«برای پسرم می جنگم» پرتره ۳۶۰ درجه از یک کارگر خیابانی رومانیایی

آگهی

کرتو فلورین پتروش هر روز صبح ساعت پنج از خواب برمی خیزد تا در خیابانهای اسلو، پایتخت نروژ مجله «فولک ار فولک» (Folk er Folk) بفروشد. کرتو ۳۴ ساله در رومانی بدنیا آمده است ولی از هجده سالگی سراسر اروپا را پشت سر گذاشته است. او که پیش از آمدن به نروژ، در ایتالیا، اسپانیا، سوئد، دانمارک و بریتانیا زندگی کرده است می گوید: «وطنی ندارم. من اهل همه جا هستم.»

فلورین پتروش کرتو تنها نیست. پس از پیوستن رومانی به اتحادیه اروپا در سال ۲۰۰۷، اتباع و شهروندان این کشور می توانند در هر نقطه ای از اروپا زندگی کنند و از آن پس بود که کارگران خیابانی رومانیایی به صحنه ای آشنا در بعضی از پایتخت های اروپایی تبدیل شدند.

بنا به گزارش یک بنیاد معتبر(Rockwool Foundation) کولی های روما برای جستجوی زندگی بهتر مهاجرت کردند. پس از جنگ سرد وضعیت زندگی اقلیت روما بدتر شد. آنها شاهد برخوردهای تبعیض آمیز بودند و پایین بودن سطح تحصیلات، پیدا کردن کار را بویژه پس از بحران اقتصادی برایشان دشوارتر کرد. برای بسیاری از آنها مهاجرت نه انتخاب بلکله اجبار برای تامین زندگی خود و خانواده شان بود.

فلورین یکی از ۲۵۰ رومانیایی ساکن نروژ است که با فروش مجله بی خانمانها امرار معاش می کنند. او همراه همسرش که او هم مجله می فروشد در یک آپارتمان زندگی می کنند. پسر هشت ساله اش در رومانی نزد خانواده بزرگ می شود. فلورین می گوید: «برای من دیر شده است ولی برای پسرم می جنگم.»

او پس از رسیدن به نروژ یک شب در خیابان خوابید ولی بخت یار او بود زیرا که شب دوم در یکی از سرپناههای صلیب سرخ در کلیسای اسلو اسکان داده شد. از آنجا که تعداد این خانه های امن بسیار کم و در سرتاسر شهر پراکنده هستند در نتیجه پیدا کردن جایی برای خواب و سر کردن شب شبیه بلیط بخت آزمایی است و در غیر این صورت بی خانمان باید شب را در خیابان به سر آورد.

برغم اینکه فلورین اکنون در خانه ای ثابت اسکان داده شده است، زندگی اش امنیت ندارد. او با اشاره به این احساس عدم امنیت می گوید: «برای فردا امنیتی نداریم. اگر امشب چیزی پیش بیاید، همه چیز از دست می رود. شاید فردا به سوئد، دانمارک و یا ایتالیا بروم، هر جایی.»