آگهییک تیم تحقیقاتی در سوئد متشکل از دانشمندان بینالمللی سرانجام توانست به این پرسش پاسخ دهد که چرا اکثر فسیل ماموتهای پیدا شده در سیبری متعلق به ماموتهای نر هستند و چرا ماموتهای نر بیشترین قربانیان تلههای طبیعی بودهاند.
این تیم که به بررسی استخوانها، دندانها و مطالعۀ دادههای ژنومی برای شناسایی جنسیت ۹۸ فسیل ماموت پرداخته بود، دریافت که حدود دو سوم از فسیلها متعلق به ماموتهای نر هستند.
این تیم علت مرگ ماموتهای نر را «رفتار احمقانه» آنها میداند.
در گزارشی که بر این اساس روز پنجشنبه در مجله آمریکایی «زیست شناسی امروز» (Current Biology) منتشر شد، آمده است که در عصر یخبندان ماموتهای نرِ جوان، پس از خارج شدن از حمایت مادرشان، به تنهایی به گشت و گذار میرفتند و به همین دلیل بیشتر خود را در معرض خطر قرار میدادند. مثلا در رودخانه میافتادند، در میان یخها گرفتار میشدند و یا بیمحبا روی یخهای نازک راه میرفتند. این کار باعث میشد که بسیار بیشتر از ماموتهای ماده در تلههای طبیعی همچون شکاف درههای مملو از یخ گیر کنند و درنهایت همانجا جان باخته و در میان یخهای فشرده به فسیل تبدیل شوند.
در مقابل، ماموتهای ماده معمولا بصورت گروهی حرکت میکردند و معمولا این گروهها نیز توسط یک ماموت مسنتر که راه را میشناخت و از خطرها دوری میکرد، هدایت میشدند.
پروفسور لاو دالن، عضو این تیم تحقیقاتی میگوید: «بدون مزیت زندگی در یک گله به رهبری یک ماموت مادۀ باتجربه، ماموتهای نر با خطرات بیشتری مواجه بودند. خطراتی مانند گیر افتادن در تلههای طبیعی مثل شکافهای زمین و یا دریاچهها.»
او میافزاید: «در بسیاری از گونهها، جنس مرد تمایل دارد که کارهای تا حدودی احمقانه انجام دهد که درنهایت باعث مرگ آنها میشود. به نظر میرسد این مساله درباره ماموتها نیز صادق باشد.»
نسل ماموتها، که گیاهخواران عظیم الجثه با بدنی پوشیده از موهای پرپشت و بلند بودند، حدود ۴ هزار سال پیش در پی تغییرات آب و هوایی و شکار گسترده توسط انسانها منقرض شد.