در این گزارش ویدئویی، مجموعه‌ای از مهم‌ترین مطالب منتشرشده در رسانه‌ها و اندیشکده‌های بین‌المللی طی ۲۴ ساعت منتهی به نیمروز سه‌شنبه ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۵ (۱ مهر ۱۴۰۴) گردآوری شده است. نسخه کامل‌تر این مرور را می‌توانید در متن تفصیلی زیر دنبال کنید.
رویترز: آمریکا خطاب به مقامات ایرانی در سازمان ملل: خبری از خریدهای لوکس در نیویورک نیست
آگهی
خبرگزاری بریتانیایی رویترز نوشت: «ایالات متحده محدودیت‌های تازه‌ای را برای هیات ایرانی حاضر در مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک وضع کرد. طبق این مقررات، اعضای هیات ایرانی اجازه رفت‌وآمد آزاد در نیویورک را ندارند و دسترسی آن‌ها به فروشگاه‌های عمده‌فروشی و کالاهای لوکس ممنوع شده است.
تامی پیگوت، معاون سخنگوی وزارت خارجه آمریکا، گفت هدف از اتخاذ این تصمیم "افزایش فشار حداکثری" بر حکومت ایران است. او مقامات جمهوری اسلامی را متهم کرد که در خارج به دنبال خریدهای تجملی هستند، در حالی که مردم ایران با فقر، زیرساخت‌های فرسوده و کمبود آب و برق دست و پنجه نرم می‌کنند.
آقای پیگوت اعلام کرد که به دستور مارکو روبیو، وزیر خارجه آمریکا، اعضای هیات ایرانی فقط اجازه تردد بین هتل و ساختمان سازمان ملل را دارند.
او تاکید کرد که امنیت آمریکایی‌ها اولویت اصلی ماست. ما اجازه نمی‌دهیم رژیم ایران از فرصت مجمع عمومی سازمان ملل برای پیشبرد دستورکار تروریستی خود یا لذت بردن از امتیازاتی که از مردم خودش دریغ کرده، استفاده کند. این اقدامات پیام روشنی دارد: ایالات متحده در کنار مردم ایران برای پاسخگو کردن حکومت و فراهم کردن آینده‌ای بهتر ایستاده است.»
یونایتد۲۴ مدیا: روسیه و ایران در حال جذب مزدور از خاورمیانه و افغانستان برای جنگ در اوکراین هستند
رسانه اوکراینی «یونایتد۲۴ مدیا» با انتشار گزارشی نوشت: «به گزارش "اوکراینسکا پراودا" با استناد به منابع امنیتی، روسیه با همکاری ایران به‌طور فعال در حال جذب مزدوران از خاورمیانه و افغانستان برای اعزام به جبهه‌های جنگ علیه اوکراین است.
بر اساس این گزارش، اتباع عراق، سوریه، افغانستان، لیبی، یمن و برخی کشورهای دیگر منطقه در حال پیوستن به نیروهای روسی هستند. همچنین تایید شده که مسکو و تهران در تلاشند شماری از جنگجویان پیشین داعش را نیز جذب کنند؛ مساله‌ای که نگرانی‌های جدی کارشناسان امنیتی را برانگیخته است.
کمبود نیروی انسانی در ارتش روسیه دلیل اصلی این کارزار جذب نیرو عنوان شده است. به مزدوران وعده پاداش مالی و حتی دریافت تابعیت روسیه در ازای خدمت داده می‌شود.
انتقال این نیروها عمدتا از مسیرهای غیرقانونی مهاجرت و قاچاق انجام می‌شود. چهار کریدور اصلی شناسایی شده است:
نخست از خاورمیانه، از طریق ایران، ارمنستان و گرجستان به خاک روسیه؛
دوم از خاورمیانه، از مسیر ایران و سپس جمهوری آذربایجان؛
سوم از خاورمیانه، با گذر از ایران و اتصال به آسیای مرکزی؛
چهارم از افغانستان، که از آسیای مرکزی عبور کرده و به روسیه می‌رسد
مقام‌های مرزی در ارمنستان، جمهوری آذربایجان و شماری از کشورهای آسیای مرکزی طی روزهای اخیر گروه‌هایی از مهاجران غیرقانونی را که قصد ورود به روسیه داشتند، بازداشت کرده‌اند. بررسی مکاتبات این افراد نشان می‌دهد که آنان با عوامل روسی در ارتباط بوده و وعده دریافت پول و مزایا گرفته‌اند.
در یک مورد، یک شهروند عراقی متولد ۲۰۰۶ هنگام تلاش برای عبور غیرقانونی دستگیر شد. اسناد کشف‌شده از او نشان می‌داد که قراردادی با وزارت دفاع روسیه برای پیوستن به گروه مسلحی به نام «بغداد» امضا کرده است. طبق قرارداد، قرار بود ماهانه بین سه تا هشت هزار دلار دریافت کند و پس از شش ماه خدمت، تابعیت روسیه بگیرد.»
دیپلمات: آیا روابط طالبان و ایران در مسیر مثبتی قرار دارد؟
رسانه آمریکایی دیپلمات گزارشی در مورد روابط ایران و طالبان منتشر کرد که چکیده آن را می‌خوانید: «سفر اخیر هیاتی بلندپایه از ایران به افغانستان نشانه‌ای از تقویت روابط میان طالبان و ایران تلقی می‌شود.
هیاتی اقتصادی به سرپرستی سید محمد آتابک، وزیر صنعت، معدن و تجارت ایران، همراه با نمایندگانی از مجلس و بخش خصوصی، از ۱۵ تا ۱۷ سپتامبر به افغانستان سفر کرد. هدف این سفر سه‌روزه، گفت‌وگو با مقامات طالبان برای افزایش تجارت و سرمایه‌گذاری مشترک بود.
با این حال، مساله آب رود هلمند همچنان یکی از اصلی‌ترین موارد اختلاف است. درگیری مرزی در مه ۲۰۲۳ به کشته‌شدن دو مرزبان ایرانی و یک نیروی طالبان انجامید. طالبان می‌گویند به دلیل خشکسالی توانایی عمل به تعهدات آبی ایران را ندارند.
همچنین بحران مهاجران افغان در ایران بر روابط سایه انداخته است. طبق گزارش کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل، حدود ۳ میلیون افغان در ایران زندگی می‌کنند که بخشی از آن‌ها فاقد مدارک قانونی‌اند. ایران در سال جاری موج گسترده‌ای از اخراج مهاجران را آغاز کرده است که فشار بیشتری بر افغانستانِ تحت حاکمیت طالبان وارد می‌کند.
با وجود این چالش‌ها، سفر اخیر هیات ایرانی نشانه‌ای از تلاش دو طرف برای نزدیک‌تر شدن است. ایران و طالبان هر دو با تحریم‌های بین‌المللی مواجه‌اند و نمی‌توانند در وضعیت خصومت باقی بمانند. با این حال، تا زمانی که مسائل اصلی مانند بحران آب و مهاجران حل نشود، روابط دو کشور نمی‌تواند به سطح پایدار و مطمئنی برسد.»
امریکن کانسروتیو: پژواک‌های انقلاب ایران
امریکن کانسروتیو به معرفی کتابی تازه منتشر شده در مورد انقلاب ایران پرداخت که بخش‌هایی از آن را می‌خوانید: «کتاب تازه اسکات اندرسون با عنوان "پادشاه پادشاهان: انقلاب ایران، روایتی از غرور، توهم و محاسبه‌ای فاجعه‌بار" درست در زمانی منتشر شده که دستگاه سیاست خارجی آمریکا همچنان با پیامدهای دهه‌ها مداخله‌گری پرخطا در خاورمیانه دست‌وپنجه نرم می‌کند.
اندرسون در این اثر، انقلاب ۱۹۷۹ ایران را یکی از مهم‌ترین خطاهای راهبردی اواخر قرن بیستم و نمونه‌ای آشکار از شکست اطلاعاتی و دیپلماتیک آمریکا دانسته است.
تز اصلی اندرسون این است که انقلاب ایران الگویی برای جنبش‌های دینی-پوپولیستی شد که بعدتر در نقاط دیگر جهان سربرآوردند. او انقلاب ایران را هم‌سنگ انقلاب‌های فرانسه و روسیه در ابعاد جهانی می‌بیند؛ قیاسی که شاید اغراق‌آمیز جلوه کند، اما شواهدی که ارائه می‌کند، به‌ویژه در تأثیرگذاری این انقلاب بر اسلام سیاسی و شورش‌های پوپولیستی علیه نخبگان سکولار، به‌روشنی قانع‌کننده است.
او همچنین به نقش مستقیم آمریکا در سقوط سریع رژیم پهلوی می‌پردازد؛ رژیمی که با میلیاردها دلار کمک نظامی و بزرگ‌ترین پایگاه سیا در خارج از کشور تقویت می‌شد، اما در نهایت به دلیل بی‌اعتنایی واشنگتن به واقعیت‌های اجتماعی ایران فروپاشید.
اندرسون دیپلمات‌ها و ماموران اطلاعاتی آمریکا را در "حبابی خودساخته" تصویر می‌کند؛ فضایی که برای ناظران امروز در عراق، افغانستان یا لیبی به‌خوبی آشناست.
قدرت کتاب در این است که تصویری متوازن از همه بازیگران ارائه می‌دهد: نه شاه را اهریمن می‌سازد و نه خمینی را اسطوره. شاه در روایت او خودکامه‌ای مدرنیست اما جداافتاده از جامعه است، و خمینی رهبری انقلابی که توانست خشم عمومی را به تغییر سیاسی بدل کند. آمریکایی‌ها نیز نه قهرمان‌اند و نه خائن، بلکه کارشناسانی هستند اسیر ساختارهای نهادی و تعهدات سیاستی خود.
اندرسون در این کتاب نشان می‌دهد که انقلاب ایران نه‌فقط نقطه پایانی بر "قرن آمریکایی" در خاورمیانه بود، بلکه هنوز هم آینده سیاست جهانی را تحت تاثیر خود دارد.»