«گارسیا هرمیدا فوندر واله راکل» از ماه سپتامبر به اینسو به عنوان رئیس هیات ارتباط میان پارلمان اروپا و افغانستان مشغول به کار شده است. او در گفت‌وگو با یورونیوز فارسی تاکید کرد که اجازه نخواهد داد افغانستان از رادار کشورهای نیازمند به کمک‌های بشردوستانه حذف شود.
آگهی
خانم گارسیا هرمیدا می‌گوید ۹۰ درصد مردم افغانستان زیر خط فقر هستند و ۲۲ میلیون نفر هم زندگی‌شان به طور مستقیم به کمک‌های بشردوستانه مرتبط است.
او تاکید دارد که پارلمان اروپا و دیگر نهادهای اروپایی طالبان را به رسمیت نمی‌شناسند و با این حال پیگیر بهبود وضعیت مردم و به ویژه زنان و دختران این کشور هستند.
خانم گارسیا هرمیدا فوندر واله از دیدار آنلاین اخیر با جمعی از فعالان زن ساکن افغانستان خبر داده است. زنانی که به کمک آنها جمع‌های زیرزمینی آموزش به دختران دانش‌آموز به جریان افتاده است. دخترانی که با روی کار آمدن طالبان دیگر نتوانستند از صنف ششم به بالا تحصیل کنند.
این نماینده پارلمان اروپا همچنین از تدوین قطعنامه‌ای علیه طالبان در این نهاد اروپایی خبر می‌دهد که با هدف حمایت از زنان تحت خشونت تدوین شده و به زودی در صحن عمومی پارلمان اروپا به تصویب خواهد رسید.
شما مدت کوتاهی است که در این سمت مشغول به کار شدید. با این حال ارزیابی‌تان از وضعیت زنان در افغانستان چیست و برای ارتقای وضعیت زندگی آنها چه اقداماتی می توانید انجام دهید؟
برکسی پوشیده نیست که وضعیت زنان و دختران در افغانستان، که در سال‌های پس از ۲۰۰۱ به طور قابل توجهی بهبود یافته بود، صرف‌نظر از درگیری‌ها، بسیار عقبگرد داشته است.
وقتی طالبان قدرت را به دست گرفت، خود را به عنوان طالبانی تازه معرفی کرد، نوعی از حکومت طالبان که قرار بود ملایم‌تر باشد. آنها وعده‌های زیادی به جامعه جهانی دادند، به ویژه در مورد حقوق زنان و دختران، و هیچ‌یک از وعده‌های خود را اجرایی نکردند. اوضاع حتی بدتر هم شد و امروز به وضعیتی رسیدیم که زنان و دختران و عموم شهروندان افغانستان در شرایط بسیار سختی زندگی می‌کنند.
ما نیروهایی در افغانستان داریم. با طالبان هیج ارتباط دیپلماتیکی نداریم. اگر هم بنا باشد روابطی شکل گیرد این موضوع به حیطه اختیارات ما باز نمی‌گردد و در حیطه تصمیم‌گیری کمیسیون و اتحادیه اروپاست.
به هر شکل با برخی نهادهای مدنی نیز در ارتباط هستیم. با این حال بر اساس داده‌های جمع‌آوری شده می‌دانیم که وضعیت زنان در افغانستان هر لحظه رو به وخامت است. همین هفته گذشته طالبان قانون جدیدی تصویب کرد که بر اساس آن زنان از کار و آموزش در بخش بهداشت و پزشکی منع می‌شدند. در کنار این موضوع فقر را هم دارید و هم دسترسی محدودتر به پزشک و پرستار و نیروی درمانی زن. وضعیت افغانستان به مثابه یک گرداب کامل است و هر لحظه بدتر می‌شود.
از سوی دیگر می‌دانیم که طالبان چند ماه پیش قانون جدیدی مصوب و صدای زن را محدود کردند. تصمیم بر این بود که صدای زنان در فضاهای عمومی به گوش کسی نرسد. ببینید که وضعیت به تحصیل محدود نشده، آنها مدام در پسروی‌ها گام به گام جلو می‌آیند و معلوم نیست این عقبگرد تا کجا ادامه یابد.
به هر شکل موقعیت شما، موقعیت دشواری است. از یکسو طالبان را به رسمیت نمی‌شناسید و از دیگر سو، افغانستان بیش از هر زمانی نیازمند کمک‌های بشردوستانه است. این تناقض را چطور حل خواهید کرد؟
پارلمان اتحادیه اروپا در حال بررسی راه‌های خلاقانه برای تعامل، به ویژه با جامعه مدنی افغانستان است تا اطمینان حاصل شود که می‌توانیم منابع مالی اتحادیه اروپا را به مردم برسانیم بی‌آنکه مقامات طالبان در فراهم کردن این کمک‌ها دخالت داشته باشند.
این روابط چطور شکل می‌گیرد، می‌توانید به برخی از آنها اشاره کنید؟
به شکل آنلاین. چندی پیش میزبان گروهی از فعالان زن در افغانستان بودیم. آنها در یک جلسه آنلاین با ما حضور داشتند. آنجا متوجه شدیم برنامه‌های آموزش به دختران در مدارس زیرزمینی در جریان است. اینها برای ما بارقه‌های امیدواری است.
بحث کمک‌های بشردوستانه چطور؟
بخش عمده‌ای از کمک‌هایی که اتحادیه اروپا در حال حاضر ارائه می‌دهد، به نیازهای بشردوستانه اختصاص دارد. در حال حاضر می‌بینیم که ۹۰ درصد مردم افغانستان زیر خط فقر زندگی می‌کنند. زندگی ۲۲ میلیون نفر از مردم این کشور نیز به طور مستقیم به کمک‌های بشردوستانه وابسته است. بنابراین ما از تمام نهادها و ابزارهایی که در افغانستان داریم استفاده خواهیم کرد تا بتوانیم این کمک‌ها را به دست آنهایی برسانیم که نیازمند هستند نه اینکه زمینه فساد ایجاد شود.
برخی نگرانند که اولویت کمک‌ها به اوکراین و دیگر کشورها مانع از رسیدن کمک‌های بشردوستانه اروپا به افغانستان شود. به عنوان رئیس این هیات چه پاسخی به این نگرانی دارید؟
به عنوان رئیس هیات ارتباط میان پارلمان اروپا و افغانستان تمام تلاشم این است که افغانستان از مدار توجه نهادهای بین‌المللی خارج نشود. متاسفانه همانطور که گفتید ما شاهد یک وضعیت ژئوپولیتیکی پیچیده و بحرانی در جهان هستیم. از خاورمیانه گرفته تا سودان و برخی از قسمت‌های آسیا و آفریقا کشورهایی داریم که نیازمند دریافت کمک های بشردوستانه هستند.
به همین خاطر نگرانیم که افغانستان از رادار ناپدید شود و به یک بحران بشردوستانه فراموش‌شده تبدیل شود. این چیزی است که نمی‌توانیم اجازه دهیم اتفاق بیفتد. من اجازه نخواهم داد چنین اتفاقی روی دهد.
پارلمان اروپا در زمینه کمک به بهبود وضعیت زنان و دختران چه ابزاری در اختیار دارد؟
یکی از این ابزارها قطعنامه است. قطعنامه‌ها در واقع ابزار چانه‌زنی برای ما به شمار می‌آیند. پارلمان اروپا در چند سال گذشته هفت قطعنامه در موضوع افغانستان تصویب کرده است. این قطعنامه‌ها بر وضعیت زنان و دختران و شهروندان افغان متمرکز شده است.
در همین زمینه و در دوره ریاست من بر این هیات، قطعنامه جدیدی تدوین شده که به زودی در صحن پارلمان اروپا مطرح خواهد شد. این قطعنامه بر حمایت از قربانیان خشونت‌های جنسی در افغانستان متمرکز است.
این قطعنامه‌ها چه کمکی به مردم افغانستان می‌کند. می‌توانید سازوکار آنها را توضیح دهید؟**
طالبان باید تحت فشار قرار بگیرد و برای تحقق وعده‌هایی که به جامعه بین‌المللی داده گام بردارد. اگر فشاری در کار نباشد آنها به همین مسیر ادامه خواهند داد. تحریم و صدور قطعنامه می‌تواند آنها را منزوی‌تر کند. در انزوا خبری از توسعه نیست.
فقر کنونی در افغانستان کار را برای طالبان سخت می‌کند. بنابراین احتمال دارد که آنها برای دریافت کمک‌های بین‌المللی هم که شده به تغییر آداب و رفتار سیاسی خود بپردازند. و این تغییر رفتار از چه مسیری انجام می‌شود. لطفا در توضیح این وضعیت به نقش پارلمان اروپا هم اشاره کنید.
افغانستان از نظر اقتصادی به کمک‌کنندگان بین‌المللی وابسته است. طالبان خوب این مساله را می‌دانند. کمک‌کنندگان بین‌المللی و اتحادیه اروپا در صف اول آن می‌گویند که توسعه بلند مدت بدون توجه به حقوق بشر و احترام به حقوق زنان و دختران محقق نخواهد شد. موضع اروپا در این زمینه کاملا واضح است. بودجه و کمک‌ها با تصمیم پارلمان اروپا توزیع می‌شود. بنابراین طالبان می‌دانند که صدور قطعنامه از سوی پارلمان و عدم پذیرش خواسته جوامع بین‌المللی برای دسترسی دختران به حق آموزش تبعات اقتصادی برای این کشور به همراه خواهد داشت.
برنامه‌ای برای سفر به افغانستان دارید؟
قطعا می‌دانم که سفر یک مقام اروپایی می‌تواند زنان آن سرزمین را خشنود کند. اما هرگونه سفر به افغانستان از سوی یک مقام اروپایی در شرایطی که ما طالبان را مشروع نمی‌دانیم و هیج رابطه سیاسی با آنها برقرار نیست کار دشواری است. با این حال در این زمینه اطلاع‌رسانی خواهیم کرد.
نگرانی عمده‌تان برای افغانستان چیست؟
بنیادگرایی در فقر رشد می‌کند. فقر دامن‌گستر زمینه‌ای برای رشد و نمو رادیکالیسم است. این بدان معنا نیست که مردم افغانستان مایل به انجام کارهای بد باشند. این ذات فقر است. اروپا و آمریکا هم همین است. هرکجا که فقر باشد، بستری برای بنیادگرایی پیش می‌آید. بنابراین در تلاش خواهیم بود تا در حوزه کمک‌های بشردوستانه همچنان افغانستان را به عنوان یک اولویت مطرح کنیم.