آگهیکریستوفر لی که چند روز قبل در سن ۹۳ سالگی درگذشت، بازیگری بود که بسیاری از تماشاگران سینما به ویژه نسل های قدیمی تر او را با بازی در نقش کنت دراکولا، اشراف زادۀ خونخوار قصر ترانسیلوانیا و مشهورترین خون آشام دنیای ادبیات و سینما به یاد داشتند.
در واقع بعد از بلالاگوسی، بود که کریستوفر لی، در نقش دراکولا ظاهر شد. او بعد از بازی در فیلم «دراکولا» ساخته ترنس فیشر در سال ۱۹۵۸، به بازیگر ثابت فیلم های دراکولا که با اقتباس از داستان و شخصیت افسانه ای رمان گوتیگ برام استوکر خلق شده بود پرداخت.
لی جمعا در ۱۰ فیلم، در نقش دراکولا بازی کرد، نقشی که بر زندگی حرفه ای اش سایه انداخت و هرگز از این سایه سنگین خلاص نشد. او از اینکه مردم او را تنها با این نقش به یاد داشته باشند خوشنود نبود. می گفت این اتفاق در مورد بوریس کارلوف، پیتر کوشینگ و وینسنت پرایس هم افتاد. آنها فیلم های فوق العاده ای بازی کردند اما همۀ مردم، آنها را به خاطر بازی در فیلم های وحشت می شناسند. او در سال ۲۰۱۱ در گفتگویی با روزنامه تلگراف لندن گفت: «من خیلی نرم تر از آنی ام که مردم فکر می کنند. شاید من احساساتم را به مردم در فیلم ها نشان ندادم چون سعی کردم آنها را کنترل کنم اما من خیلی راحت تحت تاثیر احساساتم قرار می گیرم.» او همچنین گفت وحشتی را که او از دیدن جنگ جهانی تجربه کرده است هرگز بر پرده سینما تجربه نکرده است.
کریستوفر لی یکی از بلندقامت ترین بازیگران سینما بود. قد بلند، نگاه نافذ و صدای قوی و گرمش، ویژگی
خاصی به او داده بود. همینطور تسلط او به چندین زبان دنیا از جمله آلمانی، اسپانیایی، ایتالیایی و فرانسوی باعث شد که بتواند در فیلم هایی با زبان های مختلف بازی کند. با این حال دوست نداشت او را ستاره سینما بنامند. می گفت: «من هرگز خودم را یک ستاره سینما ندیده ام. برای من ستاره یعنی غول و امروز آن غول ها کجا هستند؟ اسپنسر تریسی ها، گری کوپرها و ارول فلین ها؟ آنها ستارۀ سینما بودند.»
لی با فیلم عاشقانۀ گوتیک «دالان آینه ها» ساخته ترنس یانگ در سال ۱۹۴۷ وارد سینما شد. همان سال نقش کوتاهی در فیلم «هاملت» لارنس الیویه بازی کرد اما نامش در تیتراژ فیلم ذکر نشد. در دهه های چهل و پنجاه او در بیش از سی فیلم اکشن و ماجرایی بازی کرد که اغلب آنها فاقد ارزش سینمایی بودند. در سال ۱۹۵۲ در فیلم «مولن روژ» جان هوستون هم بازی کرد اما نامش در تیتراژ فیلم نیامد.
اما این بازی در نقش کنت دراکولا در فیلم «دراکولا» (۱۹۵۸) ساخته ترنس فیشر بود که نام کریستوفر لی را بر سر زبان ها انداخت. نخستین فیلم کریستوفر لی در ژانر وحشت البته بازی در نقش دراکولا نبود بلکه در نقش هیولای دیگری به نام فرانکشتین بود در فیلم «نفرین فرانکشتین» (۱۹۵۷) که به همراه دوست قدیمی اش، پیتر کوشینگ در آن بازی کرد. لی از بازی در فیلم «عروس های دراکولا» (۱۹۶۰) از محصولات استودیو هَمِر فیلم امتناع کرد اما با فیلم «دراکولا، شاهزاده تاریکی» دوباره در این نقش فرو رفت. او بازی در نقش دراکولا را با فیلم های «دراکولا از گورش برمی خیزد» (۱۹۶۸)- ساخته فردی فرنسیس (چهارمین فیلم از سری فیلم های دراکولای استودیو هَمِر فیلم و سومین فیلم کریستوفر لی در نقش دراکولا)- و «خون دراکولا را آزمایش کنید»( ۱۹۶۹)، و «زخم های دراکولا» (۱۹۷۰) ادامه داد که همه این فیلم ها امروز از نمونه های کلاسیک درخشان ژانر وحشت و استودیوی هَمِر فیلم بریتانیا محسوب می شوند.
کریستوفر لی، جنبه های تاریک و عقده های جنسی دراکولا را به نمایش گذاشت، کاری که بازیگران قبلی نقش دراکولا از جمله بلا لاگوسی هرگز از پسِ آن برنیامدند. او می گوید: «در مورد این نقش همیشه سوء تفاهم وجود داشته است. هیچ کس قبل از من این شخصیت را به طور کامل تصویر نکرده بود. من همه چیزهای باورنکردنی در مورد او را باورپذیر کردم.»
آخرین فیلم مجموعه دراکولا که لی بازی کرد، فیلم «کنت دراکولا و عروس خون آشام» بود که در استودیوی هَمِر فیلم لندن در سال ۱۹۷۳ تولید شد. او علاوه بر نسخه های انگلیسی دراکولا، در نسخه های غیر انگلیسی هم که بر اساس زندگی این خون آشام مشهور سینما ساخته شد ظاهر شد از جمله فیلم نیمه پورنوگرافیکِ اکسپلویتیشن اسپانیایی خِس فرانکو به نام «کنت دراکولا»، فیلم فرانسوی «دراکولا و پسرش» (۱۹۷۶) و نیز فیلم کمدی ترسناک ایتالیایی «عمو یک خون آشام بود» (۱۹۵۹). اما دراکولا تنها شخصیت ژانر وحشت نبود که کریستوفر لی خود را در آن تثبیت کرد بلکه او همچنین در فیلم های دیگر این ژانر از تولیدات استودیو هَمِر فیلم نیز بازی کرد. فیلم هایی چون «مومیایی» (۱۹۵۹)، «راسپوتین» و «راهب دیوانه» (۱۹۶۶) که هیچ خون آشامی در آنها نبود. لی در چند فیلم ترسناک بریتانیایی دیگر نیز که از تولیدات استودیوی هَمِر نبود بازی کرد از جمله در سری فیلم های «فومانچو» در اواخر دهه شصت، فیلم «من هیولا» (۱۹۷۰) و فیلمی که خود آن را خیلی دوست داشت به نام «مرد حصیری».
در سال ۱۹۸۳ به همراه وینسنت پرایس و پیتر کوشینگ در فیلم کمدی «خانه سایه های بلند» بازی کرد که هجویه ای بر فیلم های ژانر وحشت بریتانیایی بود. کریستوفر لی بعد از مدتی از بازی در فیلم های ترسناک خسته شد و به بازی در فیلم های دیگر از جمله «مرد تپانچه طلایی» از سری فیلم های جیمزباند، فیلم «شرلوک هولمز» و « سه تفنگدار» پرداخت.
در اواخر دهه هفتاد به آمریکا رفت تا بختش را در فیلم های هالیوودی و نقش های متفاوت تر بیازماید. او می گفت دوستانش از جمله بیلی وایلدر به او توصیه کردند که برای فرار از نقش های تیپیکال مثل دراکولا باید از لندن دور شود. او در هالیوود در نقش ها و ژانرهای متنوع بازی کرد که بسیاری از آنها نقش ها و فیلم هایی بی اهمیت بود که او خود هم هیچ وقت مایل نبود آنها را به یاد بیاورد. اولین فیلمش در آمریکا فیلم پرماجرای «هواپیمای ۷۷» ساخته جری جِمِسن بود. او یک دهه در فیلم های آمریکایی از جمله در فیلم های وسترن و چند فیلم پورنوی خفیف بازی کرد.
اما فیلمی که او از بازی در آن بسیار راضی بود فیلم «جناح»( ۱۹۹۸) بود دربارۀ زندگی محمدعلی جناح، بنیانگذار پاکستان مدرن..
لی در فیلم «۱۹۴۱» ساخته اسپلبرگ در نقش یک افسر آلمانی ظاهر شد. او در چند فیلم با تیم برتون هم همکاری کرد از جمله در «سوار بی سر»، «چارلی و کارخانه شکلات سازی»، « آلیس در سرزمین عجایب» و «سایه های تاریک». تیم برتون بعد از مرگش او را چهره ای افسانه ای در ژانر وحشت خواند.
کریستوفر لی به ایران هم سفر کرد و در فیلم «کاروان‌ها» (۱۹۷۸) به کارگردانی جیمز فارگو که در ایران ساخته شده در کنار بهروز وثوقی و آنتونی کویین در نقش صادق خان بازی کرد.
«ارباب حلقه ها» از آخرین فیلم هایی بود که کریستوفر لی در آن در نقش جادوگر خبیثی به نام سارومن ظاهر شد. او همچنین در اپیزود دوم و سوم «جنگ ستارگان» در نقش کنت دوکو (برگرفته از نام کنت دراکولا) بازی کرد. طبق آمار وب سایت آی ام دی بی، کریستوفر لی در ۲۸۱ فیلم بازی کرد.
کریستوفر لی در سال ۲۰۰۹ از سوی ملکه بریتانیا به مقام شوالیه نائل شد. او همچنین در سال ۲۰۱۱ جایزه بفتا را به خاطر یک عمر فعالیت سینمایی اش دریافت کرد.
لی بازیگر پر کاری بود و تا آخر عمرش در سینما فعالیت کرد. او از بازنشستگی فراری بود و می گفت که می خواهد چکمه به پا بمیرد. اتوبیوگرافی کریستوفر لی با عنوان «بلند، تاریک و ترسناک» در سال ۱۹۷۷ منتشر شد.