در روستاهایی که آب لوله‌کشی یا تانک‌های جمع‌آوری آب باران ندارند، مسیر رسیدن به آب ساعت‌ها طول می‌کشد، با عبور از مسیرهای شیب‌دار و حمل جری‌کن‌های سنگین در راه بازگشت به بالای تپه.
با پیر شدن جوامع، بار این مسئولیت بیشتر بر دوش زنان مسن افتاده است، بسیاری از آنها بیوه و تنها زندگی می‌کنند و با وجود کاهش قوت بدن همچنان به این سفرهای سخت ادامه می‌دهند.
این روال هر صبح تکرار می‌شود، ریتمی از ضرورت که زندگی در سراسر قاره را شکل می‌دهد، جایی که دسترسی به آب پاک و قابل اعتماد همچنان کم‌یاب است و تلاش برای دستیابی به آن بی‌وقفه ادامه دارد.
