مسا دی گلوریا که در سال ۱۸۸۰ نوشته شده تنها موسیقی کلیسایی است که پوچینی ساخته است.
ارکستر سمفونی لندن به تازگی با همراهی گروه همسُرایانِ باربیکن سنتر اثری از جیاکومو پوچینی، آهنگساز و سازنده اپرای معروف اهل ایتالیا را به اجرا درآورد.
هنگام شنیدن نام پوچینی نخستین چیزی که به ذهن می‌آید اپرا است اما اولین کار بزرگ وی قطعه معروف «مسا دی گلوریا» و نوعی موسیقی نیایشی کلیسا بود.
سر آنتونیو پاپانو که رهبری آخرین اجرای این اثر را برعهده داشته درباره آن می‌گوید: «مسا دی گلوریا کار پخته‌ای نیست و جذابیتش به همین دلیل است. گرچه این قطعه حاصل اولین تلاش‌های پوچینی است اما قطعا رد پای او را در خود دارد.»
به تلگرام یورونیوز فارسی بپیوندید
رهبر ارکستر این اجرا معتقد است قطعه «مسا دی گلوریا» درواقع اثری است با روحیه‌ای بین تئاتر و کلیسا و می‌افزاید: «آهنگساز تلاش کرده که نیایشی از آب دربیاید، اما دلش بیشتر با تئاتر است تا با کلیسا.»
پوچینی از خانواده‌ای می‌آمد که همه در کلیسا اُرگ‌نواز و خوانندهٔ کُر بودند اما تماشای اپرای آیدا اثر جوزپه وردی زندگی او را زیر و رو کرد. این اپرا پدیده‌ای کاملا تازه بود که پوچینی زبان موسیقاییِ عجیب آن را بسیار پسندید.
بعد از این تجربه پوچینی تصمیم گرفت پا جای پای استاد و قهرمان خودش وردی بگذارد و فقط اپرا بنویسد. بنابراین مسا دی گلوریا که در سال ۱۸۸۰ نوشته شده تنها موسیقی کلیسایی است که پوچینی ساخته است.
بنجامین برنهایم، آوازخوان تنور که علاقه ویژه‌ای به این اثر دارد می‌گوید: «این قطعه یکی از اولین کارهایی بود که من خواندم. خواننده تنور تازه‌کاری بودم و اولین تجربه تک‌خوانی‌ام با ارکستر و تماشاگر بود. از نظر صوتی بین ۱۵ سال پیش و حالا یک دنیا فاصله می‌بینم.»
وی می‌افزاید: «شادی زیادی در این قطعه هست و ما واقعا آن را با شور و شوق اجرا می‌کنیم. به هرحال این اثر آوازی نیایشی درباره شکوه و جلال است و نه یک مرثیه. واقعا قطعه‌ای است نورانی.»
این آهنگ با نوعی لبخند موسیقایی تمام می‌شود. در حالی که تماشاگران انتظار دارند اتفاقی بیافتد پایان از راه می‌رسد، پایانی که سیال، نرم و جذاب است.
**بیشتر بخوانید: **