«خیلیها که آدمهای ترسویی بودند دربارهٔ اوضاع کشور حرفی نمیزدند. اینها، چه سیاهپوست و چه سفیدپوست، همدست رژیم بودند و با استعمارگرها مالومنالی بههم زده بودند. حرف آلبوم من درواقع همین مسائل بود.»
این برنامهٔ آشنایی با آنگولا، به معرفی بونگا، آهنگساز بزرگ اهل آنگولا و نماد مبارزه برای آزادی و استقلال آفریقا اختصاص دارد.
خوزه آدلینو بارچلو دو کاروالو ملّقب به بونگا که در آنگولا بهدنیا آمده و بزرگ شده، نخست یک دوندهٔ حرفهای درخشان بود. او در ۲۳ سالگی برای پرورش استعداد ورزشیاش راهی پرتغال شد.بونگا به باشگاه بنفیکا پیوست و رکورد دوی ۴۰۰ متر را شکست.
اما در آن زمان آنگولا هنوز مستعمرهٔ پرتغال بود و بونگا که علناً حامی استقلال کشور و مردم خود بود ناچار شد به هلند برود. خود او در این باره میگوید :«من که عاشق بنفیکا و جایگاهم بودم، با ناراحتی زیادی از باشگاه رفتم، چون عضو یک گروه سیاسی استقلالطلب بودم که باقی اعضایش را در آنگولا بازداشت کرده بودند. وقتی این خبر به من رسید من هم از پرتغال رفتم.»
بونگا که حالا به لیسبون، شهر خودش، برگشته خاطرات جوانیاش را مرور میکند؛ او در هلند بهسراغ موسیقی رفت و تمام وقتش را برای آن گذاشت، تا در سال ۱۹۷۲ آلبوم جنجالبرانگیز خود را با نام «آنگولا ۷۲» منتشر کرد.
به اینستاگرام یورونیوز فارسی بپیوندید
آهنگساز دربارهٔ مضمون این آلبوم میگوید: «خیلیها که آدمهای ترسویی بودند دربارهٔ اوضاع کشور حرفی نمیزدند. اینها، چه سیاهپوست و چه سفیدپوست، همدست رژیم بودند و با استعمارگرها مالومنالی بههم زده بودند. حرف آلبوم من درواقع همین مسائل بود.»
بونگا کمکم در آنگولا، پرتغال و دیگر جاهای دنیا شناخته شد و دولت فرانسه به پاس خدمات هنریاش از او تقدیر کرد. او دربارهٔ سبک موسیقی خود میگوید: «اگر سامبای برزیل را شنیده باشید متوجه میشوید که این موسیقی هم شبیه آن است. هر بار که این موزیک مخصوص آنگولا را مینوازیم مردم از جایشان بلند میشوند، این موسیقیِ شادی، هماهنگی و آرامش است که حس بسیار مثبتی هم دارد.»
بونگا که حالا ۷۸ ساله است و نزدیک به ۴۰ آلبوم را در کارنامه دارد هنوز از کار دست نکشیده و مضمون آهنگ تازهاش کودیا کوئتو (درزبان آنگولا به معنای «خوراک ما») را از آشپزی آنگولا گرفته است.
اِریکا جامس، خواهرزادهٔ این هنرمند دربارهٔ تأثیر او بر دیگر نسلهای آنگولا میگوید: «بونگا همیشه در جمع خانوادههای آنگولایی جا داشت. خود ما با آهنگهای او بزرگ شدیم، گرچه غیرمجاز بود اما همه گوش میدادند، خیلی از بچهها هم آهنگهایش را میشناسند. او خواند و با آوازش خیلی چیزها را دربارهٔ کشور گفت که خیلیها نمیدانستند.»
اما خود بونگا که هنوز مشتاقانه به کار ادامه میدهد میگوید: «من را سفیر موسیقی آنگولا و آفریقا و قهرمان کارهای بشردوستانه لقب دادهاند. اما اینها باعث نمیشود مغرور بشوم بلکه من را وا میدارد به باورهایم یقین داشته باشم و بیشتر کار کنم.»