معلم شکور برای فرار از طالبان و تحصیل فرزندانش از بدخشان به کابل آمد اما سه جوانش را در حمله انتحاری چهارراه صدارت از دست داد. او و دیگر قربانیان حملات انتحاری رنج خود را در گفتگو با یورونیوز روایت میکنند.
سرنوشت بازماندگان حملات انتحاری سوالی است که پس از هر حمله انتحاری مطرح میشود. تازهترین آمار منتشر شده از دفتر نمایندگی سازمان ملل در افغانستان (یوناما) نشان میدهد که در سال ۲۰۱۷ میلادی ده هزار غیرنظامی در افغانستان کشته و زخمی شدهاند. شواهد گویای این است که بسیاری از قربانیان حملات انتحاری جوان و نان آور خانه بودند.
معلم شکور یکی از این بازماندگان است. او سالها پیش بخاطر حضور و فعالیت گروههای افراطی خارجی و طالبان، شهرش، بدخشان را ترک کرد و به کابل آمد تا امکان تحصیل فرزندان و خواهرزادهاش را فراهم کند، اما چند هفته پیش در حمله انتحاری چهارراهی صدارت در کابل، دو فرزند جوان و خواهرزاده اش را از دست داد. حملهای که صدها کشته و زخمی برجای گذاشت و دومین حمله انتحاری با تلفات زیاد در سال جاری در کابل بود. احمدضیا و فیاض، فرزندان معلم شکور در رشتههای نرسینگ (پرستاری) و اقتصاد درس خوانده بودند و به دنبال کار بودند که در حمله انتحاری کشته شدند. از خواهرزاده معلم شکور یک نوزاد ۵ ماهه برجای مانده است.
معلم شکور به یورونیوز می گوید: «فرزند بزرگم نان آور خانه بود و همدوش و همقدم با من به کارهای خانه می رسید. پس از آنها از زندگی مایوس شدهام.»
بازماندگان می گویند: «حکومت در یک مرحله کمک نقدی می کند و پس از آن به فراموشی سپرده می شوند.»
معلم شکور ادامه میدهد: «مقامهای حکومتی حتی برای تسلیت و غم شریکی به خانهام نیامدهاند، درد و غم ما برای آن ها اهمیتی نداشته است. حکومت افغانستان فقط صد هزار افغانی به من و بقیه فامیل (خانوادههایی) که عزیزانشان را از دست دادهاند، کمک مالی کرده است.»
به گفته وی، در افغانستان بخاطر ناامنیها سرمایه گذاری اقتصادی و فابریکه (کارخانهای) وجود ندارد که بستگان خواهرزادهاش بتوانند با آن امرار معاش کنند و خلاء اقتصادی ناشی از دست دادن خواهرزادهاش را جبران کنند.
بستگان معلوم شکور تلاش می کنند، با کمک مالی از نوزاد بازمانده از خواهرزاده وی حمایت کنند.
**بیشتر بخوانید: **
راضیه پناهی در حمله به چهارراهی زنبق برادرش را از دست داد، حملهای که در تابستان سال ۲۰۱۷ با ششصد کشته و زخمی، بزرگترین حمله تروریستی شناخته شد. راضیه اکنون با پدر فلج و مادر پیرش زندگی می کند. او لیسانس حقوق دارد و تلاش میکند با اشتغال به کار، هزینه زندگی سه نفره شان را تامین کند.
وی میگوید که برادرش حسین تنها حامی خانوادهشان بود و پس از کشته شدنش، شادی دیگر به خانه آن ها بازنگشت.
راضیه میگوید که بازماندگان قربانیان حملات انتحاری هیچ گاه صدای انفجار را فراموش نخواهند کرد و صدای انفجار در هر مرحله زندگی تا پایان عمر همراهشان خواهد ماند؛ چون انفجار عزیزانشان را از آنها گرفته است.
هر سال، سازمان ملل متحد با انتشار آمار تلفات غیرنظامیان در افغانستان از طرفهای درگیر جنگ میخواهد که از هدف قرار دادن غیرنظامیان و استفاده از مواد انفجاری خودداری کنند اما این خواسته سازمان ملل، تا کنون به کاهش تلفات غیرنظامیان منجر نشده است.
**بیشتر بخوانید: **