کارشناسان بهداشت میگویند که آبله میمون ویروس جدیدی نیست و مانند ویروس کرونا منتشر نمیشود اما باید آن را جدی گرفت
آگهیشناسایی حدود هزار بیمار مشکوک به آبله میمون در کشورهایی نظیر استرالیا، بلژیک، کانادا، فرانسه، آلمان، ایتالیا، هلند، پرتغال، اسپانیا، سوئد، بریتانیا و آمریکا مقامات بهداشتی و درمانی این کشورها را جهت بررسی علل ظهور مجدد این بیماری و راههای مقابله با آن، به تلاش و تکاپو انداخته است.
از هفتم ماه ژوئن تاکنون، مراکز کنترل و پیشگیری از بیماریها تعداد ۳۵ مورد آبله میمون را در ایالات و شهرهای مختلفی از آمریکا شناسایی و تایید کرده است.
بایدن رئیس جمهور ایالات متحده در در بیست و دوم ماه مه، به این بیماری اشاره کرد و گفت: «گسترش و شیوع این بیماری یک زنگ خطر و علامت هشدار جدی و نگران کننده است.»
این موضوع طبیعی و قابل درک است که پس از دو سال زندگی در سایه بیماری همه گیر کووید نوزده حالا خبر انتشار یک ویروس جدید در سراسر جهان موجی از نگرانی جهانی برپا کند، اما کارشناسان بهداشت می گویند که حتی اگر بیماری آبله میمون گسترش و نفوذ بیشتری پیدا کند بعید است که بتواند سناریویی شبیه به ویروس کرونا ایجاد کند.
دکتر ماریا ون کرخوف ، سرپرست فنی سازمان جهانی بهداشت در مورد کووید-۱۹، در یک پرسش و پاسخ آنلاین زنده در ۲۳ مه ، ابراز داشت که درست است که این بیماری به مثابه کوید ۱۹ نیست ولی باید آبله میمون را جدی گرفت و در کانون بررسی ها و تحقیقات ما باشد.
آبله میمون ویروس جدیدی نیست و مانند ویروس کرونا منتشر نمیشود، ولی برای شناخت بهتر این بیماری ، عوامل موثر در شکل گیری و گسترش آن و همینطور تفاوتش با بیماری کووید ۱۹، نظرمتخصصان را جویا شدیم.
آبله میمون چقدر مسری است؟
احتمال ابتلا به بیماری آبله میمون در تماس بین یک فرد با یک حیوان آلوده به این بیماری، بسیار بالاست. الن کارلین، محققی که در دانشگاه جورج تاون در خصوص بیماریهای مشترک بین انسان و دام مطالعه میکند، معتقد است: «بیماری آبله میمون میتواند از طریق نیش حیوان، وجود یک خراش، ترشحات مایع بدن ، مدفوع و یا مصرف گوشتی که به اندازه کافی پخته نشده است، منتقل شود.»
اگرچه اولین بار در سال ۱۹۵۸ این بیماری در میمون های آزمایشگاهی کشف شد و به همین مناسبت نام ویروس آبله میمون به آن اطلاق شد ولی دانشمندان بر این باورند که جوندگان ناقل اصلی آبله میمون در طبیعت هستند و مناطقی از آفریقای مرکزی و غربی به ویژه در مناطق نزدیک به جنگلهای پرباران استوایی که عمدتا زیستگاه سنجابها و موشهای صحرایی هستند، بهعنوان مکان های بالقوه ناقل این بیماری شناسایی و معرفی شدهاند.
دکتر کارلین میگوید: این ویروس به احتمال زیاد ، برای مدتهای بسیار مدیدی در این جمعیت های حیوانی بروز و بین این حیوانات در گردش بوده است.
اولین انسان مبتلا به آبله میمون در سال ۱۹۷۰ و در جمهوری دموکراتیک کنگو شناسایی شد. از آن زمان تاکنون، این ویروس به طور دورهای باعث شیوع بیماری در مقیاس هایی کوچک شده است، مواردی در حدودی کمتر از چند صد بیمار که عمدتا هم دامنه نفوذ و گسترش این بیماری محدود به ۱۱ کشور آفریقایی می شد.
چرخه انتقال و گسترش بیماری به سایر قارهها به این شکل بوده که ویروس در مواردی معدود و توسط مسافران، خواه مسافران انسان بوده اند و خواه حیوان مبتلا، به سایر کشورها منتقل گردید و سپس ویروس بشکل چرخشی بین حیوانات اهلی و صاحبان آنها و و سایر افراد در گردش و انتقال بوده است.
دکتر ون کرخوف ولی معتقد است :«انتقال ویروس آبله میمون از انسان به انسان بسیار نادر و بعید است. انتقال این بیماری صرفا از طریق تماس فیزیکی و جسمی کاملا نزدیک تماس پوست به پوست، اتفاق می افتد و از این منظر با راهها و شیوه های انتقال کووید کاملاً متفاوت است.»
کارشناسان سازمان بهداشت جهانی ولی فعلا بر این باورند که لمس کردن و دست زدن به فرد بیمار و یا استفاده از اقلام مشترکی همچون رختخواب و لباس آلوده و همینطور قرار گرفتن در معرض قطرات و ترشحات حاصل از عطسه یا سرفه از جمله راههای سرایت بیماری آبله میمون است.