گزارش اختصاصی یورونیوز؛ سرگردانی کودکان خانواده‌های عضو داعش در سوریه
نظرها
یورونیوز در این هفته مجموعه‌ای از گزارش‌های اختصاصی از اردوگاههای اعضای سابق داعش در سوریه و شرایط زنان و کودکانی که در آنها زندگی می کنند برای شما ارائه می کند و اینکه چرا اروپا و جهان باید به این موضوع اهمیت دهند.
در گزارش امروز ما به وضعیت صدها کودک اتباع اروپایی پرداخته‌ایم که دولت‌های اروپایی علی‌رغم درخواست‌های مکرر خانواده‌هایشان در اروپا، تمایلی برای اقدام در زمینه ندارند.
کودکانی که در شرایط جنگ و درگیری گیر می افتند، بر روی کاغذ از مقررات و حمایت‌های ویژه‌ای در قوانین بین‌المللی برخوردارند که آسیب‌‌پذیری و احتیاجات آنها را مورد تایید قرار می دهند اما در عمل آنها اولین کسانی هستند که صدمه دیده‌اند و زخم‌های ماندگاری تا سالها با خود خواهند داشت.
موآث از جمله کودکانی است که در حال حاضر در شمال شرقی سوریه گیر افتاده است. این کودکان آخرین قربانیان یکی از بی‌رحم‌ترین سازمان‌های تروریستی جهان اند که تاکنون وجود داشته است: دولت اسلامی یا داعش.
شیرین مراد اسماعیل کارمند بخش حفاظت از کودکان یونیسف می گوید: «تقصیر آنها نیست که در میان خانواده‌هایی متولد شده‌اند که با داعش مرتبط بوده‌اند. تقصیر آنها نیست که در شهرهایی متولد شده‌اند که تحت کنترل داعش بوده اند. آنها فقط قربانیان این وضعیت‌اند.»
بر اساس برآورد‌ها، ۴۰ هزار کودک در اردوگاههای شمال شرقی سوریه گیر افتاده‌اند که بیش از ۸ هزار نفر آنها خارجی اند.
الهام و دو پسرش می گویند پاسپورت‌های هلندی و بلژیکی دارند اما علی‌رغم این با این خطر مواجه‌اند که هیچ کجا آنها را نپذیرد و بی وطن شوند.
الهام زندانی هلندی که پیشتر عضو داعش بوده می گوید: «تماشای آنها (کودکان) خیلی دردناک است. این وضعیت برای آنها طبیعی است زیرا آنها نمی دانند که جایی بهتر از اینجا هم وجود دارد.»
الهام که نمی خواهد صورتش نشان داده شود می گوید که او می داند که دو پسرش بخاطر تصمیمی که او گرفته است اینجا هستند اما معتقد است ناعادلانه است که آنها هزینه اشتباه او را بپردازند.
الهام در پاسخ به این سوال که آیا از اینکه به داعش پیوسته، پشیمان است یا خیر؟ می گوید: «بله. من ۱۹ سالم بود. انتخابی که کردم خوب نبود. خیلی ساده بود وارد شدن به داعش اما بیرون رفتن خیلی دشوار است.»
او در پاسخ به این سوال که «چه پیامی برای اروپا داردی؟ » می گوید: «من پیامی ندارم اما مایلم بگویم که کودکان زیادی اینجا هستند. این کودکان بزرگ می شوند و خواهند پرسید: چرا ما هنوز در سوریه هستیم؟ چرا هیچکس در این شرایط به ما کمک نکرد.»
در حال حاضر آنچه این کودکان نمی توانند درباره‌اش حرف بزنند تجربیاتی است که از سر گذرانده‌اند، چه چیزها دیده‌اند و به چه کارهایی مجبور شده‌اند. تنها نکته روشن ماجرا این است که همه می دانند آنها اکنون در خطر هستند.
شیرین مراد اسماعیل می گوید: «آنها در خطر سوء استفاده هستند. آنها در خطر استثمار شدن هستند. آزار و اذیت، استثمار جنسی، کار کودکان ... واقعا خطرات زیادی وجود دارد.»
سازمان ملل متحد از دولت‌های خارجی خواسته است که تمام کودکان زیر ۱۸ سال در شمال شرقی سوریه را به کشورهایشان بازگردانند و اطمینان حاصل کنند که آنها بطور کامل در جامعه ادغام شوند. با این حال در وضعیت کنونی دولت‌ها از بازگرداندن این کودکان اکراه دارند. در حالی که مقامات کشورها در حال اندیشیدن به این موضوع اند، خانواده ها همچنان در انتظارند.
پاسکال دشام مادر یک زندانی فرانسوی در سوریه می گوید: «خواب می بینیم که آنها را در آغوش گرفته‌ام و وقتی از خواب بیدار می شوم هنوز تحت تاثیر این خواب ام تا زمانی که متوجه می شوم که فقط خواب بوده است.»
دختر پاسکال با سه فرزندش حدود ۴ سال پیش به سوریه رفتتند. اکنون تصور می شود که او در یکی از اردوگاههای شمال شرق سوریه گیر افتاده باشد.
پاسکال دشام می افزاید: «ما نمی توانیم این زنان و کودکانشان را تنبیه و قربانی کنیم. آنها باید در دادگاهی بر اساس شان انسانی محاکمه شوند.»
و در حالی که این اتفاق هنوز نیافتاده است پاسکال مانند همه خانواده‌هایی که فرزندانشان به داعش پیوسته‌اند در انتظار یک شانس هستند تا آنها از سوریه بیرون آورده شوند.
پاسکال می افزاید: «این شرایط برای یک مادر، برای یک مادر بزرگ دراماتیک است، ما در این انتظار زنده‌ایم که آنها را پیدا کنیم به آنها عشق بورزیم، کمک شان کنیم. رنج می کشیم، همه ما قربانیان داعش هستیم، این یک مشکل اجتماعی است.»
مشکلی که خانواده‌ها فکر می کنند دولت‌ها باید با آن روبرو شوند و آن را حل کنند.