پژوهشی تازه نشان داده است که برخی جوامع باستانی در چین و آسیای جنوب‌شرقی اجساد مردگان خود را با دود خشک می‌کرده‌اند، روشی که عملا به مومیایی شدن آنها منجر می‌شده و هزاران سال پیش‌تر از نمونه‌های شناخته‌شده در مصر باستان صورت گرفته است.
آگهی
در حالی‌که مومیایی‌های باندپیچی‌شده مصر باستان به حدود ۴۵۰۰ سال پیش بازمی‌گردند، قدیمی‌ترین نمونه‌های شناخته‌شده مومیایی‌سازی تاکنون از جوامع باستانی شیلی به دست آمده‌اند. جایی که هوای خشک ساحل آتاکاما باعث خشک‌شدن طبیعی اجساد می‌شده است.
با این وجود اجسادی که پژوهشگران به تازگی در چین و آسیای جنوب‌شرقی کشف کرده‌اند، عمدتا از مناطق مرطوب می‌آیند.
دانشمندان ابتدا از وضعیت پیچ‌خورده اسکلت‌ها در گورستان‌های چین، ویتنام، فیلیپین، لائوس، تایلند، مالزی و اندونزی شگفت‌زده شدند.
بقایا در بخش‌هایی نشانه‌هایی از سوختگی داشتند، اما الگوی آنها با سوزاندن و خاکسترکردن (سوزاندن کامل) سازگار نبود.
آنها می‌گویند این دفن‌های غیرعادی احتمالا ناشی از نبودن بافت نرم بر روی اجساد است؛ امری که با مومیایی‌سازی از طریق خشک‌کردن با دود ایجاد می‌شود. این روش هنوز هم در بخش‌هایی از پاپوا در اندونزی دیده می‌شود.
پژوهشگران برای آزمون این فرضیه، ترکیب شیمیایی نمونه‌های استخوان را با نمونه‌های کنترل‌شده از گورهای باستانی ژاپن مقایسه کردند و شواهدی از قرارگرفتن در معرض گرمای عمدتا کم‌درجه یافتند.
کامل‌بودن اسکلت‌ها نیز نشان می‌داد که هدف سوزاندن نبوده، بلکه حفظ بدن مد نظر بوده است.
برخی از این نمونه‌ها بیش از ۱۰ هزار سال قدمت دارند و نشان می‌دهند که جوامع باستانی هزاران سال پیش‌تر از آنچه تصور می‌شد شیوه‌هایی از مومیایی‌سازی را به کار می‌برده‌اند.
دکتر هسیاو-چون هونگ، پژوهشگر ارشد دانشگاه ملی استرالیا، در این باره گفت: «این نتایج یک شگفتی بزرگ است. استخوان‌ها بسیار کهن‌اند و کشف این‌که چنین سنتی این‌قدر قدیمی است، واقعا قابل توجه است. این یافته‌ها نشان می‌دهد پیوندی میان آیین‌های مردم باستان و برخی جوامع امروزی وجود دارد.»
دانشمندان افزودند که دود دادن احتمالا «مؤثرترین راه برای حفظ اجساد در اقلیم‌های گرمسیری» بوده، اما این کار قطعا معنای فرهنگی هم داشته است.
در برخی جوامع اندونزی و استرالیا، اجساد را با طناب می‌بستند و برای چندین ماه بالای آتشی پیوسته قرار می‌دادند. این روند به خویشاوندان اجازه می‌داد با متوفی ارتباط حفظ کنند، و گاهی باور داشتند روح می‌تواند روزها آزادانه پرسه بزند و شب‌ها به بدن بازگردد.
دکتر هونگ در این خصوص می‌گوید: «به‌گمانم این بازتاب چیزی عمیقا انسانی است؛ همان آرزوی همیشگی که عزیزان‌مان هرگز ما را ترک نکنند و همیشه کنارمان بمانند.»
به کانال تلگرام یورونیوز فارسی بپیوندید
محققان در مقاله خود آورده‌اند: «این سنت احتمالاً میان جوامع شکارچی-گردآورنده در منطقه‌ای بسیار وسیع، برای هزاران سال رایج بوده است.»
نتایج مطالعات تازه در نشریه علمی «پیشرفت‌های آکادمی ملی علوم» آمریکا منتشر شده است.