحمت دارد. آلبومی است که مسیر صعودی روشنی را نشان میدهد؛ این نامزد گرمی در بخش بهترین هنرمند نوظهور تازه در آغاز راه است. TF
۱۹) Ichiko Aoba - Luminescent Creatures
۲۰۲۵ سالی پرتلاطم و بیامان بود؛ نشانهگذاریشده با درگیریهای جهانی، اضطرابِ هوش مصنوعی، بیثباتی سیاسی و بحران محیطزیستی رو به وخامت. در میان این آشوب، تازهترین آلبوم ایشیکو آوبا کالایی کمیاب عرضه میکند: سکون. پناهگاهی نرم از هیاهو. با «Luminescent Creatures»، این خواننده-ترانهسرای ژاپنی شنونده را به چشماندازی لطیف و افسانهگون دعوت میکند که از آوازهای فرشتهوار، ملودیهای ارکسترالِ افسونگر و نجواهای نرم طبیعت بافته شده است. الهامگرفته از زیستِ دریاییِ درخشان که هنگام شیرجه در جزایر ریوکیو ژاپن کشف کرد، هشتمین آلبوم استودیوییاش مرز میان زندگی و مرگ، نور و تاریکی را میکاود. این همان آلبومی است که برای رؤیا دیدن، خوابیدن، پرسه زدن و مدتی ناپدید شدن ساخته شده است. TF
۱۸) Florence + The Machine - Everybody Scream
فلورنس ولش در «The Old Religion» میخواند: «It’s your troubled hero / Back for season six» و یادآوری میکند که ۱۶ سال از آلبوم نخستش گذشته و او درباره فشارِ زیر نورافکن بودن چیزهایی میداند. همین تجربهِ سخت بهدستآمده در قلب «Everybody Scream» است؛ آلبومی که ظاهراً درباره پاگانیسم، آیینها و جادوگری است اما در واقع به تروماهای شخصی و تابآوری حرفهای میپردازد. ترانههای تئاتریِ آن با صدای پریوارِ غیرقابل تقلید ولش همراه است و از فداکاریهای لازم برای زن بودن در عرصهای مردانه و جهانیِ مردسالار میگوید. صدایش شبیه نوعی جنگیری است؛ چیزی که خود ولش پیش از انتشار آلبوم تأیید کرد و گفت جرقهِ نوشتن، تجربهِ تهدیدکنندهِ زندگیِ بارداری خارجرحمی در حین تور بوده است. «Everybody Scream» محاسبهگریِ اوست؛ آلبومی قدرتمند با کُرهای اوجگیر که نشان میدهد در آشوبِ احساسی نباید از فریادِ جانانه ترسید. DM
۱۷) DJ Haram – Beside Myself
آماده باشید؛ این یکی هم مختان را آب میکند و هم افقهایش را میگستراند. دیجی حَرامِ مقیم بروکلین نخستین آلبوم جاهطلبانهای ارائه میکند که بیتهای کلاب، صداهای خشنِ الکترونیک، پرکاشن زنده و سمپلهای خاورمیانهای را با هم میآمیزد؛ همه با انرژیِ بیقرار و واگیردار و درعینحال برهمزننده پیشرانده میشوند. قطعات پرمهمانش شامل ترکهای باشگاهی («Loneliness Epidemic»)، شمارههای رپ («Fishnets»، «Stenography»)، لحظات زیباییِ شوم (پیانو-محورِ «Who Needs Enemies When These Are Your Allies?»)، مرثیههای دردناک (نقطهِ اوجِ آلبوم «Remaining» با ترومپتِ نامیمونِ آکیلِس ناوارو و ابیات عربیِ Dakn)، بیتهای الکتروِ گلیچی روی ضربهای داربوکا («Sahel»)؛ همگی به هم میبافند تا تابلویی غنی بسازند که نشاندهندهِ امتناع از همرنگی و مصالحه است. «Beside Myself» گاه زیر بارِ این همه تاثیر خم میشود و سرکشیاش شنیدن را دشوار میکند. با این حال، اگر میخواهید بدانید یک ریوهِ دیستوپیایی چه صدایی دارد، این همان آلبوم التقاطی و بیپروا برای شماست. DM
۱۶) Freddie Gibbs And The Alchemist - Alfredo 2
پنج سال پس از نخستین پیروزی مشترک، فردی گیبز و د آلمیست دوباره کنار هم آمدهاند با «Alfredo 2»؛ دنبالهای که مهِ شبانهِ «Alfredo»ِ ۲۰۲۰ را با تصویری آفتابخورده و نسیمدار از زندگی خیابانی عوض میکند. د آلمیست، این جادوگرِ واقعیِ صندوقکاوی، لوپهای روحنوازِ خاکخورده و بیتهای بومبَپ را با تزیینات جَزِ سینمایی و بریدههای نامتعارفِ فیلمهای ژاپنی پیوند میدهد تا آلبوم را در تمام طول مسیر غیرقابل پیشبینی نگه دارد. گیبز، مثل همیشه، میدرخشد: زمخت، تیز و از نظر فنی بیزحمت؛ با لبهای تلخ-بامزه، قصههای سکس، مواد و بقا را میبافد. او در «Gas Station Sushi» نعره میزند: «Ever since they showed my ultrasound, bitch, I’ve been Hell-bound». لحظات مشترک، بهویژه اندرسون .پاک در «Ensalada» و JID در «Gold Feet» کاملاً با اعتمادبهنفسِ ریلکس پروژه جور درمیآیند. همانطور که از رامنِ روی جلدش انتظار دارید، «Alfredo 2» داغِ بخاردار میآید، بهخوبی ادویهخورده و دقیق مینشیند. TF
۱۵) Erika de Casier – Lifetime
مینیمالیسم امسال هرگز بهتر از «Lifetime»ِ اریکا د کاسیر به گوش نرسیده است. تنها یک سال پس از «Still»، این خواننده-ترانهسرای دانمارکیِ زادهِ پرتغال، چنگش را بر آر اند بیِ وای۲کی کمی شل میکند تا آغوش بازتری برای صداهای تریپهاپِ دهه ۹۰ داشته باشد. البته تمرینی کهنه در نوستالژی نیست؛ سخن از ارائه مجموعهای مینیمال و صمیمی از ترانههاست که شما را به حالت رؤیایی فرو میبرد. و در حالی که شناور میشوید و با روایتهای او از اضطرابهای قرارهای عاشقانهِ مدرن پیوند میخورید (بهخصوص در «The Chase»؛ او میخواند: «Hit midnight / Not even a text to hold me warm»)، خودتان را تسلیم حسبرانگیزی میکنید که د کاسیر خلق میکند؛ چراکه فضای اغواگرانهای که «Lifetime» را فراگرفته اعتیادآور است. هیچ جا این حس قویتر از «You Got It!» پرشهوت و «Moan» نیست؛ مرثیهای شبانه دربارهِ سر کردن با دلِ سنگین با «تمامقد زندگی کردن». پس آماده شوید تا مسحور آلبومی شوید که ثابت میکند گاهی کمتر، قطعاً بیشتر است. DM
۱۴) The Last Dinner Party – From The Pyre
اگر آلبوم نخستشان در ۲۰۲۴، «Prelude to Ecstasy»، شما را طرفدار نکرد، The Last Dinner Party مطمئن میکنند که پردهِ دوم همه را پای محرابشان به ستایش وا میدارد. عنوان آلبوم دومشان به نمادی از ویرانی و زایش دوباره اشاره دارد و هرچند «Pyre» وعدهِ تغییرِ رادیکال در صدا برای این پنجنفر بریتانیایی نمیدهد، تأیید میکند که تعمید آتشینشان یک لحظهِ گذرا نبود. به همان اندازه تئاتری، اما از لحاظ صوتی غنیتر از اثر قبلی، گروه پاپ-راکِ باروک خود را صیقل داده و هنرِ اوجگیریهای پرشکوه را دقیقتر کرده است. «This Is The Killer Speaking» ــ مرثیه قتلی درباره نادیدهگرفتهشدن ــ و «The Scythe» با کُرِ سرخوشانهاش شاید برجستهترینها باشند، اما در «From The Pyre» هیچ اضافهبارِ بیفایدهای نیست. ده قطعه درباره عشق، فقدان و نوشیدن خاکسترِ آتش عظیم، انرژیزا و بهشکلی چشمگیر سینماییاند؛ نشانهای روشن از اینکه The Last Dinner Party ماندنیاند. DM
۱۳) Cate Le Bon – Michelangelo Dying
سیلویا پلات مینویسد: «شاید روزی سینهخیز به خانه برگردم، درهمشکسته، شکستخورده. اما نه تا وقتی بتوانم از دلِ شکستعشقم داستان بسازم و از اندوه، زیبایی.» نمیدانیم کیت ل بون خوانندهِ پر و پا قرصِ پلات هست یا نه، اما کلام نویسنده دربارهِ آلبوم هفتمِ ل بون که در پیِ دلشکستگی ساخته شده، بهجا است. در «Michelangelo Dying»، این موزیسینِ ولزی از اندوه، زیبایی میسازد و با سبکهای پاپِ آوانگاردش، دست به آزمونی میزند که زخمهای خام را میخراشد. یا «قطععضوی که واقعاً نمیخواهی، اما میدانی نجاتت میدهد»؛ تعبیری که او به گاردین گفت ــ تصویری که در «Pieces Of My Heart» هم سر برمیآورد، آنجا که ل بون میخواند: «This is how you break a leg / You let the shadow lead the shape». میتوانست یک آلبوم جداییِ معمولی و پر از نالیدن باشد، اما ل بون کلیشهها را کنار میگذارد و شنونده را به این دریافت میرساند که عشق با مرگ جایی نمیرود؛ با تو میماند، زخمی میگذارد، و امیدواریم آشوب احساسی به کاتارسیسی ختم شود که به زیباییِ «About Time» و «Heaven Is No Feeling» باشد. و شاید، با گذر زمان، پیامدِ آن همه درد به شگفتیِ «Michelangelo Dying» دلگرمکننده شود. DM
۱۲) FKA twigs – EUSEXUA
«EUSEXUA»، سومین آلبوم FKA twigs، نشاندهندهِ تغییری مهم برای این خواننده-ترانهسرای بریتانیایی است؛ سفری سرگیجهآور، شهوانی و سرمستکننده از کفِ رقصها و اتاقخوابها تا رؤیاپردازیها. او در ۱۱ قطعه، آزمونگریِ الکترونیک، حساسیتهای پاپ، بافتهای متاثر از Aphex Twin و ریتمهای آمادهِ کلاب را بهگونهای استادانه میآمیزد تا آلبومی بسازد که صمیمیت، میلِ بیپرده و زنانگی را جشن میگیرد. برجستههایی مثل «Perfect Stranger» و «Girl Feels Good» سرخوش و بازیگوشاند، در حالی که «Keep It, Hold It» و قطعهِ پایانی «Wanderlust» لحظههای تأملِ آرام هدیه میدهند و ثابت میکنند توئیگز در دو سوی طیفِ صدا و احساس کامیاب است. بخشی سفرِ درونی، بخشی ریوهِ سرمست؛ «EUSEXUA» بیتردید از بلندپروازانهترین و هیجانانگیزترین انتشارهای سال است. TF
۱۱) Lausse The Cat - The Mocking Stars
هفت سال پس از «The Girl, the Cat & the Tree» ــ آلبوم نخستِ بهغایت خلاقانهاش ــ این رپر و تهیهکنندهِ فرانسوی-بریتانیاییِ بینامونشان با «The Mocking Stars» بازگشتی دیرمنتظر، اما غیرمنتظره دارد. لاسه از همانجا ادامه میدهد و پیروان صبور و آیینیاش را دوباره به جهان قهرمانِ گربهسانِ وجودیاش دعوت میکند؛ گربهای که در جهانی سوررئال و در حال فروپاشی، به دنبال معنا پرسه میزند. آنجا که آلبوم نخستش شبیهِ افسانهِ بلوغِ خیالانگیز احساس میشد، این اثر گربه را به اُدیسهای سایکدلیک و کیهانی پرتاب میکند؛ از میان ستارهها، ماهها و خورشیدها سُرخوردن، با کلاهدوزهای دیوانه در مهمانیهای چایِ آشفته رقصیدن، و در چشماندازهای رؤیاییِ الهامگرفته از «آلیس در سرزمین عجایب» غلتیدن؛ و بعد آرامآرام به زمین بازگشتن. سازبندیهای جَزآلود، ریتمهای بوسانووا، سازهای بادی زندهِ درخشان و درامهای هیپهاپِ بریتانیا زیر لحنِ آرامِ او میچرخند و همزمان بازیگوشیِ تئاتری و مالیخولیا فراهم میکنند؛ وقتی با افسردگی، بیگانگی، گریز از واقعیت و عاشقانههای زودگذر روبهرو میشود. بیشک از خیالورزانهترین و از نظر مفهومی جذابترین پروژههای سال است. TF
۱۰) Little Simz – Lotus
در «Lotus»، ششمین آلبومش، لیتل سیمز آشوب حقوقی و پیامدهای شخصی را به سوختِ خلاقیت تبدیل میکند. پس از قطع همکاریِ تلخ با شریک دیرینه و دوست دوران کودکیاش، اینفلو ــ که او را بابت یک وامِ پرداختنشده مورد شکایت قرار داده ــ با تهیهکننده مایلز کلینتن جیمز همراه میشود تا آلبومی بسازد که بیدردسر میان حالوهواها و ژانرها سر میخورد. «Thief»ِ آغازین با نیشِ زهرآلود مستقیم اینفلو را نشانه میرود؛ «Lion» با رَوی افروفانکِ پرابهت؛ و «Only» با بوسانووای خنک. حضور مهمانانی چون سامفا، رِچ ۳۲، یوسف دِیز و مایکل کیوانوکا صدا را غنی میکند بیآنکه حواس را پرت کند. در تمام طول مسیر، سیمز کاملاً مسلط میماند و با بارهای کوبنده و فلوهای فرماندهانه داستانِ پایداری، خیانت و توانمندسازیِ شخصی را روایت میکند. بیانیهای است؛ مهارشده، درنده و یادآورِ اینکه سیمز در سطحی کاملاً متفاوت از اغلب رقبا کار میکند. TF
۹) Pulp – More
همه برای تجدید دیدار اویسیس امسال سر از پا نمیشناختند، اما بازگشت واقعیِ دهه ۹۰ به لطفِ چهرههای اکراهدارِ بریتپاپ رقم خورد. «More» درست به موقع برای سیامین سالگردِ آلبومِ شاخصشان در ۱۹۹۵، «Different Class»، منتشر شد؛ پالپ پس از ۲۴ سال غیبت برگشت... و انتظار ارزشش را داشت. هرچند «More» چرخ را از نو اختراع نمیکند و الزاماً کسانی را که از پیش طرفدار جاویس کاکر و یاران شادیاش نیستند، به جمع نمیافزاید، این آلبومِ شگفتانگیز ارزش ماندگار شدن دارد. با زهیهای پرپُشت و پرداختن به مضامینِ پیری و خودفریبی با هوشمندی و شوخطبعی، پالپ درست همان چیزی را عرضه میکند که از یک آلبوم پالپ میخواهید. از آن هم فراتر میرود و نشان میدهد حتی حالا که همه بزرگ شدهاند، هنوز بیهمتا هستند. امیدواریم برای «More» بعدی لازم نباشد یک ربع قرن دیگر صبر کنیم. DM
۸) Jane Remover – Revengeseekerz
جین ریموور در ۲۲سالگی از پیش بهعنوان تهیهکننده، ترانهنویس، چندسازنواز و رپر با توانایی عجیب در جهشِ ژانری برای خودش نامی دستوپا کرده است. در مواجهه با اثر ۲۰۲۵ او، آلبومهای قبلیاش ــ «Frailty» (۲۰۲۱) و «Census Designated» (۲۰۲۳) ــ انگار کار هنرمندی کاملاً متفاوت بودهاند. در «Revengeseekerz»، ریموور شنونده را با سری بهپیش به ترکیبی زبر از رپ، ایمو، دیجیکور و EDM میاندازد که با صداهای گلیچیِ بازیهای ویدئویی تکهتکه شدهاند ــ همه با هوکهای قدرتمندِ هایپرپاپ. زیاد است و اغلب شبیهِ هرجومرج به نظر میرسد، اما جواب میدهد. آنچه باید گردندردآور باشد، به نواری منسجم، جسور و اعتیادآور برای یک شبِ واقعاً وحشی بیرون بدل میشود. خلاصه؛ میترکاند. حسابی. DM
۷) Bad Bunny – DeBÍ TiRAR MáS FOToS
پس از موفقیتِ «Un Verano Sin Ti»، «DeBÍ TiRAR MáS FOToS» بلندپروازانهترین پروژهِ بد بانی تا امروز است؛ ادای احترامی گسترده و پرطراوت به میراث موسیقاییِ پورتوریکوییاش و دیاسپورای گستردهتر. هرچند هنوز ریشه در رگاتونِ مدرنی دارد که این هنرمند ۳۱ساله را به ستارهای جهانی بدل کرد، آلبوم پا را فراتر میگذارد و سازهای سالسا، ملودیهای بولِرو و لایههای ریتمِ پلِناِ سنتی را با هم میبافد. اوجِ این آمیختگی جایی است مثل «BAILE INoLVIDABLE»؛ قطعهای که با سینثهای مدرنِ براق آغاز میشود و بعد به سالسای زندهِ تمامعیار میجهد. «DtMF»، نقطهِ درخشانِ اواخرِ آلبوم، نیز روحِ اثر را نمایان میکند. واگیردار، جشنگونه و به طرز غیرقابلباوری سرگرمکننده؛ آلبومی است برای بلند پخش کردن. تعجبی ندارد که بد بانی پرمخاطبترین هنرمند سال ۲۰۲۵ شد. TF
۶) Geese - Getting Killed
در «Getting Killed»، گروهِ عجیبوغریبِ نیویورکیِ Geese شتابِ آلبوم سولو و زمزمهوارِ کامرون وینتر، «Heavy Metal»، را برمیدارد و آن را به جسورانهترین آزمایششان تا امروز بدل میکند. آلبوم از انفجارِ آغازینِ «Trinidad» تاب میخورد تا جَمهای گروو-محورِ پر از ضربههای بادی، کُرهای لوپشونده و ریفهای دندانهدار؛ همه با زمزمههای رمزی وینتر و پنچلاینهای سوررئال نخکشی شدهاند. گروه همزمان آزادتر و دقیقتر از همیشه صدا میدهد؛ قطعاتی میسازند که بیشتر شبیهِ اوجهای ممتدند تا ساختارهای سنتی. آشفته، باهوش، بیپروا عجیب و به شکلی غریب تکاندهنده؛ «Getting Killed» موقعیت Geese را بهعنوان یکی از معدود گروههای راک که هنوز خودشان ــ و شنوندگانشان ــ را به جایی واقعاً تازه میرانند، تثبیت میکند. TF
۵) Wednesday – Bleeds
پس از «Rat Saw God» ــ یکی از آلبومهای محبوب ما در ۲۰۲۳ ــ گروهِ نورث کارولاینای Wednesday امسال با کلاژی چرکِ ایندی راک درباره عشق، تصمیمهای احمقانهِ نوجوانی و تماشای The Human Centipede بعد از کنسرت Phish برگشت. و بهترین چیزی است که تا امروز منتشر کردهاند. مثل «Rat Saw God»، گروه ترکیبی پویا از هوکهای کانتری و گرَنجِ پر سروصدا ــ مستقیم از دهه ۹۰ ــ ارائه میکند. و همچون اثرِ قبلی، این زبانِ ترانه و روایتِ تراژیکومیک است که پروژه را اوج میدهد. کارلی هارتزمن در قطعهِ آغازین «Reality TV Argument Bleeds» میتازد: «broke dick sincerity»؛ او در سینگل لید «Elderberry Wine» به این نتیجه میرسد: «even the best champagne still tastes like elderberry wine»؛ و در قطعهِ پایانی «Gary’s II» میپرسد: «your teeth stayed so nice / when the only thing you drink is Pepsi». تصاویر برانگیزانندهِ هارتزمن زیسته به نظر میرسند و شما را دوباره و دوباره برمیگردانند. DM
۴) Viagra Boys – Viagr Aboys
از نخستین آلبومشان در ۲۰۱۸ به این سو، پستپانکرهای سوئدی Viagra Boys خود را بهعنوان روایتگرانِ ابسوردِ دلزدگیِ قرن بیستویکمی که همه به آن نیاز داریم تثبیت کردهاند. با کانالیزه کردن The Stooges، Dead Kennedys و DEVO، پستپانکرها بهخوبی «enshittification» جامعه ــ از مردانگیِ سمی و خطابههای راست افراطی تا نظریههای توطئهِ برآمده از شبکههای اجتماعی ــ را دست انداختهاند. برای آلبوم چهارمشان، «Viagr Aboys»، از مسیرِ طنزِ تثبیتشدهشان خارج نمیشوند، اما از دوزخهای اجتماعی-سیاسی فاصله میگیرند تا بیشتر بر حماقتهای روزمره تمرکز کنند. از اشاره به متیو پری («Man Made of Meat») و ترسهای سلامتی («Pyramid of Health») تا کروتانهایی که زیر فوتون پیدا میشوند («Uno II») و هنرِ از دسترفتهِ گفتنِ حقایقِ تاریخِ ضدحال در مهمانیها («You N33d Me»)، ترانههای «Viagr Aboys» سوررئال، خندهدارِ بلندبالا و گاه بهشکلی غافلگیرکننده تکاندهندهاند ــ بهویژه در رمانتیسمِ فروتنانهِ قطعهِ پایانی «River King». از نظر صدا شاید صیقلخوردهتر از تلاشهای قبلیشان باشد، اما انرژیِ خام دستنخورده مانده است. افزون بر این، سباستین مورفی و گروهِ درهموبرهمش با این آلبوم به دستاوردی واقعاً خاص رسیدهاند: چکیدهای قوی از همه چیزهایی که شنیدنش را چنین شادیِ دیوانهواری میکند، دم کردهاند و مستقیم به رگِ اصلیتان تزریقش میکنند. ممنون از این ضربه، آقایان. DM
۳) Annahstasia – Tether
این اثر در انتخاب شماره ۳ ما در نیمهِ ۲۰۲۵ بود و همانجا مانده است؛ نشان میدهد «Tether»ِ آنستازیا بیتردید بهترین آلبوم نخستِ سال است. البته رسیدنش آسان نبود؛ این خواننده-ترانهسرای آمریکایی برای انتشار «Tether» سخت جنگید. مدیرانِ شرکتها مشتاق بودند او را از فولک-سولِ صمیمی که میخواست بسازد منحرف کنند و به مسیرهای جریان اصلی و تجاریتر ببرند. چه اشتباه بزرگی کردند که به او شک داشتند و نگهش داشتند؛ نخستین آلبوم دیرهنگامش مجموعهای فوراً مسحورکننده از ترانههای بهغایت زیباست؛ حملشده با سازبندیِ ظریف و ویبراتوی گرمِ ماهونوارِ او ــ جایی میان تریسی چپمن و نینا سیمون. او در قطعهِ پایانی «Believer» میخواند: «Can you be a believer / In all my possible possibility?». پاسخ ما یک «بله» قاطع است. DM
۲) Kelela – In The Blue Light
«In the Blue Light» نشان میدهد کلهلا از جهان آر اند بیِ آیندهگرایش فاصله میگیرد و به مهِ شمعگونِ باشگاه جَزِ نامدارِ Blue Note در نیویورک قدم میگذارد؛ جایی که او تمام کارنامهاش را با گرمایی بلوزی از نو تصور میکند. این مجموعه، بازآفرینیهای خودش را با ادای احترام به جونی میچل و بتی کارتر میآمیزد؛ همه با همهمهِ جمعیت، شوخیهای روی صحنه و حکایتهای لطیف نخکشی شدهاند تا شنونده را دقیقاً به همان اتاق بکشانند. پالتِ لاغر ــ هارپ، کیبورد، درام و بِیسِ مخملی ــ اجازه میدهد صدای آسمانیاش مرکزِ توجه باشد و سایهروشنهای احساسی تازهای را در قطعاتی مثل «Waitin’»، «Take Me Apart» و بازآفرینیِ نفسگیرِ «Better» آشکار کند. همهچیز در خدمتِ فضایی است آنقدر صمیمی که حس کنید سر میزِ او نشستهاید. آلبومی است که کاملاً سزاوار جایگاهی در میان بهترینهای سال است. TF
۱) Rosalia – LUX
اگر چیزی هست که نمیتوان رُسالیا را به آن متهم کرد، درجا زدن است. نخستین آلبومش در ۲۰۱۷، «Los Ángeles»، بیمحابا فلامنکو را به قرن بیستویکم معرفی کرد؛ «El Mal Querer»ِ ۲۰۱۸ صداهای اندلس را با پاپ و هیپهاپ ترکیب کرد؛ و «Motomami» در ۲۰۲۲ آمیزهای سکسی و مرزگشا از رگاتون، گیتارهای فولک و بیتهای رقص بود. برای آلبوم چهارمش، این هنرمند ۳۳سالهِ اسپانیایی جسورانهترین چرخش را تا امروز کرده است: گذار به موسیقی کلاسیک.
هرچند این گذار ممکن است ظاهراً ترفندی به نظر برسد، نتیجه نهایی دهانتان را باز میگذارد. با پشتوانهِ ارکستر سمفونیک لندن و همکاریهایی از Björk، Yves Tumor و حتی گای-مانوئل د هومه-کریستو از Daft Punk، آلبوم اپرایی باروک و آزمونگر است که با زهیهای اوجگیر، بیتهای الکترونیک و سوپرانوِ بلوریِ رُسالیا حرکت میکند.
در چهار موومان سامان یافته، رُسالیا در «LUX» به ۱۳ زبان مختلف آواز میخواند؛ از کاتالانِ زبان مادریاش («Divinize»ِ دلانگیز) و اسپانیایی («La Perla») تا آلمانی («Berghain»)، عربی («La Yugular»)، اوکراینی («De Madruga») و لاتین («Porcelana»). این کار را میکند تا مضامینِ بیمرزِ عشق، سکس، معنویت و زنانگیِ الهی را بهتر بکاود؛ خودش را در داستانهای قدیسان و عارفان زن در سراسر جهان غوطهور میکند و آنها را الهامِ هر ترانه قرار میدهد.
اثر، پیوندی قدسی برقرار میکند؛ لازم نیست همهِ کلمات را بفهمید تا روَنای احساسیشان را درک کنید. ۱۸ قطعه از زبان فراتر میروند و در برزخِ صوتیای میزیند که تصویرسازیهای دینی و کششهای واگنری کنار روایتهایی همنشیناند؛ جایی که خواننده از «مدالِ طلای نامردی» حرف میزند، مردانی را که زنها را مطیع میخواهند به نام میخواند، برای خودش لیوانی سووینیون بلانک سر میکشد، و آنقدر قلبش را میبخشد که یادش میرود زمانی مال خودش بوده است (در قطعهِ شاخص «Relíquia»).
شاید همهاش برای یک نشست زیاد به نظر برسد ــ و هست؛ اما تجربهای شورانگیز است که با هر بار گوش دادن بهتر میشود. و اگر تصمیم بگیرید به این آمیزهِ حماسیِ امر مقدس و امر نامقدس تسلیم شوید، میبینید که به قدرِ آنچه از شما میخواهد، ارج میگذارد.
از نظر بیانیههای هنریِ بلندپروازانه، «LUX» احساس میشود «Vespertine»ِ رُسالیاست ــ که تعریف کوچکی نیست؛ چرا که همچنان شاهکار بیورک است. کم پیش آمده آلبومی به سمفونیِ اثیری او نزدیک شود؛ اثری که نهتنها قراردادهای پاپِ معاصر را میدرد، که با اوجهای ضربتیِ ذاتیِ مصرفِ موسیقیِ توجهبره و الگوریتممحور سرِ ستیز دارد. رُسالیا در همین راستا دستش را رو کرد و به نیویورک تایمز گفت: «هرچه بیشتر در عصر دوپامین هستیم، بیشتر میخواهم خلافش باشم.» «LUX» همان خلاف است؛ تمام توجه شما را میطلبد؛ میطلبد و پاداش میدهد. DM
خب، رسیدیم.
آیا آلبوم محبوب شما در سال را جا انداختهایم؟
شاید در منتخبهای افتخاریِ سال باشد؛ اینها هستند: Nourished By Time - «The Passionate Ones»؛ Swans – «Birthing»؛ Blood Orange – «Essex Honey»؛ Sudan Archives – «The BPM»؛ aya – «Hexed!»؛ Wet Leg – «Moisturizer»؛ Natalia La Fourcade – «Cancionera»؛ CMAT – «Euro-Country»؛ PinkPantheress – «Fancy That»؛ Oklou – «choke enough».
یا شاید در گزارش نیمهسال؛ فهرستِ بهترین آلبومهای ۲۰۲۵... تا اینجای کار.
اگر نه، به ما بگویید؛ میشنویم و امیدواریم جبران کنیم. یا محترمانه پیشنهاد میکنیم که اشتباه میکنید.
با یورونیوز کالچر همراه باشید برای سایر بهترینهای ۲۰۲۵؛ از جمله ردهبندیِ پیشِ روِ بهترین فیلمهای ۲۰۲۵.