تظاهرکنندگان ایرانی در پرتغال: در اروپا صدا بلند می‌کنیم تا در ایران خون کمتر بریزد
نظرها
جمعی از ایرانیان مقیم پرتغال روز شنبه در میدان لیبرداد (آزادی) لیسبون، پایتخت این کشور تصویر علی خامنه‌ای را به آتش کشیدند.
این گروه از ایرانیان مقیم پرتغال در ساعات پایانی روز شنبه همزمان با ایرانیان در قاره های اروپا و آمریکا زنجیره انسانی تشکیل دادند. آنها در حالی که از میدان مارکیش پومبل از میدان های اصلی لیسبون به سمت لیبرداد راهپیمایی می کردند، به سه زبان فارسی، انگلیسی و پرتغالی شعارهای «مرگ بر دیکتاتور» و «زن، زندگی، آزادی» سر دادند.
از سوی دیگر تعدادی از شهروندان پرتغال با پیوستن به جمع تظاهرکنندگان و به صدا درآوردن بوق های ممتد ماشین‌ها با تظاهرکنندگان همراهی کردند. تعدادی از تظاهرکنندگان در گفتگو با یورونیوز از انگیزه های خود برای حضور در این اعتراضات گفتند.
«نیمی از قلبم در ایران است»
یاسمن حدود یک دهه پیش به پرتغال آمد تا تحصیل کند و بعد از پایان تحصیلات به ایران برگردد تا در رشته تحصیلی‌اش مشغول به کار شود، اما بخاطر نبود امنیت شغلی نتوانست بازگردد. او فکر می‌کند که با برگزاری اعتراضات و بلند کردن صداها در اروپا شاید بتواند از شدت خشونت و ریختن خون معترضان بیشتر در خیابان های ایران جلوگیری کند.
به گفته یاسمن، مخاطب وی در این اعتراضات فقط متوجه ایران نیست، بلکه می‌خواهد به مردم ساکن در اروپا نیز بگوید آنهایی که جانشان را در کف دست‌هایشان در ایران گرفته‌اند زندگی‌شان با ارزش است. او می‌افزاید: «من مخاطبم اینجا پرتغالی‌ها هم هست آنهایی که اینجا هستند باید بدانند با کسانی کار می‌کنند که نیمی از قلبشان در آنجاست [ایران]. مدام از اطرافیانم می‌شنوم که این کارها فایده ندارد، آنها فکر نمی‌کنند که این حرکات تاثیرگذار باشد، اما ما می‌دانیم که نباید سکوت کنیم.»
به کانال تلگرام یورونیوز فارسی بپیوندید
تینا، فعال حقوق بشر وقتی شش ساله بود، به همراه مادرش برای همیشه از ایران رفت. مادر تینا در دوره انقلاب اسلامی، دانشجو و صاحب شغل بود. بعد از بر سر کار آمدن جمهوری اسلامی فهمید که دیگر جایگاهی در کشور خود ندارد و حتی حق انتخاب لباسش را هم ندارد، او نمی‌خواست دخترش با قوانین سختگیرانه جمهوری اسلامی زندگی کند. تینا می گوید چند باری که به ایران سفر کرده، از نزدیک با شرایط سخت زندگی زنان ایران آشنا شده است. به گفته وی اکنون مردم ایران اعم از زن و مرد به این نتیجه رسیده‌اند، آینده‌ای در چنین نظام سیاسی در ایران ندارند، بنابراین همه آمده‌اند تا اعتراض کنند.
«برای خواهرم به تظاهرات آمده‌ام»
بهروز با نام مستعار گریت، شش سال پیش برای امتناع از اعزام به سربازی، ایران را به مقصد کشورهای اروپایی ترک کرد. بر روی تیشرتی که بر تن دارد عنوان نیروی ارتش زمینی شاهنشاهی ایران به چشم می خورد. او می گوید که می‌خواهد نشان دهد که اگر نظام «آزاد و دموکرات» در ایران حاکم بود، او حاضر بود که به عنوان سرباز خدمت کند اما وقتی که نظام جمهوری اسلامی به «بمب‌گذاری» و اقدامات «تروریستی» در برخی از کشورها مشغول است، هیچ گاه حاضر نیست برای چنین حکومتی خدمت کند.
بهروز می‌گوید که دو هزار و پانصد سال پیش اولین منشور حقوق بشر را کوروش در ایران به رسمیت نوشت اما بعد از گذشت سال‌های طولانی ایرانیان هنوز از حقوق بشر و آزادی‌های فردی برخوردار نیست. او اضافه می‌کند که برای خواهرش که هوش و استعداد بیشتری دارد اما به خاطر محدودیت‌های زن بودن در ایران نتوانسته است پیشرفت کند و برای آزادی های اولیه شهروندی در این تظاهرات شرکت کرده است.
بابک نیز به چندین حرکت اعتراضی زنان در طول چهل سال گذشته اشاره می‌کند و می‌گوید که در گذشته شبکه‌های اجتماعی وجود نداشت تا صدای اعتراض زنان شنیده شود. به گفته وی زنان و مردان به طور گسترده سرکوب، شکنجه و اعدام می شدند ولی اکنون شرایط تغییر کرده است. او می‌گوید: «وقتی زنها آزاد باشند برای مردان نیز وضعیت بهتری خواهد بود. ما زنان را در قضاوت، سیاست و پزشکی نیاز داریم اما نیستند.»
یک و نیم ماه از آغاز اعتراضات در ایران و شهرهای مختلف جهان به قتل مهسا امینی می‌گذرد که با واکنش های گسترده جهانی همراه بوده است. نظام حاکم در ایران با بازداشت، شکنجه و قتل تعدادی از معترضان به اعتراضات پاسخ داده است.
تعدادی از تظاهرکنندگان در پایان برنامه روز شنبه در لیسبون پرفورمنسی درباره کشتار معترضان در ایران را به نمایش گذاشتند.