«سرعت جابجایی اجرام فضایی در این شاهراه فضایی چندین دهه بیشتر نیست درحالی‌که جابجایی در چنین مسافت‌هایی در درون منظومهٔ شمسی، معمولاً صدها، هزاران یا میلیون‌ها سال طول می‌کشد.»
آگهیپژوهشگران به‌تازگی شبکه‌ای از مسیرهای فضایی یافته‌اند که به‌وسیلهٔ آنها می‌توان بسیار سریعتر در درون منظومهٔ شمسی سفر کرد.
اخترشناسان می‌گویند می‌توان با استفاده از این مسیرها، فضاپیماهای تحقیقاتی را با سرعت بیشتری به دورترین نقاط منظومهٔ شمسی رساند و به‌ویژه، برای بررسی اجرام فضایی که ممکن است با زمین برخورد کنند، می‌توان از این مسیرها بهره برد.
طبق گزارش آخرین شمارهٔ نشریهٔ «ساینس ادوَنسِز»، پژوهشگران دانشگاه سن‌دیه‌گو در کالیفرنیا، عملکرد ساختاری این مجموعه‌مسیر را بررسی کرده‌‌اند و دریافته‌اند که این شبکه، متشکل از منحنی‌های به‌هم‌پیوسته‌ای است که از محدودهٔ موسوم به «کمربند سیّارک‌ها» در منظومهٔ شمسی آغاز می‌شود و تا نزدیکی مدار اورانوس و آن‌سوتر ادامه پیدا می‌کند.
سرعت جابجایی اجرام فضایی در این «شاهراه فضایی» یا «بزرگراه فضایی» چندین دهه بیشتر نیست حال آنکه جابجایی در چنین مسافت‌هایی در درون منظومهٔ شمسی، معمولاً صدها، هزاران یا میلیون‌ها سال طول می‌کشد.
به توییتر یورونیوز فارسی بپیوندید
چشم‌گیرترین منحنی این مجموعه مسیرها به سّیارهٔ مشتری و جاذبهٔ فوق‌العادهٔ آن مربوط است. سیارکها و ستاره‌های دنباله‌دارِ نزدیک مشتری، از طریق همین مسیرها، در کمتر از ده سال به نپتون، و در کمتر از صد سال، به بیش از ۱۰۰ جرم آسمانی موجود در منظومهٔ شمسی می‌رسند.
اجرام فضایی کوچک پیرامونِ مشتری گاه چنان در این مسیرها شتاب می‌گیرند که با این خود این سیّاره برخورد می‌کنند، یا به خارج از منظومهٔ شمسی پرتاب می‌شوند.
ساختار این مسیرها از راه جمع‌آوری اطلاعات دربارهٔ میلیون‌ها مدار ریزودرشتِ موجود در منظومهٔ شمسی، و محاسبهٔ درهم‌فرورفتگی آنها در خمینه‌های فضایی (فضاهای هندسی بین اجرام فضایی) کشف شده است. پژوهشگران گفته‌اند برای تشخیص دقیق رفتار این مجموعه مسیر و استفاده از آن، مطالعات بیشتر نیاز است.