در حالی که ۵۰ سال از تاریخ آزمایش‌های بدون نتیجه ناسا برای تولید موشک‌های اتمی می‌گذرد، اکنون سازمان فضایی آمریکا با عقد قراردادی با شرکت لاکهید مارتین قصد دارد برای فضاپیماهای مریخی خود موتورهای هسته‌ای به کار ببرد.
آگهیناسا و ارتش ایالات متحده روز چهارشنبه ۲۶ ژوئیه (۴ مرداد) در بیانیه‌ای مشترک اعلام کردند که با شرکت پیمانکار صنایع دفاعی لاکهید مارتین برای ساخت یک موشک هسته‌ای جهت استفاده در فضاپیماهای ماموریت‌های مریخ به توافق رسیده‌اند.
سفر به مریخ با موتور موشک‌های فعلی (که برای سوخت خود متکی به هیدروژن، متان یا اکسیژن هستند)، در کوتاه‌‌ترین زمان ۷ تا ۹ ماه طول می‌کشد. دانشمندان ناسا اما می‌گویند با تولید انرژی از شکافتن اتم‌های اورانیوم در قلب راکتور هسته‌ای، این زمان می‌تواند به نصف تقلیل یابد.
موشک‌های هسته‌ای جدید میزان کارایی سوخت را افزایش داده و باعث می‌شوند موتورها به میزان سوخت کمتری نیاز داشته باشند. این به این معنی است که فضاپیماهای آینده می‌توانند محموله‌های بزرگ‌تری نسبت به موشک‌های شیمیایی امروزی حمل کنند.
موتور این موشک‌ها، با نام «دراکو» (DRACO) از یک راکتور هسته‌ای تشکیل شده و هیدروژن مایع را که دمایی معادل منفی ۲۱۵ درجه سانتی‌گراد دارد، به درون هسته راکتور یعنی جایی که اتم‌های اورانیوم از طریق شکافت از هم جدا می‌شوند پمپاژ می‌کند.
این فرآیند، هیدروژن را تا دمای ۲۴۰۰ درجه سانتی‌گراد گرم می‌کند و گاز داغی حاصل می‌شود که با استفاده از یک نازل به پشت فضاپیما جهت تولید نیروی رانش هدایت خواهد شد.
قرار است شرکت زیرمجموعه «بی‌دبلیوایکس تکنولوجیز» (BWX Technologies) در چارچوب قراردادی ۴۹۹ میلیون دلاری این راکتور شکافت هسته‌ای را بسازد.
کرک شیرمن، معاون بخش اکتشافات فضایی ماه در لاکهید مارتین، در این باره گفت: «این سیستم‌های پیشران حرارتی هسته‌ای (NTP) قوی‌تر و کارآمدتر هستند و می‌توانند زمان مورد نیاز برای نقل و انتقال میان ایستگاه‌ها را سرعت بخشند.»
وی اضافه کرد: «مدت زمانی که فضانوردان در اعماق فضا در معرض تشعشعات هستند باید کمتر شود و از این نظر کاهش زمان نقل و انتقال برای مأموریت‌های انسانی به مریخ امری حیاتی است.»
مقامات شرکت لاکهید مارتین گفته‌اند راکتورهسته‌ای این موشک‌ها تا زمانی که فضاپیما به مدار دور از زمین نرسیده است، روشن نخواهند شد. این کار بخشی از اقدامات احتیاطی جهت به حداقل رساندن احتمال وقوع حادثه رادیواکتیو در نزدیکی سیاره زمین است.
در واقع این موشک در ارتفاع بین ۷۰۰ تا ۲۰۰۰ کیلومتری از سطح کره زمین قرار خواهد گرفت، مکانی که به اندازه کافی بالا خواهد بود تا تجزیه عناصر رادیواکتیو موجود در سوخت رآکتور تا ۳۰۰ سال آینده به زمین آسیبی نرساند.
به اینستاگرام یورونیوز فارسی بپیوندید
آقای شیرمن گفته است فناوری جدید می‌تواند برای ماموریت‌های آینده به ماه، مکانی که ناسا درصدد ساخت زیستگاه‌های بلندمدت در آن‌جاست، «گامی انقلابی» به شمار رود.
در حال حاضر پرتاب نسخه اولیه و نمایشی از موشک جدید برای اواخر سال ۲۰۲۵ یا اوایل سال ۲۰۲۶ برنامه‌ریزی شده است.
طراحی پیشرانه هسته‌ای برای انجام سفرهای فضایی ایده جدیدی به شمار نمی‌آید. در دهه ۷۰ میلادی ۲۳ نوع مختلف راکتور برای استفاده در موتور موشک حرارتی هسته‌ای توسط ناسا و آژانس‌های تحقیقاتی دیگر ساخته و آزمایش شد، اما هیچ‌کدام از آنها عملیاتی نشدند. این برنامه سرانجام به دلیل کاهش بودجه و تنش‌های موجود در جنگ سرد کنار گذاشته شد.
محققان می‌گویند نیروی محرکه هسته‌ای جدید می‌تواند در آینده برای جابجایی سریع‌تر ماهواره‌های نظامی در مدار زمین کارایی داشته باشد.