خانم سوچی دیگر نمیتواند مسئولیت خشونت ها را متوجه یک دولت دیکتاتور کند. او تا قبل از پیروزی در انتخابات همواره علت درگیریها را مشکل رهبری میدانست؛ اما اکنون این وظیفه اوست که به عنوان رهبر میانمار وارد عمل شود.
آگهیدر حالی که از اوت ۲۰۱۷ میلادی تا کنون بیش از نیم میلیون نفر از جمعیت مسلمان روهینگیا از خشونتها در ایالت راخین فرار کرده و پای پیاده خود را به بنگلادش رساندهاند و سازمان ملل هشدار داده که بحران روهینگیا سریعترین بحران رو به رشد در جهان است، دولت میانمار همچنان مردم روهینگیا را مهاجران غیرقانونی بنگلادش میداند و از اعطای حق شهروندی به آنها خودداری می کند.
آن دسته از غیرنظامیان روهینگیا که توانستهاند به کشورهای همسایه فرار کنند، حکایتهایی از خشونت سربازان و بودائیان راخین و آتش زدن روستاها و حمله به زنان و کودکان بیان میکنند با این وجود ارتش میانمار همچنان بر این موضوع تاکید دارد که در حال مبارزه با شبه نظامیان روهینگیا است و به این ترتیب هر نوع خشونت علیه غیرنظامیان را رد میکند.
بیشتر بخوانید: مسلمانان روهینگیای میانمار کیستند؟
در این میان آنگ سان سوچی، برندۀ جایزه صلح نوبل نیز که سالها به دلیل فعالیتهای دموکراتیک مآبانهاش در بازداشت خانگی به سر برده، با اتهاماتی مواجه است. منتقدان میگویند که او هیچگاه درباره خشونتهایی که علیه مردم سروهینگیا اعمال میشود، صحبت نکرده است.
خانم سوچی در سال ۲۰۱۲ میلادی پس از پایان دوران طولانی بازداشت، سرانجام سخنرانی معروف خود برای دریافت جایزه صلح نوبل را ایراد کرد. او در این سخنرانی ابراز خشنودی کرد که کسب این جایزه باعث شده تا «توجه جهان به مبارزاتی که در میانمار در راه دموکراسی و حقوق بشر انجام میشود» جلب شود.
او گفت که اگرچه میانمار کشوری متشکل از اقوام مختلف است اما ایمان دارد که میتواند آیندهاش را بر اساس روح اتحاد شکل دهد.
او افزود: «هدف نهایی ما باید ایجاد جهانی عاری از آوارگان، بیخانمانها و ناامیدان باشد. جهانی که ساکنان آن بتوانند در هر گوشۀ آن از آزادی بهرهمند شوند و توانایی زندگی صلحآمیز را داشته باشند.»
این سخنان بر زبان کسی رانده شد که قهرمان حقوق بشر و نماد مبارزه با یک دیکتاتوری نظامی خشن شناخته میشد.
در همان سالی که خانم سوچی توانست سرانجام جایزه نوبل خود را دریافت کند، در پی اوج گیری خشونتها در میانمار و درگیری شدید میان مسلمانان و بودائیان ایالت راخین، دستکم ۲۰۰ نفر کشته و بیش از ۱۰۰ هزار نفر آواره شدند و به اجبار به اردوگاههای موقت پناهنگان روی آوردند.
خانم سوچی که در آن زمان رهبر مخالفان دولت میانمار محسوب میشد تلاش کرد تا جامعۀ بینالملل را متقاعد کند و قول داد که «بر تعهداتش در موضوع حقوق بشر و ارزشهای دموکراتیک پایبند بماند».
اما منتقدان او را متهم به سکوت کردند و از خانم سوچی خواستند که برای رهبری اخلاقی این بحران انسانی وارد عمل شود.
آوارگیهای مردم روهینگیا در سال ۲۰۱۳ میلادی نیز همچنان ادامه یافت و تا تابستان این سال بیش از ۱۴۰ هزار نفر مجبور به ترک خانههای خود شدند.
خشونتها از ایالت راخین به دیگر مناطق این کشور نیز گسترش یافت و کمکهای بینالمللی از طریق سازمان ملل و نهادهای غیردولتی روانه میانمار شد.
در آن زمان خانم سوچی در گفتگو با خبرنگاران این موضوع را که مسلمانان هدف یک پاکسازی قومی قرار گرفتهاند، رد کرد. او بودائیان را نیز قربانی خشونتها دانست و ترس را عامل وقوع درگیریها خواند.
او حکومت دیکتاتوری در میانمار را عامل ایجاد ترس و درنهایت وقوع درگیریها معرفی و اعلام کرد: «این نتیجۀ داشتن یک زندگی توام با رنج تحت حاکمیت یک رژیم دیکتاتور است. مردمی که برای سالها تحت حکومت دیکتاتوری زندگی میکنند دیگر نمیتوانند به یکدیگر اعتماد داشته باشند و به این ترتیب دیکتاتوری باعث ایجاد فضای ناامنی میشود.»
آگهیبیشتر بخوانید: پزشکان بدون مرز: به برخی از کودکان زیر ۱۰ سال روهینگیا تجاوز شده است
خانم سوچی در سال ۲۰۱۵ میلادی با تقاضاهای بیشماری از سراسر جهان برای محکوم کردن بحران میانمار روبرو شد. از جمله اینکه دالایی لاما گفت دو بار از خانم سوچی خواسته است تا در این زمینه وارد عمل شود.
در نوامبر همان سال حزب خانم سوچی در انتخابات میانمار به پیروزی رسید؛ آن هم در حالی که صدها هزار تن در این کشور از جمله مسلمانان روهینگیا اجازۀ شرکت در انتخابات را نداشتند و رای گیری نیز در هفت منطقهای که در آنجا اختلافات قومی زیاد بود، برگزار نشد.
خانم سوچی در زمانی که همچنان شمارش آراء ادامه داشت، به خبرنگاران گفت: «نفرت و تعصب به آسانی از بین نخواهند رفت. من اطمینان دارم که اکثر قاطع مردم صلح میخواهند. آنها نمیخواهند در ترس و تنفر زندگی کنند.»
آگهیاما اکنون و بر خلاف سال ۲۰۱۵ میلادی خانم سوچی دیگر نمیتواند مسئولیت خشونتها را متوجه یک دولت دیکتاتور کند. او تا قبل از پیروزی در انتخابات همواره علت درگیریها را مشکل رهبری میدانست؛ اما اکنون این وظیفه اوست که به عنوان رهبر میانمار وارد عمل شود.
با این وجود باید به این موضوع توجه داشت که اگرچه در حال حاضر بسیاری از تصمیمات مهم میانمار توسط خانم سوچی اتخاذ میشود اما ارتش همچنان کنترل سه وزارتخانه مهم یعنی وزارت کشور، دفاع و امور مرزی و همچنین کنترل پلیس را در اختیار دارد. بر این اساس قدرت واقعی در ایالت راخین و در مناطق مرزی با بنگلادش در دست نظامیان است.
دیگر اینکه خانم سوچی از این موضوع نگران است که صحبت دربارۀ مردم روهینگیا خشم ملیگرایان بودایی و مقامات نظامی را به همراه داشته باشد. این موضوع را نیز نباید از یاد برد که عموم مردم میانمار همدردی کمی با مردم روهینگیا دارند. شاید به همین دلیل است که خانم سوچی به ندرت درباره روهینگیا سخنی به زبان میآورد.
بیشتر بخوانید: منافع اقتصادی؛ عامل پشت پرده بحران میانمار
آگهیخشونتها در سال ۲۰۱۶ یک بار دیگر اوج گرفت؛ زمانی که ۹ مامور پلیس در پی حملاتی در نزدیکی شهر مونگداو در ایالت راخین کشته شدند و در واکنش به آن با اجرای عملیاتی نظامی بیش از ۱۰۰ نفر از مسلمانان روهینگیا به قتل رسیدند. یک مقام سازمان ملل این عملیات سرکوب را «نمونهای از پاکسازی قومی» توصیف کرد.
خانم سوچی یک بار دیگر از محکوم کردن این عملیات خودداری کرد. او از خبرنگاران و نشستهای خبری فاصله گرفت و تنها هنگامی که مجبور به واکنش شد، گفت که نظامیان در ایالت راخین بر اساس «حاکمیت قانون» وارد عمل شدهاند.
منتقدان می گویند که شکست آنگ سان سوچی در دفاع از مردم روهینگیا بسیار ناامید کننده است؛ به نظر آنها خانم سوچی بر جنایاتی که توسط نظامیان انجام می شود سرپوش میگذارد.
خانم سوچی مشکلات در ایالت راخین را به رسمیت میشناسد اما معتقد است که استفاده از عنوان پاکسازی قومی برای آن چه روی داده، اغراق است.
آگهیخانم سوچی در سپتامبر سال گذشته نیز از شرکت در نشست مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک خودداری کرد و مدعی شد آنچه درباره میانمار در سطح جهان مطرح میشود مبتنی بر «کوه یخی از اطلاعات غلط» است.
فشارهای بینالمللی علیه خانم سوچی همچنان ادامه دارد. شورای شهر آکسفورد در نوامبر سال گذشته میلادی اعلام کرد که «جایزه آزادی آکسفورد» را که در سال ۱۹۹۷ میلادی به او داده بود، به دلیل رفتار منفعلانهاش در مقابل بحران روهینگیا پس خواهد گرفت. باب گلدوف، خواننده مشهور ایرلندی نیز که بطور مشترک با آنگ سان سوچی برنده «جایزه آزادی دوبلین» شده بود، جایزه خود را پس داد.
در سال جدید میلادی و اخیراً بیل ریچاردسون، دیپلمات کهنه کار آمریکایی نیز اعلام کرد از هیأت بینالمللی که توسط خانم سوچی برای حل و فصل بحران روهینگیا تشکیل شده است کناره گیری خواهد کرد. او گفت این هیات برای سرپوش گذاری بر اقدامات ارتش تشکیل شده و خانم سوچی که دوست قدیمی او محسوب میشد، «فاقد رهبری اخلاقی» است.
بیشتر بخوانید:
آگهی