چین نخستین ناو هواپیمابر ساخت خود را به‌طور رسمی به خدمت گرفت. این اقدام نشانگر تلاش پکن برای نوسازی ارتش و به چالش کشیدن نفوذ ایالات متحده آمریکا در منطقه هند و اقیانوس آرام است.
«فوجیان» سومین ناو هواپیمابر چین است اما نخستین ناوی است که به‌طور کامل در داخل این کشور طراحی و ساخته شده است.
این ناو از مهم‌ترین نمادهای برنامه نوسازی ارتش چین محسوب می‌شود که هدف آن برخورداری از یک نیروی نظامی کاملا مدرن تا سال ۲۰۳۵ میلادی است.
به گفته کارشناسان، ناوهای هواپیمابر نقش کلیدی در تحقق رویای پکن برای تبدیل شدن به قدرتی بزرگ با نیروی دریایی بالقوه دارند.
بر اساس گزارش پنتاگون، چین تنها رقیب واقعی آمریکاست که هم اراده و هم توانایی فزاینده‌ای برای تغییر نظم بین‌الملل را دارد.
هدف پکن کنترل آب‌های نزدیک مانند دریای جنوبی و شرقی چین و دریای زرد، و در نهایت رقابت با آمریکا در فواصل دورتر در اقیانوس آرام، از جمله در مجاورت گوام است.
جایگاه ناو هواپیمابر فوجیان در مقایسه با ناوهای آمریکا و اروپا
فوجیان، مانند ناوهای جدید کلاس «جرالد فورد» آمریکا، از فناوری پرتاب الکترومغناطیسی (به جای سامانه‌های بخاری) استفاده می کند.
این فناوری فشار مکانیکی کمتری به هواپیما و ناو وارد می‌کند و امکان پرتاب طیف گسترده‌تری از هواپیماها را فراهم می‌سازد.
بر خلاف دو ناو پیشین چین که از سکوی پرش استفاده می‌کردند، فوجیان قادر است هواپیماهای سنگین‌تر را با سوخت کامل به پرواز درآورد، از جمله جنگنده‌های «جی-۳۵» و «جی-۱۵».
این ناو همچنین قادر به انجام عملیات شناسایی در فواصل بسیار دور است، که به چین اجازه می‌دهد در مناطق دوردست اقیانوس آرام نیز قدرت‌نمایی کند.
اما علیرغم پیشرفت نظامی چشمگیر چین در سال‌های اخیر، این کشور هنوز تنها سه ناو هواپیمابر دارد، در حالی که آمریکا ۱۱ ناو دارد که همگی ار انرژی هسته‌ای استفاده می‌کنند.
ناوهای اصلی فعال در اروپا نیز ناو «شارل دوگل» فرانسه (تنها ناو هسته‌ای اروپا)، دو ناو کلاس «ملکه الیزابت» بریتانیا، دو ناو سبک ایتالیایی، و ناو اسپانیایی «خوان کارلوس» هستند.
فرانسه همچنین در حال ساخت ناو غول‌پیکر جدیدی است که تا سال ۲۰۳۸ به خدمت درخواهد آمد و از سامانه پرتاب الکترومغناطیسی استفاده خواهد کرد.
با این حال، شواهد حاکی از آن است که چین در حال ساخت ناوهای بیشتری است و توان صنعتی آن در تولید سریع کشتی‌های جنگی، زیردریایی‌های هسته‌ای و ناوشکن‌های بزرگ، از آمریکا پیشی گرفته است.
به کانال تلگرام یورونیوز فارسی بپیوندید
اما برخی تحلیلگران معتقدند که توانایی‌های چین ممکن است بیش از حد بزرگ‌نمایی شده باشد، زیرا این کشور از سال ۱۹۷۹ درگیر هیچ جنگ واقعی نبوده و قدرت خود را بیشتر در رژه‌های نظامی نمایشی به نمایش می‌گذارد.
به گفته این تحلیلگران، چنین رژه‌هایی بیشتر بیانگر هدف استراتژیک پکن برای بازدارندگی قدرت‌های بزرگ، فشار بر بازیگران منطقه‌ای و تقویت مشروعیت داخلی است تا اثبات آمادگی رزمی واقعی.