داستان از عصری شوم در دسامبر سال ۱۸۴۵ آغاز می‌شود، زمانی که یک کشتی بخار مسافربری به نام «وست مورلند» (Westmoreland) در آب‌های سرد شمال دریاچه میشیگان غرق شد.
آگهی«بوربون» برای دوستداران ویسکی نامی آشناست اما «بوربورن فراموش شده» لقبی است که شکارچی‌های محموله‌های قیمتی کشتی‌های غرق شده به بشکه‌های ویسکی داده‌اند که ۱۷۰ سال پیش همراه با کشتی حامل آنها غرق شدند و در کف دریا آرام گرفتند.
اکنون، خیلی‌ها بخاطر ارزش آنها و خیلی‌های دیگر برای چشیدن این ویسکی نزدیک دستکم ۱۷۰ ساله در تلاش برای بالا آوردن این محموله فراموش شده از کف دریا هستند.
داستان از عصری شوم در دسامبر سال ۱۸۴۵ آغاز می‌شود، زمانی که یک کشتی بخار مسافربری به نام «وست مورلند» (Westmoreland) در آب‌های سرد شمال دریاچه میشیگان غرق شد. علاوه بر ۱۷ نفری که در آن شب جان باختند، محموله کشتی از جمله ۲۸۰ بشکه ویسکی نیز در کف دریا آرام گرفت.
این محموله گرانبها تا حد زیادی در طول تاریخ به فراموشی سپرده شد تا اینکه در سال ۲۰۱۰ میلادی راس ریچاردسون غواص، لاشه وست مورلند را در عمق ۲۰۰ فوتی (حدود ۶۱ متری) زیر سطح خلیج پلاته میشیگان کشف کرد. به گفته تیم ریچاردسون، شرایط سرد و آرام آب در اینجا در حفظ کشتی غرق شده معجزه کرده است.
در این کشتی که به گفته آقای ریچاردسون در شرایط خوبی است بشکه‌های ویسکی معادل ده‌ها هزار بطری نیز دست نخورده باقی مانده‌اند. اما با توجه به اینکه این ویسکی‌ها به جای شیشه در بشکه‌های چوبی ذخیره شده‌اند، هیچ تضمینی وجود ندارد که چه مقدار از این مایع و با چه کیفیتی باقی مانده است. اما صرف نظر از همه چیز، قیمت آنچه باقی مانده بسیار بالا خواهد بود.
یک بطری اسکاچ که از لاشه کشتی «پولیتیکن اس‌اس» در سواحل اسکاتلند بیرون آورده شد در سال ۲۰۲۱ میلادی در حراجی به قیمت ۱۲ هزار ۹۲۵ پوند به فروش رسید. به این ترتیب در بهترین حالت ذخیره ۲۸۰ بشکه‌ای می‌تواند تا ۵۶ هزار بطری را پر کند و اگر ارزش هر یک از آنها مانند همتای اسکاتلندی‌شان باشد، این مقدار معادل ۸۷۱ میلیون دلار طلای مایع خواهد بود.
اما حالا فقط کلکسیونرها نیستند که به دنبال مزه کردن این ویسکی‌ها هستند. اوایل این ماه نشریه «میرور» (Mirror) در گزارشی نوشت که یک کارخانه تقطیر منطقه‌ای می‌خواهد برای تحقیقات علمی این ویسکی‌ها را آزمایش کند. ریچاردسون به این روزنامه گفت که ترکیب ژنتیکی ذرت در سال ۱۸۴۵ بسیار متفاوت بوده و ممکن است طعم متفاوتی با ذرت امروزی داشته باشد.
به فیسبوک یورونیوز فارسی بپیوندید
با این وجود، هر کسی که بخواهد دستش به این محموله برسد، باید زمان زیادی را صرف کند. دست بردن به هر گونه آثار باستانی در کف دریاچه‌های بزرگ و خارج کردن آنها از دل آب‌ها محتاج مجوز است. حتی ریچاردسون می‌گوید فرایند دستیابی به این مجوز ممکن است نه تنها چند ماه، بلکه چند سال طول بکشد. او گفت: «اما ما ۱۷۰ سال منتظر بودیم تا بالاخره این ویسکی را بچشیم، چند سال دیگر هم چیزی نیست.»