زنانی که علیه برده داری جنسی در کامبوج مبارزه می کنند

زنانی که علیه برده داری جنسی در کامبوج مبارزه می کنند
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button

کامبوج پس از پایان جنگ به مرکزی از قاچاق انسان تبدیل شد. یعنی برده داری جنسی علیه نجات یافتگان از جهنمی دیگر. “سومالی مام” زنی است که خود قربانی این نوع برده داری شد، اما برای نجات کودکان و دختران نوجوان کمر همت بست. او برای این کار بنیادی تاسیس کرد و اکنون نزد این دختران یک زن قهرمان است.

سومالی مام، درباره قربانیان این برده داری می گوید:

“امروزه دختر بچه های سه ساله ای یافت می شوند که در روسپی خانه ها به سر می برند و مورد تجاوز قرار می گیرند. یک سنت آسیایی برآنست که اگر شما با یک باکره هم بستر شوید از پوست سفید شادابی برخوردار می شوید و برایتان شانس و اقبال خواهد آورد. یک اعتقاد خرافی دیگر اینست که اگر شما دچار بیماری ایدز باشید و با یک دختر باکره هم بستر شوید، درمان خواهید شد. سخت ترین مسئله برای من دیدن مشتریانی است که خارجی و سفید پوست و تحصیل کرده اند و خودشان دختر دارند.”

بیش از بیست سال است که سوملی مام، برای تامین زندگی متفاوتی برای این قربانیان مبارزه می کند. او به عنوان سرپرست این بنیاد، به رهبر مبارزه علیه برده داری جنسی در جنوب شرقی آسیا تبدیل شده است.

او که خود در سن دوازده سالگی فروخته شده و ده سال را در روسپی خانه های کامبوج سر کرده می گوید:

“نجات دادن یک دختر بچه از روسپی خانه پنج دقیقه طول می کشد، اما پس از آن چه باید بکنیم؟ دست به هر کاری می زنیم تا آنها به شرایط عادی بازگردند. شاید شرایط کاملی نباشد اما به آنها اعتماد می دهد و تشویقشان می کند. زمان بسیار زیادی می برد. به همین دلیل است که می گویم زخم های بیرونی قابل درمان است اما برای درمان زخم های درونی فقط به عشق نیاز است، به صبر و دلسوزی. و ما اینجائیم تا این زخم ها را التیام بخشیم.”

این مبارزه ای است که برای سومالی تهدید ها و حمله های مکرر به همراه داشته و اقدامات متعددی برای قتل او صورت گرفته است.

“آنها که زنان و کودکان را به بردگی جنسی می کشانند، چه کسانی هستند؟ کسانی اند که پول بسیاری دارند. پولی که برایشان قدرت ایجاد می کند. چیزهایی را می توانم بگویم و چیزهایی را نمی توانم. در این جا نقل قولی است که می گوید: اگر می خواهیم نجات یابیم باید ساکت بمانیم. اگر کتک خوردیم و به ما تجاوز شد، نمی توانیم حرفی بزنیم. اگر می خواهم نجات یابم باید خاموش بمانم و من می خواهم نجات یابم. آیا برای زندگی خودم؟ نه، آن برایم اهمیتی ندارد. می دانید جان چه تعدادی به سرنوشت من بستگی دارد؟”

سوملی اعتراف می کند که در دوره هایی گرفتار یاس می شود، اما هیچ چیز نمی تواند او را متقاعد کند تا از آنهایی که کودکان خود می نامد دست بکشد:

“چندی پیش هیچ پولی در بساط نداشتیم. حمایت ها قطع شده بود. دیگر هیچ پولی نمانده بود. می دانید، با خودم گفتم اگر مجبور شوم به روسپی خانه بر می گردم تا بچه هایم را نجات دهم. هرگز نمی خواهم که آنها به روسپی خانه بازگردند.
اگر من بتوانم به خاطر آنها رنج بکشم، این کار را می کنم و همچنان خواهم کرد.”

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

سال تحصیلی افغانستان بدون حضور بیش از یک میلیون دختر آغاز شد

ماکرون وعده داد مفهوم «رضایت» را به تعریف تجاوز جنسی در قوانین فرانسه بگنجاند

از سیمون دوبووار تا حمایت دولت؛ فرانسه برای گنجاندن حق سقط جنین در قانون اساسی چه راهی را طی کرد؟