چهره سال از نظر شما کیست؟

آگهی

یورونیوز از مخاطبان خود می پرسد چه کسی باید «چهره سال ۲۰۱۶» باشد. ما از میان نامهای بسیار سرانجام به چهار گزینه رسیدیم. شما می توانید در لینک فیس بوک زیر، فرد مورد نظرتان را انتخاب کنید. پس از بررسی نظرات مخاطبان تمامیِ ۱۳ زبان یورونیوز، کسی که بیشترین رأی را بیاورد، به عنوان «چهره سال ۲۰۱۶ یورونیوز» معرفی خواهد شد.

مانوئل سانتوز و تیموشنکو ماه اکتبر امسال بود که نام «مانوئل سانتوز» در انجمن نوبل و بعد در جهان طنین انداز شد. سانتوز – که مذاکرات صلح میان دولت کلمبیا و مبارزان فارک را با تلاشی خستگی ناپذیر به سرانجام رساند و به پنجاه سال کشمکش و خونریزی پایان داد- شایستگی دریافت نوبل صلح را داشت. او دو سال پس از انتخابش به عنوان رئیس جمهور در سال ۲۰۱۰ مذاکره با فارک را آغاز کرد تا به به مردم این کشور آمریکای لاتین فرصت آغازی نو را هدیه کند. آغازی که آشتی جویی، گام نخست آن بود.

گرچه سانتوز آغازگر مذاکرات بود اما تانگوی صلح را تک نفره نمی تواند رقصید. بر خلاف اعضای انجمن نوبل، بسیاری بر این باورند که رهبر مبارزان فارک، رودریگو لوندونو اِشِوِری، مشهور به «تیموشنکو» نیز باید در این نوبل صلح شریک می بود. او که با ذهنیتی باز به این مذاکرات پا گذاشت پیوسته تلاش کرد تا به بدبینان بگوید نه با اسلحه بلکه با دیپلماسی وارد این بازی شده است.

پاپ فرانسیس

از زمانیکه این کاردینال آرژانتینی به عنوان پاپ برگزیده شد، می شد گفت چیزی متفاوت در او هست؛ و وقتی او به احترام فرانسیس آسیسی، قدیس محافظ درماندگان، نام پاپیِ فرانسیس را برگزید، بر این امر مهر تأیید زد. او سخت کوشیده است تا محبت را چون عیسی به همگان بیاموزد؛ عشقی بی مرز و ناب؛ محبتی فراتر از نژاد و رنگ، سلامت و بیماری، و حتی دین و ایمان. او همچنین نخستین پاپی بود که نامه ای کلیسایی درباره حفاظت از زمین و محیط زیست نوشت.

وقتی در سال ۲۰۱۵ بحران مهاجران اوج گرفت و در آشوب سیاسی و اجتماعی، صدای نژادپرستی، بیگانه هراسی و نفرت برخاست و در برخی موارد هواداران این صداها، برنده انتخابات نیز شدند، پاپ فرانسیس راه عشق را برگزید و محبت را پراکند. وقتی سیل پناهجویان به جزیره لسبوس یونان رسید او خود به دیدار آنان شتافت و این مسلمانان درمانده را با بوسه مهر برکت داد. او حتی تعدادی از آنها را سوارِ هواپیمایی که خود با آن آمده بود کرد و به واتیکان برد و با نوید آینده ای بهتر به آنان پناهندگی داد.

گرچه او پیشتر از یونان دیدار نکرده بود، اما راهی آتن نشد بلکه مستقیم به سمت کانون مسأله یعنی جزیره لسبوس رفت و حتی نخست وزیر یونان را نیز آنجا ملاقات کرد. کمتر رهبری چنین رفتاری از خود نشان داده و کمتر پاپی تاکنون از چنین محبوبیتی در میان مسیحیان و غیر مسیحیان برخوردار بوده است.

ولادیمیر پوتین

اسم او کافی است که «چهره سال» بشود. چرا؟ “چون او پوتین است، بی بحث”. او اگر نگوییم قدرتمندترین، دستکم یکی از قدرتمندترین سیاستمداران کنونی جهان است. او که از شروع هزاره دوم میلادی فرمانروای روسیه بوده است، امپراتوری کهنه را از افسردگی پس از جنگ سرد بیرون آورد و کشورش را از دلِ فروپاشی و ورشکستگی، دوباره به جایگاه یک ابرقدرت جهانی رساند.

گرچه از نظر مالی، هنوز مرز میان اقلیت بسیار ثروتمند و اکثریت بسیار فقیر در روسیه پُررنگ است و مسکو باید به سوی اقتصاد متنوع تر برود؛ چراکه نمی تواند تا ابد برای تأمین هزینه هایش نفت و گاز بفروشد. برای بسیاری هر سال روشنتر می شود که بهتر است با پوتین رفیق بود تا دشمن. برای نمونه اگر کمک پوتین نبود، بشار اسد شاید تا حالا دوام نمی آورد. گرچه پوتین هم احتمالا می داند که اسد در روسیه آینده ای ندارد اما فعلا برای او حکومت اسد، بهتر از سر برآوردنِ یک دموکراسی آمریکایی در همسایگی است.

جنگنده ها و دانش نظامی روسیه، حالا بهترین سلاح برای مبارزه با مخالفان دولت و اسلامگرایان است. وانگهی، حضور قدرتمندانه بر سر میز مذاکره درباره سوریه، امتیاز بزرگی است و اجازه می دهد مسیر آینده مذاکرات به سمتی که شما تمایل دارید برود. بازیگر پیش بینی ناپذیر شطرنج سیاست، ولادیمیر ولادیمیروویچ پوتین، سال ۲۰۱۶ در اوج دوران بازیگری اش بوده و احتمالا سال آینده نیز چنین خواهد بود.

دونالد جی ترامپ

بیایید به دوازده ماه قبل برگردیم و بپرسیم آیا واقعا فکر می کردیم دونالد ترامپ رئیس جمهورایالات متحده بشود؟ او در انتخابات درون حزبی بر شماری از افراد برجسته پیروز شد: فرمانداران، سناتورها و نمایندگان مجلس. دست ها رو شد و بحث ها بالا گرفت. کشمکشها شخصی شد. او رقیبانش را تک تک از صحنه بیرون کرد.

بعد از اینکه حسابش را با هم حزبی هایش تسویه کرد، سراغ نامزد حزب دموکرات رفت. هیلاری کلینتون تجربه سیاسی، حامیان انتخاباتی و کارزار انتخاباتی آزموده ای داشت. رئیس جمهور سابق همسرش بود و رئیس جمهور فعلی هم کنار دستش. جریان اصلی رسانه های ایالات متحده، برندگان اُسکار و جایزه های گِرَمی همه می خواستند او نخستین رئیس جمهور زن ایالات متحده باشد.

برعکس، انتشار ویدئوی توهین آمیز ترامپ علیه زنان باعث شد هم حزبی هایش هم علیه او جنجال به پا کنند. رقیبانش او را متهم کردند که از پرداختن مالیات طفره رفته و روشن شد که چنین هم بوده است. ترامپ به سربازان، زنان، معلولان، هوادارن محیط زیست، هم حزبی های خودش، اغلبِ تحصیل کرده ها، اسپانیایی تبارها، سیاهان و تمامی ساکنان مکزیک حمله کرد.

اصلا ممکن نبود آمریکایی ها بخواهند دونالد ترامپ را به یکی از قدرتمندترین دفترهای ریاست جمهوری جهان بفرستند، اما این کار را کردند. دونالد ترامپ برعکس بیشتر گمانه زنی ها پیروز شد. چون استراتژی اش پیروز بود: واقعیت ها را فراموش کن، فقط چهره روز باش، کاری کن مردم درباره تو حرف بزنند و به نقاط ضعف حریف حمله کن، یعنی در مورد کلینتون؛ دروغگویی اش. ترامپ برنده شد، چراکه مردمی که از فرهیختگان واشنگتن به جان آمده بودند بیشتر از کسانی رأی دادند که حالشان از ترامپ به هم می خورد. ترامپ ۴۵ امین رئیس جمهور ایالات متحده خواهد بود و بهتر است به او عادت کنید.