ماشین زمان یورونیوز در دوازدهم آوریل شما را به سال‌های دور می‌برد تا با هم ببینیم در آن روزگار چه خبر بوده. این بار به سراغ آرتور میلر و می‌رویم و سری به دادگاه رهبران جنبش بومیان آمریکا می‌زنیم.
مرلین مونرو و آرتور میلر در مهمانی «آوریل در پاریس»
سال: ۱۳۳۶ – ۱۹۵۷
آگهی
مرلین مونرو، بازیگر مشهور هالیوودی به همراه همسرش آرتور میلر، نمایشنامه‌نویس معروف، در مهمانی باشکوه «آوریل در پاریس» در هتل والدورف آستوریا در نیویورک شرکت کردند.
مرلین و میلر در سال ۱۹۵۶ ازدواج کردند؛ رابطه‌ای که توجه زیادی را جلب کرد، چرا که مونرو نماد جذابیت و ستاره سینما بود و میلر چهره‌ای جدی در دنیای روشنفکری.
اما ازدواج این دو نفر به تدریج با مشکلاتی همراه شد و در سال ۱۹۶۱ از یکدیگر جدا شدند.
مرلین مونرو در ۵ اوت ۱۹۶۲ در ۳۶ سالگی درگذشت. علت مرگ او «احتمال خودکشی» بر اثر مصرف بیش از حد داروهای خواب‌آور اعلام شد.
دادگاه رهبران بومیان آمریکا پس از تصرف «ووندد نی»
سال: ۱۳۵۳ – ۱۹۷۴
راسل مینز و دنیس بنکس، از رهبران جنبش بومیان آمریکا (AIM)، در دادگاهی در شهر سنت‌پال، مینه‌سوتا، حاضر شدند. این دو به خاطر نقششان در اشغال تاریخی شهر ووندد نی در داکوتای جنوبی در سال ۱۹۷۳ محاکمه شدند.
آن‌ها با قاطعیت اعلام کردند که در واقع این دولت آمریکاست که باید در برابر ظلم‌ها و بی‌عدالتی‌ها پاسخ‌گو باشد.
این دادگاه بازتابی از سال‌ها مقاومت بومیان در برابر سرکوب و سلب حقوقشان بود.
جنبش بومیان آمریکا (AIM) سال ۱۹۶۸ با هدف دفاع از حقوق اجتماعی، فرهنگی و سیاسی بومیان ایالات متحده در مینیاپولیس شکل گرفت.
یکی از مهم‌ترین اقدامات AIM، اشغال ووندد نی در سال ۱۹۷۳ بود؛ رویدادی نمادین و تاریخی که طی آن اعضای جنبش، به مدت ۷۱ روز شهر کوچکی در داکوتای جنوبی را به نشانه اعتراض به فساد دولت قبیله‌ای و بی‌توجهی دولت فدرال به معاهدات بومیان اشغال کردند.
این رخداد منجر به درگیری‌های مسلحانه، کشته شدن چند نفر و در نهایت محاکمه رهبران جنبش، از جمله راسل مینز و دنیس بنکس، شد.این دادگاه نماد جدال تاریخی بومیان آمریکا با ساختارهای قدرتی بود که قرن‌ها آن‌ها را به حاشیه رانده بودند.
تعطیلات خانوادگی پرنسس دایانا با فرزندانش
سال: ۱۳۶۹ – ۱۹۹۰
پرنسس دایانا در ساحل جزیره نکر، در حال صحبت با پسر هفت‌ساله‌اش ویلیام و در آغوش گرفتن هری پنج‌ساله دیده می‌شود.
دایانا، مشهور به «شاهزاده دل‌ها»، به خاطر انسان‌دوستی، سادگی، و ارتباط عمیقش با مردم و به‌ویژه فرزندانش مورد احترام بود
این سفر خانوادگی بخشی از تلاش دایانا برای حفظ ارتباط مستقیم و فعال با فرزندانش بود، در شرایطی که توجه عمومی و فشار رسانه‌ای به‌طور پیوسته بر زندگی شخصی او سایه انداخته بود.
دایانا، همسر اول چارلز، ولیعهد بریتانیا، از سال ۱۹۸۱ وارد خانواده سلطنتی شد. او به سرعت به چهره‌ای جهانی تبدیل شد و از نفوذ عمومی خود برای مطرح کردن مسائل اجتماعی نظیر بیماران ایدز و مین‌های زمینی استفاده کرد.
با این حال، زندگی زناشویی او با چارلز پرتنش و همراه با بحران‌های شخصی و رسانه‌ای بود که در نهایت منجر به جدایی رسمی آن‌ها در سال ۱۹۹۶ شد.
مرگ او در سال ۱۹۹۷ در سانحه رانندگی در پاریس، بازتاب گسترده‌ای در سطح بین‌المللی داشت و به یکی از تأثیرگذارترین وقایع اجتماعی و سیاسی دهه ۹۰ میلادی در بریتانیا تبدیل شد.
دیدار تونی بلر با بیل کلینتون در کاخ سفید
سال: ۱۳۷۵ – ۱۹۹۶
بیل کلینتون، رئیس‌جمهوری وقت ایالات متحده، در دفتر بیضی کاخ سفید میزبان تونی بلر، رهبر حزب کارگر بریتانیا بود. این دیدار در زمان نزدیکی سیاسی فزاینده میان بریتانیا و آمریکا صورت گرفت و به تقویت همکاری‌های دو جانبه در عرصه‌های مختلف سیاسی و اقتصادی انجامید.
سخنرانی پرتنش هوگو چاوز پیش از خداحافظی با قدرت
سال: ۱۳۸۱ – ۲۰۰۲
هوگو چاوز، رئیس‌جمهوری ونزوئلا در جریان یک سخنرانی تلویزیونی در برابر کاخ ریاست جمهوری میرافلورس در کاراکاس، رهبران اعتصاب سراسری و مخالفانش را به تلاش برای کودتا متهم کرد.
تنها سه روز بعد، در تاریخ ۱۲ آوریل ۲۰۰۲، در پی درگیری‌های خونین خیابانی میان نیروهای گارد ملی و طرفداران دولت با ۱۵۰ هزار معترض، ارتش او را وادار به استعفا کرد.
البته این پایان ماجرا نبود، او تنها ۴۸ ساعت بعد، با حمایت هواداران و بخشی از ارتش، دوباره به قدرت بازگشت.
چاوز با شعار عدالت اجتماعی و بازتوزیع ثروت، در اواخر دهه ۹۰ به قدرت رسید و «انقلاب بولیواری» را پایه‌گذاری کرد. اما با گذر زمان، قدرت را در دستان خود متمرکز کرد، رسانه‌ها و مخالفان را سرکوب کرد و با اصلاح قانون اساسی، راه را برای حکومت طولانی‌مدت هموار ساخت.
او که در ابتدا نماد امید برای طبقات فرودست بود، اما به تدریج به چهره‌ای بحث‌برانگیز و متهم به اقتدارگرایی و خیانت به وعده‌های دموکراتیک بدل شد.
ونزوئلا پس از او با بحران‌های عمیق اقتصادی و سیاسی روبه‌رو شد که میراث سیاست‌های تمرکزگرا و فساد ساختاری دوران حکومت او تلقی می‌شود.